Tokio Hotel

Ambre feat. Pauline...

Nasz pierwszy wspólny twór. <a gdzie oklaski?>
Co z tego wyniknie, nie mamy zielonego pojęcia...

Dedykacja bezkompromisowo dla Holly Blue i Misia.

_____________________________________________________________

‘Zdarzyło się jutro.’ - Wstęp.

_____________________________________________________________

- Tom, popatrz, jaki wielki! - krzyknął chłopiec o delikatnych rysach, wskazując na prężącego się lwa.
Spoglądał na niego z podziwem i zainteresowaniem, nie zwracając uwagi na to, że brat już dawno odszedł w kierunku namiotu. Zdawało mu się, że uchwycił groźne spojrzenie bestii, że zerka wprost w rozognione oczy drapieżnika. Mimo lęku podszedł bliżej. Do barierek, oddzielających aleję od klatki. Dopiero teraz mógł przyjrzeć się brunatnej grzywę faliście opadającej na jego łeb. Był taki majestatyczny i silny.
- Też kiedyś sprawię sobie taką czuprynę. - powiedział, a kot powolnym krokiem skierował się ku samym prętom.
Był pewien, że go usłyszał. Może nawet zrozumiał? Na policzki wypłynęły mu czerwone rumieńce podniecenia, gdy tamten mruknął, wciąż patrząc wprost w jego oczy.
Rozdzielała ich tylko pajęczyna żelaznych krat, która nie stanowiła przeszkody dla chudego ośmiolatka. Chłopiec, zahipnotyzowany jego pięknem i siłą, zbliżył się do klatki. Pozostaje władcą, nawet będąc na uwięzi. Wystawił małą rączkę. Już, już miał zatopić palce w gładkiej sierści zwierzęcia...
- Nie, Bill. Nie dziś pisane jest Ci umrzeć. - usłyszał za sobą zachrypnięty głos. Odwrócił się i stanął na wprost przeraźliwie chudej kobiety.
- Kim pani jest? - zapytał, obrzucając ją nieufnym spojrzeniem.
- Kimś, kto chce Ci pomóc, Bill... - powiedziała spokojnie podając mu dłoń.
- Ale ja pani nie znam i nie mogę... - przerażony, był w stanie wyszeptać tylko kilka słów, po czym zamilkł i w skupieniu świdrował kobietę wzrokiem.
Zaskoczył go jej strój. Skomplikowana mieszanina kilku kwiecistych szmat. Długa, przepastna spódnica sięgała do samej ziemi, a mieniąca się brokatem chusta okalająca biodra zdawała się delikatnie opadać na chodnik. Całość podkreślały liczne złote dodatki jak bransolety na przegubach czy długie, sięgające ramion kolczyki. Przelatujące przez nie promienie słońca, tworzyły wokół całej postaci pewnego rodzaju łunę.
Nie mógł oderwać wzroku od dziwaczki, bo tak zaczął nazywać ją w myślach.
- Nie potrzebuję pomocy. Świetnie radzę sobie sam. Nawet potrafię sam wiązać buty! - powiedział z dumą. - A zresztą ludziom pomagają tylko Dobre Wróżki.
Uśmiechnęła się pobłażliwie.
- Chodź ze mną – delikatnie pociągnęła go za szczupłe ramiona – I nie zagryzaj tak warg, bo zaraz zaczną krwawić.
Zaskoczony, poczuł smak słonego płynu w ustach, ale zachowując powagę, wyprostował się i założył ręce na piersi.
- Ja się znam na tych sprawach. Pani nie przypomina Wróżki, tylko wiedźmę.
Jej lewa brew powędrowała lekko ku górze.
- A co jeśli nią jestem? Chłopcze pamiętaj - pozory mylą, to Ci się przyda na przyszłość.
Zamyślił się.
- A skąd mam wiedzieć, że pani nią jest? Nie ma pani skrzydełek ani różdżki, nawet białej sukienki! – z wyrazem zadowolenia podniósł wyżej podbródek.
- Dobrze. Powiem Ci coś w sekrecie. Ale obiecaj, że nikomu tego nie zdradzisz! – mrugnęła lewym okiem. Ośmiolatkowi zaświeciły się oczy.
- Obiecuję – odpowiedział ledwo słyszalnie.
- A więc posłuchaj – nachyliła się nad nim i zaczęła szeptać – Tak naprawdę to jestem Dobrą Wróżką, ale jak pewnie wiesz, wróżki nie mają łatwego życia. Stale magia, eliksiry miłości, a wszystko tylko dla ludzi. Dlatego musimy się ukrywać! Jak myślisz, jak zareagowaliby ludzie na wieść, że po ich mieście przechadza się Dobra Wróżka kopciuszka? Tak. Zrobiliby zbiegowisko, tłumy ludzi, kamery, telewizja. Właściwie... dobry pomysł, ty pewnie też chciałbyś być sławny....
- Znasz Kopciuszka? - już od dłuższego czasu jej nie słuchał. Próbował przekrzyczeć, powtarzając ciągle jedno pytanie. - Znasz kopciuszka?!
- Czy znam? Głupie pytanie... Co dzień muszę wysłuchiwać jej narzekań, nie mówiąc już o obowiązkach, które muszę wykonywać za Matkę Chrzestną. Biedaczka, cierpi na sklerozę. Już kilka razy zapomniała drogi do domu, a co dopiero recepty na eliksir pamięci. Naprawdę jest mi jej żal. Ale nie o tym miałam mówić. Chłopcze, muszę Cię ostrzec.
Opuścił ręce i przyglądał jej się z wyczekiwaniem.
- Najpierw musisz wysłuchać swojej historii...

