Tokio Hotel

juna · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:03 Temat postu:

no wreszcie nowy part... już miałam na gg wołać Very Happy

<joke> nie no cudowny... spowiedź nieziemska :d tak w sumie to bardzo chciałabym wysłuchac grzechów toma...
tajemnicza postac w lilliowym kolorze? ciekawe... mam nadzieje, że nie zabiłaś nikogo Very Happy

pisz dalej czekam z niecierpliwością

Mod-DiaBollique · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:15 Temat postu:

martoHa · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:18 Temat postu:

ty mówisz ze ta częśćci sie tak nie podoba Surprised

załamujesz mnie....

cudo i jeszcze dedykejszon dla mnie... umieram Very Happy

Pixie · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:36 Temat postu:

bubbles · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:38 Temat postu:

- Chcesz się bić?
ahahhaa. nie wyobrażam sobie Billa w akcji.
muahaaaaa!

laribett · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 22:38 Temat postu:

Wiesz , dopiero połapałam się że tam naprawdę nie ma imienia Toma!!!I nie ma wyznań!!Chyba miałam omamy lub poprostu zwariowałam.! Cool

No cóż , czego człowiek nie widzi i nie słyszy , gdy jest zakochany!!! :DCo do tej części to straaaaasznie pdobał mi się cały pierwszy wers, tom jako ksiądz(tylko wyobrażcie to sobie!!!) ale najlepszy był wątek z kradzieża kalarepy przez billa!!!!Kochana!!!Ja się wtedy turlałam ze śmiechu!!!TEKST TYGODNIA POPROSTU!!!!!Kłanian się i buziaki!!! Cool

Reckless · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 0:08 Temat postu:

" Ale od razu widać, że wierzy, siostro, wierzy. Jej wiara jest głęboka, to się czuje, a ja się nigdy w tych sprawach nie mylę. "
hahahah.. Dia.. zlituj sie bo kiedys umre ze smiechu Very Happy

TaniecDuszy · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 9:05 Temat postu:

Mnie normalnie siostra musiała ratować przy czytaniu (9letnia)! turlałam się i byłam caaaaaaaaaaała czerwona! Ona normalnie mi każe to na głos czytac, bo jej się podoba! Full wypas! Moje ulubione opko na forum! Dia... koffam Cie:* cudeńko!

*:M!s!a:* · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 11:13 Temat postu:

Bosh! Extra Laughing

Ale miałam ubaw! Częśc uważam za jedną z najlepszych Wink

Hm ... pomyslmy kto to może być (ten gość ) Ala czy Tola? Albo nie daj Boże obydwie Confused

Mod-DiaBollique · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 11:28 Temat postu: Lalalalalalam:)

gosiaaa · Gość

Dia, kiedy next part? Very Happy

Licz się z tym, że Twoje opo cholernie wciąga i każda z niecierpliwością czeka na kolejną część, więc musisz szybko pisać kolejne odcinki Very Happy

A ja, nie odstając od ogółu, również czekam na ciąg dalszy.. Very Happy

pozdrawiam

Black Rose · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 12:14 Temat postu:

Dia, zapodaj szybko next part. Twoje opowiadanie jest zajebiste, a ta część nie jest wyjątkiem.

pzdr

Crispi_Jones · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:27 Temat postu:

No Łęczna, Łęczna się w mojej osobie kłania Very Happy

Jaki ten świat mały by się chciało powiedzieć Rolling Eyes

Sorka, ale nie mogę się powstrzymać, muszę zadać to pytanie: a na którym osiedlu sie pojawisz Dia :>?? Trzeba by zorganizować jakiś hołd czy coś, płatki kwiatów pod stopy itp. Very Happy

<joke>
Ale chwila trzeba wydedukować kto ma obraz teraz... Hmm a nie gdzieś na starówie Shocked