To be continued.

Areis · Wysłany: Środa 11-10-2006, 15:51 Temat postu:

1?

EDIT:

Muszę przyznać, że weszłam tu oszekując czegoś niesamowitego, wybijającego sie ponad całą twórczość forum. Zresztą, czego można by się spodziewać po lekturze Waszych dotychczasowych dzieł?
Jednak się nie zawiodłam.
Wciągnęły mnie już pierwsze zdania, ten nastrój aura, jaką w nich roztoczyłyście.
Zapowiada się ciekawie.

Pozdrawiam serdecznie

~Kami

Courtney · Wysłany: Środa 11-10-2006, 16:38 Temat postu:

Oj. Dwie, jedne z moich ulubionych, pisarki razem. Oh.
Ładne. Były dwie literówki ale co tam.
Bill i wrózka? Ciekawe...
Czekam na ciąg dalszy.
Pozdrawiam.

Hell's Angel

redrii · Wysłany: Środa 11-10-2006, 17:08 Temat postu:

No, no, świetnie się spisałyście Wink

Opowiadanie jest świetne, orginalne i ma w sobie to COŚ.

Urzekło mnie. Bill, wróżka, kopciuszek.

Mam już nowe opowiadanie do czytania Smile

Holly Blue · Wysłany: Środa 11-10-2006, 17:26 Temat postu:

Ostatnia...
No dobra bez przesady, jestem czwarta xD
Edit:

Noo.... nareszcie się doczekałam.
Jedno mnie zdiwiło. Mianowicie cały czas mówiłyście, że to będzie w dziale od 16 lat

W każdym razie... dziękuję za dedykację. Ambre ze względu na niedawne zajścia nie spodziewałam się...
Dziękuję.

Może najpierw dwa małe zastrzeżenia. Żebyście nie robiły następnym razem tych błedów...
Po pierwsze "ci", "ciebie" itd. w opowiadaniach piszemy małą literą...
No chyba, że zamieszczony fragment jest listem.
I po drugie: Po dialogach jeżeli dajemy pauzy, to z małej litery są słowa tylko związane z wypowiedzią (powiedział, zapytał, szepnął itd.). Resztę zaczynamy z dużych liter...
Amen.

Opowiadanie? Hm... sama nie wiem co sądzić. Jak dla mnie za krótko... no i w sumie to nie lubie kiedy ktoś pisze o młodszym wydaniu TH. Ale domyślam sie ze będzie przeniesienie w przyszłość... zgadłam?

Pozdrawiam,
Holly Blue.

Sonia · Wysłany: Środa 11-10-2006, 17:50 Temat postu:

Podobało mi się. Zaczyna się ciekawie, tylko trochę małożeby coś konkretnego jeszcze powiedzieć. Na pewno będę jeszcze tutaj wpadać.

BlackAngel · Wysłany: Środa 11-10-2006, 21:03 Temat postu:

Ojej, ależ niespodzianka, dziewczyny.
Moje talenciki

.
Szłoneczka, naprawdę fajne to wasze opo.
Żadnych ale, żadnych minusów.
Jest niebiańsko.
Lew. Czarownica. Bill.
Kocham tajemnice.

~Black.

FaNkA MaNsOnA · Wysłany: Środa 11-10-2006, 22:04 Temat postu:

Wróżka czy Czarownica?
Lew?
Ośmioletni Bill?
Kopciuszek?
No no no xD
Ładnie.
Czekam na rozwinięcie akcji xD
Narazie, magicznie:)
Pozdrawiam.

~melody_kaulitz~ · Wysłany: Czwartek 12-10-2006, 17:33 Temat postu:

Podobało mi sie...
Jesli błędy były to wymieniła je Holly Blue.
Jestem na tak... Very Happy

Czekam na next...
Tyle...
Pozdrawiam.
Melody.

Ambre · Wysłany: Czwartek 12-10-2006, 18:48 Temat postu:

Hmm...
Ciekawie, moze i ciekawie.
Wróżki, czary...
My jeszcze takie dzieci jesteśmy^^
Ale pozory mylą, a to tylko prolog.... Rolling Eyes

Mod-Troskliwy Miś · Wysłany: Czwartek 12-10-2006, 21:34 Temat postu:

hmm po pierwsze dziękuje za dedykacje
bardzo dziękuje to jest takei miłe ;*

po 2
krótki fragment, ale wymowny.
dziecięcy styl wypowiedzi, podoba mi się. Ciekawe kim jest ta kobieta. czary? Hmm niekoneicznie, choć w zdeicięcym świecie wszystko wydaje sie być magią, i dobrymi wróżkami. Moze Bill ją tylko wymyślił? Moze mu sie przyśniła? Może jednak ona jest naprawdę?
kto wie? mam nadzeiję ze nam pokażecie i pozwolicie odkryc tą tajemnicę neidługo
czekam na odcinek i ściskam i buziuje :}

Noire · Wysłany: Czwartek 12-10-2006, 21:46 Temat postu:

świetnie się zaczyna.
ciekawy wątek poruszacie.
czekam na kolejna częśc.
chcę wiedzieć co bedzie dalej.

naprawdę ładnie
~Rok$@n@

Mod-Lolly · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 11:39 Temat postu:

baaardzo mnie zawiodlyscie
kurcze!
ja szykowalam sie na cos szokujacego
myslalam, ze wbije sie z ogromna sila w krzeslo, a tu - zonk
nic
rozumiem, ze to tylko prolog i sie rozkrecicie!
przybywam ja - kolejna fanka waszego opka ;D

kiZz ;*

Holloway · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 15:26 Temat postu:

Prolog, prologiem, ale jest coś, co widać już na tym etapie...
Oryginalność.
Niezwykła istota, która ma zamiar opowiedzieć historię jak z " Baśni tysiąca i jednej nocy".
Imponujący lew.
Kraty, zagroda, ograniczenie wolności.
Trochę zgasiło mnie przejście od intrygujących opisów, tej nutki tajemniczości do słów...." Znasz Kopciuszka?"
Lecz wszytko się jeszcze zapewne zmieni.
Czekam na kolejny fragment waszej historii.

Pozdrawiam

Reena · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 19:04 Temat postu:

Nooo, interesujące.

Błędy były. Część wymieniła Holly, a ja sama nie mam siły wypominać wszystkiego. Nie że jest tego niby tak dużo, tylko jestem po prostu zmęczona.

Tak więc odpuszczę sobie wykonanie, bo w sumie nie było źle. Skupię się na fabule.
Oryginalnie, na ilę moge to stwierdzić po prologu. Mały Bill pytający o Kopciuszka, lew - symbol mocy - i Dobra Wróżka. Czy też Czarownica. Bo różnica pomiędzy jedną a drugą jest czasem bardzo niewielka i elastyczna. Tajemnicze i baśniowe. Nierealne.

Czekam na kolejną część.

P.S. A z tą czupryną lwa to utrafiłyście :)

Przywrócony_id:(3971) · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 19:48 Temat postu:

Hmm... Przyznam, że zaintrygowało mnie to opowiadanie. Jak juz wspomniały moje przedmówczynie, jest takie magiczne. Aczkolwiek, gdy przeczytałam ostatnie zdanie, nie byłam pewna, czy mi się podobało. Bo jednaej strony jest takie fascynujące i naprawdę warte przeczytania (jak na prolog), a z drugiej boję się, że zrobicie z tego coś banalnego i zwykłego. Na razie jest naprawdę ładnie, tylko proszę nie zmarnujcie takiego cudnego prologu na kolejne zwykłe opowiadanie (bo właśnie po takich wstępach można wszystko łatwo zwalić). Cóż... liczę na Was Wink

.