To bez kitu będe musiała coś wymyślić chyba, bo to niedaleko nawet Very Happy

Pomyślimy, pomyślimy heheh... Pozdrawiam Very Happy

Mod-DiaBollique · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:36 Temat postu:

Mwhahaha, płatki kwiatów Very Happy

Będę u babci, a co mi tam, nie wiem co to za dzielnica wiem że to koło tego przystanku autobusowego dużego, koło Lidera Price, czyli ośrodka kultu w tym miescie, co zdążyłam zauważyć Very Happy

, ale adres brzmi ul. Górnicza 4/11 środkowa klatka, najniższy numer na domofonie, tylko powiedz, że do Pauliny idziesz, bo oni o Dii to nie słyszeli, całe szczęście i nie przejmuj się, jakby się wypytywali albo co Very Happy

Tylko powiedz, że jesteś fanką Tokio Hotel. Bosh, jakbyś się okazała fajna, to bym ci do końca życia była wdzięczna, bo jakbym przyjeżdżała do babci to mogłybyśmy się spotkać, a to by mi ŻYCIE ratowało. A jakbym się jeszcze z tej modlitwy mogła wyrwać to normalnie fiesta mexicana... Very Happy

Crispi_Jones · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:46 Temat postu:

Ha

Sora za offtopa...
Wszystko na prv napisałam Wink

Mam nadzieję, że odczytałaś/odczytasz xD

TaniecDuszy · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:51 Temat postu:

Ja chce new part!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! I to szybko bo umrę!

Reckless · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 14:41 Temat postu:

Crispi_Jones, Dia.. jak mozecie tak spiskowac beze mnie :> jesli mowicie o tej Łęcznej co ja o niej mysle to jak Dia bedzie jechała do babci to ma mnie brac po drodze Very Happy

ej no co Wy mowiecie o tej Łęcznej co sie do niej jedzie przez Niemce ? :>
a tak na marginesie Very Happy

Dia daj nastepna czesc Very Happy

musze sobie akumulatorki naladowac dobrym humorem zanim zasiade do chemii Grey_Light_Colorz_PDT_46

Mod-DiaBollique · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 14:47 Temat postu:

Rany ale tu się off robi Very Happy

Tak Monis o tej Very Happy

w lubelskim... A część niestety będzie dopiero jutro, bo to co mam na kompie to jej za fajne, żeby dać już, niech się jeszcze trochę pomęczą, a to co mam na kartce jest niedopracowane Grey_Light_Colorz_PDT_46

A dzisiaj będę miała popołudnie zajęte i wracam gdzieś koło 13 jutro i mam nadzieję, że u babci napiszę coś dobrego, bo ona ma taki fajny długopis, którym się pisze same perełki Very Happy

Znaczy się miała, bo już niedługo zniknie w podejrzanych okolicznościach Very Happy

Dobra, ja idę myśleć, co tu dalej schreibnąć

cropqa · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 19:21 Temat postu:

Boże świety!!! Diaaaa...ja się ciebie coraz bardziej zaczynam bać!! Bedziesz mnie nawiedzać w nocy jako zmora blogów o th Grey_Light_Colorz_PDT_42

hehe... ale ogółem.... kolejna częśc opka....- suuuupper!! Very Happy

A czy tio nie przyjechała gdzieś ta cała miss, co to tomu$ miał obsesje wymawiajac w kółko te jakże zacne słowo? Very Happy

hehe czekam na tą kolejną part!!!

avi · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 19:41 Temat postu:

Candy:* · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 20:43 Temat postu:

wiesz co, zeby konczyc w takim momencie.........czekam na nastepna czesc
fajne opowiadanko:)

~Princess~ · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 22:03 Temat postu:

Ta część wcale nie jest zła... tzn. mi sie podoba;D;D czekam na następną (tylko żeby 2x dłuższa była!!;D)

Maniek · Wysłany: Sobota 11-02-2006, 9:46 Temat postu:

te bo normalnie sie fochne Very Happy

one sie tu umawiają na randki nierandki a ja umieram z ciekawosci... Very Happy

9 a tak z drugiej strony to wezmiecie mnie po drodze?? ) Very Happy

jesli mają ci kwiatki pod stopy sypac to ja tesh chcem z tego skorzystać Very Happy

Mod-DiaBollique · Wysłany: Sobota 11-02-2006, 22:09 Temat postu:

Ta część jest inna, zobaczycie... "It time to say goodbay to love to live..."