Błędy... Częśc wymieniła Holy, a reszta padła na mnie Wink

. Nie było ich dużo, ale np.

Ambre feat. Pauline... · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 22:36 Temat postu: 1. Świat zamknięty.

Jest kolejny odcinek. I musimy Was zmartwić.
Podoba Wam się magiczny wątek...
Cały sęk twki w tym, że pojawi się znów, ale dopiero pod koniec.
Co do samego opowiadania, to fabuła wydaje nam się w miarę wciągająca, chociaż na samym początku...
Dajcie nam tylko trochę czasu na rozwinięcie akcji i rozwikłanie wszelkich nieścisłości.

Dedykacja płynie do Lolly ( wybacz za użycie starego nicka ), Holloway i Kota_w_butach ( za wypisanie błędów, co bardzo pomogło nam w ich poprawieniu ).

Dziękujemy i liczymy na cierpliwość i wyrozumiałość.

___________________________________________________________

1. 'Zdarzyło się jutro.' - 'Świat zamknięty'.
Akt pierwszy. Scena pierwsza.
___________________________________________________________

Ciemność.
W powietrzu unosi się zapach krwi i potu. Krople wody spływają z zagrzybionego sufitu, rytmicznie rozbryzgując się o drewnianą podłogę.

Tak, tak. A teraz do pomieszczenia wpada szaleniec z siekierą, otwiera drzwi małego schowka, z którego wygląda pół żywa kobieta. Odcina jej głowę, nabija na palik i wiesza nad kominkiem jako trofeum...
Stop! Jeszcze raz...

Ciszę przerywa świst powietrza. Mrok rozjaśnia blask księżyca odbijający się od ostrza. Trzask drzewa, odgłos ciężko stawianych kroków i ciche przekleństwa roznoszą się echem po pustym korytarzu.
Drzwi otworzyły się, doprowadzając zardzewiałe zawiasy do granic ich wytrzymałości.
- Cholera! - Chłopak rozdarł ramię o ostry hak i zasyczał. Cisnął na podłogę świeżo ścięte drewno i zakrył szmatą krwawiącą ranę. Szybko wypuszczał z płuc powietrze, żeby uśmieżyć ból. Starał się stłumić szloch i łzy przedzierające się przez zaciśnięte powieki. Po paru minutach ten rozszedł się gdzieś po ciele, ale z rany nadal kapała brunatna krew, brudząc dłoń i podłogę. Odgarnął włosy ze spoconej twarzy i westchnął głośno.
- Gdzie nożyczki... - Zaaferowany przeszukiwaniem pokoju, zdawał się zapomnieć o paraliżująctm go jeszcze przed chwilą uczuciu. Wstał i omiótł pomieszczenie poirytowanym wzrokiem. Dostrzegł błysk metalu wśrod rozsypanego drzewa.
- Są! Stół... Fotel.. Lustro... I gdzieś tu miałem ten wycinek z gazety... - Rozejrzał się naokoło i wziął do ręki kolorowy magazyn. Przejechał dłonią po jego lśniącej okładce.
– Jak zwykle na pierwszej stronie. Nawet nie spodziewasz się, jak bardzo ułatwiasz mi pracę. Zmieniłeś fryzurę, zciąłeś te idiotyczne kłaki, robiąc mi przysługę. Lekko pocieniowane, sięgające za ucho – nie trzeba być znakomitym stylistą, żeby 'stworzyć' coś takiego. A ja mogę to w prosty sposób udowodnić. Będą identyczne...
Lewą dłonią ujął kosmyk włosów. Majestatycznie poruszył nożyczkami, a jasny pukiel upadł na podłogę. Chwilę potem, tą samą drogę przebył następny, a za nim kolejny...
- Athla Absolvo!* - Odłożył nożyce na stół, nieopatrznie brudąc je krwią. Zamaszystym ruchem dłoni przeczesał całą fruzurę i wydał z siebie okrzyk zachwytu.
- Idealnie! - Dla pewności porównał swoją twarz z twarzą na okładce, bezwiednie potakując.
Powagę chwili przerwało dobiegające z daleka ujadanie psa. Zerwał się z fotela i w panice zaczął zbierać porozrzucane po całej podłodze włosy. W pośpiechu wrzucał je do wielkiej szafy. Nie zważając na ból w prawej ręce, przetarł zakrwawioną podłogę. Widział wszystko przez potok łez. Rozglądnął się po pokoju i z satysfakcją się uśmiechnął. Było czysto. Napotkał swoje spojrzenie w lustrze. Podbiegł do niego i zaglądnął prosto w zaczerwienione od płaczu oczy.
- Psia krew! - Skierował się do beczki stojącej w koncie pokoju, zrzucił z siebie brudną koszulkę i przemył twarz lodowatą wodą.
Ciszę rozdarł 'jaskrawy' dźwięk komórki. Po omacku szukał ręcznika i dotarł do telefonu. ' On dzwoni'. Nacisnął zieloną słuchawkę.
- Już idę, czekajcie!
Zażucił na siebie bluzę z kapturem i wybiegł na zewnątrz.