Dydykejszon? Just one. Dla mojego Taty.

Bo kocham Cię i Ty mnie. Nigdy mi tego nie mówisz. Nie musisz, dajesz mi to odczuć i ja to wiem, bez słów. Kocham Cię! Wiem, że jestem dla Ciebie ważna, czuję się wartościowa przez Ciebie. Widzę, że gdy coś mówię, Ty mnie słuchasz, a ja Ciebie. Jakbyś to przeczytał, to byś padł ze śmiechu, a ja razem z Tobą, naszym zwyczajem... Very Happy

Córeczka zapodaje wyznania... Kocham Cię i tyle, chcę być taka jak Ty, choć nie jesteś nikim wybitnym ani sławnym. Znaczy zależy gdzie Very Happy

Uwielbiam widzieć dumę ze mnie w Twoich oczach i wierz mi, jestem też zajebiście dumna z takiego Ojca. Właściwie nie Ojca, Tatusia

Ajjj, z każdym dniem czuję się przez Ciebie doceniana i wiem, że nigdy nie dasz mi się stoczyć, bo tak kocham widzieć, że się dla Ciebie liczę. Kształtujesz mnie, świrujemy razem, wariujemy i śmiejemy się... Czasami możesz trochę przesadzasz, ale ja jeszcze gorzej... KOCHAM CIĘ!

Rozdział 14. "Hass mich"

Patrzyłam z jakąś dziwną satysfakcją, jak Pink Lady osuwa się po ścianie na podłogę. Bardziej się martwiłam rozbitym wazonem i tym, żeby nie pobrudziła białej ściany, niż tym, że najwyraźniej zemdlała. Z ciekawością obserwowałam, jak Gustav i Bill rzucają się w jej kierunku i sprawdzają, czy żyje i czy nic jej nie jest po takim uderzeniu. Zaczęłam się powolutku cofać do wyjścia, sama nie bardzo wiedząc, dlaczego. Niestety, wychodząc, nadepnęłam przypadkiem na okruchy wazonu i dźwięk powstający przy kruszeniu szkła zaalarmował chłopaków. Tom, który również klęczał w pobliżu dziewczyny, spojrzał na mnie nieprzytomnie, poświęcił chwilę na przypomnienie sobie, kim jestem i co ja tu robię i błyskawicznie był przy mnie.
Pstryk!!!
Zero reakcji.
Klasnął mi przy uchu.
- A-a-a... Nie w ucho! Ja idę, poradzicie sobie.
Spojrzenie jak na pacjenta zakładu psychiatrycznego, który stwierdził, że zna Świętego Mikołaja. I że ma z nim dziecko. A właściwie trojaczki, tylko jedno zmarło, jak Mikołaj rodził, bo przy jego tuszy powstały komplikacje.
- Nawet nie ma mowy, ty ją tak załatwiłaś!
- Wiem, że ja. A teraz idę. - byłam w szoku i czułam jakby mi się mózg wyłączył. Totalna pustka.
Tom spojrzał na mnie karcąco i zasłonił przejście.
- Puść mnie! Wychodzę stąd!!! - powiedziałam, a gdy wyciągnął ręce, żeby tym bardziej nie dać mi przejść, popchnęłam go na ścianę. Niestety był na to przygotowany i złapał mnie, jedną ręką za moje prawe ramię, a drugą w talii i przydusił do ściany. Poddałam się, i tak nie wiedziałam, co się wokół mnie dzieje, kątem oka zobaczyłam Billa oblewającego 'ją' wodą, ale nie rozumiałam, po co on to robi. Czy tak wygląda panika? Chyba w specjalnej, limitowanej edycji Sarah Nisielski Exclusive.
Tom spojrzał na mnie groźnie i powiedział:
- Nie chcę tego robić, ale widzę, że nie ma wyjścia...
Plask!
- Ty debilu, to strasznie bola... - urwałam w pół słowa, bo poczułam, że znowu myślę. - Uff, dzięki. - potarłam zaczerwieniony policzek i spojrzałam na niego z wdzięcznością. Nie sądziłam, że kiedyś będę dziękować komuś za uderzenie. - Dobra, mój mózg znowu pracuje. - oznajmiłam tonem, którego zwykle używałam do komunikowania słów typu: "Obiad na stole." Podeszłam do dziewczyny i zbadałam puls, patrząc na zegarek. Był w normie. Spojrzałam na jej twarz. Była rzeczywiście bardzo ładna, brązowe włosy, pełne usta, idealna cera. Oczu nie mogłam zobaczyć, jedynie pomalowane powieki i choć wytuszowane, to mimo wszystko, krótkie rzęsy. Zanotowałam sobie w pamięci, żeby spytać, jakich kosmetyków używa, że nie spłynęły nawet po wodzie i pocieraniu powiek. Powiedziałam do niej parę słów, nie reagowała.
- Gust - użyłam ulubionego zdrobnienia - kuchnia. Ciepła woda, ale nie wrzątek, jest w czajniku, niedawno co robiłam sobie herbatę, to wiem. Jakaś ścierka, bo gazy to raczej nie ma. - poleciłam. - Tom - odwróciłam się do niego. - Słuchaj uważnie, w łazience Billa, w tej szafce po prawej na górze jest taka zielona buteleczka z plastikową zakrętką. Na plakietce pisze "Chromosatil". Jej NIE bierz! - zaakcentowałam słowo "nie". - Obok niej stoi identyczna butelka, tyle że bez żadnych napisów. Właśnie o nią mi chodzi. Przynieś, tylko jak ją zniszczysz albo rozbijesz, to ci jaja z korzeniami powyrywam. I dredy też - dodałam po chwili namysłu.
- Bill, leć na jednej nodze po Martina! I powiedz, że nic mnie nie obchodzi, że nie ma czasu. A jakby się wzbraniał, powiedz, że mam jego zdjęcia z jedną czarnulą. Dla jego żony będzie to nieoceniony dowód w sprawie rozwodowej. A chyba nie po to przez dwa lata gra porzuconego, biednego faceta, na którego świat się uwziął. - Bill spojrzał na mnie podejrzliwie, przygryzając wargę. - No idź!
- Georg, ty biegnij do swojego pokoju i przynieś jedną z tych wielkich poduszek. Najlepiej różową, żeby jej do kwiatków na bucikach pasowała. - dodałam złośliwie. - Bo nam tu przeżyje szok, jak zobaczy coś nie różowego. A, może jednak dwie.
Ledwo co wyszedł Georg, wrócił Gustav, niosąc dzbanek i jakąś... pieluchę.
- Sorry, nie znalazłem nic innego. - tłumaczył się.
- To się świetnie nadaje! Przynajmniej ty umiesz coś zrobić porządnie. I nie mam na myśli tu żadnych podtekstów! - warknęłam, bo wchodzący do pomieszczenia Tom miał widoczny zamiar o coś spytać.
- Pokaż to. - spojrzałam na butelkę. - Czy ty dziecko masz czyste uszy czy może rzeczywiście cię podmienili w szpitalu?! Bez napisów mówiłam!
- Tyle tam tego jest... Zapomniałem. A tak, nawiasem mówiąc, to na co to pomaga...? - wskazał na zielonkawy płyn i potrząsnął butelką. Momentalnie rzuciłam się w jego kierunku.
- Czy ty jesteś taki głupi naprawdę, czy tylko nie chcesz zaniżać średniej krajowej?? Jeśli to się zbije, to ja... - zacisnęłam zęby, uderzając pięścią o druga dłoń, otwartą. Dreduś ruszył w kierunku łazienki. - BEZ NAPISÓW! Chyba te dwa słowa możesz zapamiętać?! - krzyknęłam jeszcze za nim. - Dobra - odezwałam się do Gustava. - Jedziemy... Zamocz to i przyłóż jej na czoło, a do małego kawałka gazy dolej rumianku.
- Nie kazałaś mi przynieść rumianku... - zajęczał Gustav.
- NO JAK NIE KAZAŁAM JAK KAZA... a może rzeczywiście nie kazałam... - zastanowiłam się. - Kij z tym. - dodałam filozoficznie. - Pomachaj jej tym nad głową, jeśli to nic nie da, sięgniemy po mocniejsze środki. O ile Tom sobie poradzi... - westchnęłam gorzko i w tym momencie Bill wrócił z Martinem.
- No, widzę, mój młody padawanie, że misja się udała. A ty, mistrzu Yodo, siadaj tu i słuchaj.
- Bill już mi wszystko opowiedział, kamikadze. A co z tymi fotkami? - dodał kątem ust, jakby bał się, że tak samo jak w jego mieszkaniu była żona umieściła podsłuch.
- Nico, żartowałam. Ale swoją drogą, masz nawet gust... - uśmiechnęłam się pod nosem. - O, jest Georg. Dawaj te poduszki! - Georg podał mi wcześniej wspomniane poduszki. Jedną umieściłam pod jej głową, a na drugiej miałam zamiar usiąść, ale mokre ręce mi 'trochę' to utrudniały.
- Bill, daj mi tą poduszkę. - poleciłam, ale Bill akurat w tym momencie przykleił się do telewizora, w którym leciał stary klip Neny. Ach, każdy ma jakieś zboczenia... - Bill...?
Cisza.
- Bill, chcesz, żebym była bezpłodna od tej zimnej podłogi? - wykorzystywałam wiedzę zdobytą na lekcjach wychowania do życia w rodzinie. Po sprincie i skoku godnym olimpijczyka przez oparcie kanapy, w wykonaniu dyżurnego ulubieńca Niemek od lat pięciu do stu pięciu, siedziałam na puchatej podusi.
- A drugiej nie chcesz? Bo ona jakaś podejrzanie cienka jest... - Bill spojrzał badawczo na poduszkę. Zaknęłam i otworzyłam oczy i pokręciłam głową. - Nie, dzięki, ta jest w sam raz.
- Jesteś pewna?
- Absolutnie. Ale jak chcesz się przydać, idź po istotę, z którą dzieliłeś tą samą komórkę jajową. Ty się nawet przez monsun przedrzesz, a on z łazienki wrócić nie umie.
Bill przewrócił oczami i wyszedł. A właściwie próbował, bo zderzył się z wchodzącym Tomem.
- Powinieneś go wyczuć telepatycznie... - zadrwiłam. - Oj, swędzi mnie noga, Tom idzie. Albo coś w tym stylu... Ok, Tom, dawaj to. Prawdopodobieństwo, że to jej nie postawi na nogi, jest równie duże, jak szanse PiS-u na utworzenie stabilnego rządu. Partia taka... - dodałam, widząc że nie bardzo rozumieją, o czym mówię. Szczęściarze... Podsunęłam otwartą buteleczkę pod nos dziewczyny. Wokół roztoczył się ostry zapach chloru. Po kilkunastu sekundach, gdy nie dała znaku życia, zakręciłam buteleczkę, wyraźnie zniechęcona. Byłam przekonana, że po tym oprzytomnieje...
- Aha... I co teraz, księżniczko...? - zwrócił się do mnie Martin.
- Nic! I odwal się z księżniczkami!
- Dobra, spokojnie, nie wyżywaj się na mnie. Księżniczko. - dodał, licząc że mnie bardziej zdenerwuje.
- Nie wiem, to ty tu jesteś dorosły!
- Chyba już dawno powinniśmy wezwać karetkę... - włączył się Bill. Poczułam się, jakby ktoś mnie z całej siły uderzył w żołądek. Co, jeśli przez moją bezmyślność ona... - nie chciałam dopuszczać do siebie takiej myśli. Byłam taka pewna, że nic jej nie będzie... Pierwszy raz, nie, właściwie drugi... Pierwszy był przy 'tej' bandzie za domem... Drugi raz w życiu poczułam, że ktoś może zginąć przez moją głupotę... Potworne uczucie, ciężka odpowiedzialność... Zamrugałam, bo czułam, jak łzy napływają mi do oczu.
- Dz-dzwoncie po karetkę... - udało mi się powstrzymać pierwsze krople i siadłam nad głową dziewczyny. Nawet jej nie poznałam, może okazałaby się bardzo fajna, może zostałybyśmy przyjaciółkami... Mogłybyśmy spędzić razem tyle cudownych chwil, przeżyć mnóstwo przygód i mieć masę wspomnień... Gadać do rana i przysięgać solidarność jajników... Imprezować i się sobie zwierzać... Nagle poczułam się jeszcze gorzej. Naszła mnie wizja więzienia... Poprawczaka dla nieletnich... Zaczęłam się trząść. Siedziałam tak kilka minut, nikt nie wiedział, co robić, nawet Bill...! Właśnie, Bill... W tej chwili nienawidziłam go najbardziej na świecie, chyba nawet bardziej niż siebie, obiecywał, że ochroni mnie przed światem, przed złem! I co teraz?! Co teraz, gdy pieniądze i sława są niczym?? Co teraz zrobisz, mądralo, gdy twoja piękna buźka nic tu nie pomoże... Śmierć nie patrzy na to kim jesteś ani ile masz w portfelu! Nie przekupisz jej ani pieniędzmi, ani tym bardziej urodą! Poczułam, jak tracę czucie w rękach, jakby ktoś mi je odrzynał. Zakręciło mi się w głowie i musiałam przytrzymać się stołka, by nie upaść.
Bill w końcu zebrał się w sobie i podszedł do mnie. Zerwałam się z poduszki, gdy tylko poczułam jego dłoń na moim ramieniu. Ten lekki dotyk był dla mnie niczym ogień, sprawiał, że czułam się jak na dnie.
- Nie dotykaj mnie! - strząsnęłam jego rękę.
- Sun...
- Nie... ty, nie... ja nie! My... my nie!! - gadałam, nie mogąc znaleźć słów. - Nie dotykaj mnie. - powtórzyłam tylko.
Ściągnął charakterystycznie wargi. Nawet tego w nim teraz nienawidziłam.
- Sun, ale przecież ona żyje...
- Dotknij jej ręki debilu! - zapomniałam na chwilę o otępieniu. Zrobił, co powiedziałam i spojrzał na mnie przerażony.
- Sun, to przecież nie znaczy, że ona...
- A jeśli...?? STÓJ TAM!!! - wydarłam się, bo Bill przysunął się do mnie. Kilka sekund później usłyszeliśmy sygnał karetki. Pielęgniarze zabrali ją na jakiś wózek i włożyli do karetki. Ale ja tego nie widziałam. Staliśmy w kuchni i patrzyliśmy sobie w oczy, ja z nienawiścią, on z bólem... Okropne uczucie, gdy dzieli was tylko kilka metrów, a czujesz, że nie ma na świecie człowieka, który byłby ci odleglejszy...
- Obiecałeś, że nigdy...
- Sarah... proszę! - podszedł do mnie i wziął za rękę. Wyrwałam ją gwałtownie, aż się skrzywił, moje paznokcie zostawiły czerwone ślady na jego dłoni. Jeszcze kilka wypadków ze mną i w ogóle ją straci... Ale, co ja gadam... Już nie będzie więcej żadnych wypadków!
- Nienawidzę cię.
Trzaśnięcie drzwiami. Dlaczego życie czasami przypomina pierdoloną telenowelę??
Wypadłam na dwór, karetki już nie było. Za to zaczęło padać, właściwie lać jak z cebra. Roześmiałam się wariacko i wskoczyłam prosto w ogromną kałużę. Buty były zupełnie przemoczone, tak samo jak skarpetki. Wyszłam na chodnik i zmrużonymi oczami popatrzyłam się prosto w czerwony półokrąg na horyzoncie. Słońce ginęło codziennie, by na nowo się urodzić. Nawet jeśli mityczny Helios zabaluje, ono wzejdzie.
- Dlaczego z ludźmi nie może być tak samo?? - krzyknęłam. Ulica była pusta, wszyscy pochowali się w domach, tylko jedna wariatka szła szybko przed siebie.
Szłam bardzo szybko, właściwie zawsze miałam śpieszny krok, ale teraz zaczęłam praktycznie biec. W końcu zatrzymałam się, zabrakło mi tchu. Ostatnio przez Niego mocno zaniedbałam treningi.
- Teraz to się zmieni, przysięgam! - krzyknęłam, unosząc głowę do góry. - Wyjadę stąd i nigdy tu nie wrócę! Tylko Boże, o nic więcej cię nie poproszę, tylko spraw, żebym nie poszła do więzienia!!! - nie miałam nawet siły, a może nadziei prosić o życie dla Różowej, jak ją w myślach nazywałam. - Boże, pozwól mi wyjechać stąd i zapomnieć! O nim, o tym wszystkim! Jeśli taka jest cena za najpiękniejsze dwa miesiące mojego życia, sekundy, których nigdy nie zapomnę...
Przed oczami przeleciały mi sceny z całym tygodni mojego pobytu w Niemczech. Ten głupi pierwszy dzień, ciągłe zajęcia, praca, terminy, spotkania. Cała ta bajka! Kocham cię... - upadłam na kolana. Chodnik był brudny, zabłocony, a ja sama czułam się jak jakaś marionetka w filmie, przemoczona, gdy ktoś wkłada mi w usta melodramatyczne zdania, że to się nie dzieje naprawdę, że śnię...
Wspomnienia przelatywały mi przed oczami. Wspomnienia z Nim... Zaskoczenie, zdziwienie... pierwsze chwile, stopniowe poznawanie się... przyjaźń... i w końcu Miłość... Widziałam przed oczami moment naszego pierwszego pocałunku, jego zakłopotanie, a potem radość... Niezapomniane momenty, wspólne przeżycia! Zamknęłam oczy. Poczułam jego pocałunki na moich ustach, palce, tyle razy wędrujące po mojej szyji, policzkach, plecach... Jego zapach, który zawsze mnie ukoił... Uścisk szczupłego ciała, które wtedy wydawało mi się wytrzymalsze od stali, bezpieczna przystań...
Otworzyłam oczy i starłam z twarzy łzy.
- Żegnaj, 'Bikej'! - użyłam pogardliwie jego częstej ksywki, używanej przez fanów. Ściągnęłam z przegubu bransoletkę, z którą do tej pory się nie rozstawałam i wrzuciłam ją do kratki, którą spływała woda. Właściwie mogłam ją oddać jakiemuś sierocińcowi, ale to była ostatnia rzecz, o której teraz myślałam. Patrzyłam, jak bransoletka znika w odpływie, gdy poczułam czyjś dotyk na moich mokrych, długich włosach. Kątem oka zobaczyłam czarnowłosego chłopaka. Poczułam, jak drżę...