- Gustav? Jesteś pewien? Już, od co najmniej godziny kręcimy się w kółko!
- Dalej nie idę!
- Ja też się stąd nie ruszam!
Trójka chłopaków usiadła na środku niewielkiej leśnej polanki, wpatrując się natarczywie w zakłopotanego blondyna.
- Dajcie spokój, wiem gdzie jesteśmy… - Odwrócił się, poprawiając plecak – chyba… - Zniknął za pobliskim drzewem, zrzucając z niego puszystą kopkę śniegu.
- Całkiem milutko… Możemy tu zostać, a Gustav niech idzie – Brązowooki blondyn oparł się o pień pobliskiej sosny, uwydatniając swój śnieżnobiały uśmiech.
- Daj spokój Tom… - Pozostała dwójka ruszyła powolnym krokiem przed siebie i także zniknęła mu z oczu. Stał przez chwilę uśmiechając się zawadiacko, sądząc, że zaraz wrócą, jednak ich głosy ucichły.
- Bill...? Georg...? Żartowałem! - Krzyknął. Nie słysząc odpowiedzi, chwycił plecak i pobiegł w kierunku, w którym zniknęli.
- Jezuuu! Palancie, nie krzycz tak. Tędy nie przejdziemy, jest za stromo.
- Ja Ci dam palancie, Georg! Mięczaki. - Prychnął i zaczął schodzić ze śliskiego pagórka - Tylko by się nabijali, a gdy przychodzi co do czego, to nic nie zrobią... Nawet Georg!
Poślizgnął się i wywrócił. Poczuł narastający ból w kostce. Zaczął zjeżdżać w dół.
- Tom! - Usłyszał desperacki krzyk brata i opadł bez tchu na ziemię.
- Pieprzony gówniarz! Nawet tu mu się zachciało szpanować! Ile razy mam mu powtarzać, że to pozerstwo do niczego nie prowadzi?!
- Oj zamknij się już Georg i pomóż mi go podnieść. Tam jest jakiś dom...
- Dziecko, to nie ja Ci pomagam go nieść, tylko ty mi w tym przeszkadzasz. Lepiej odejdź, bo jeszcze złamiesz sobie paznokieć. I będę musiał znosić twój płacz Gdzie ta chata, nic nie widać.
- Przed nami. Za chwilę dojdziemy.

- Otwieraj - Georg wskazał głową na małe, drewniane drzwi.
- Strasznie tutaj. Taki domek na odludziu to…
- Nie gadaj, tylko otwieraj! Chyba, że chcesz spędzić noc na dworze?! – Nie czekając na żadną reakcję ze strony Billa, który tępo wpatrywał się w wyniszczone okiennice, pchnął lekko drzwi. Skrzypnęły przeciągle, ukazując wąski, zakurzony korytarz.
- Może na serio przenocuję na dworze… - Bill zajrzał do środka i bezwiednie się wzdrygnął.
- Nie marudź, nie jest tak źle. Czujesz? Gustav rozpalił w kominku… - Basista uśmiechnął się i śmiało przekroczył próg.
- Ale i tak muszisz przyznać, że tutaj jest strasznie... Georg?! Czekaj na mnie! – Krzyknął, słysząc za sobą trzask gałęzi. Popchnął zamykające się drzwi i wszedł do ciemnego korytarza.
- Podaj latarkę! – Usłyszał z jego głębi.
– Gdzieś tutaj była... Mam! Gdzie jesteś?
- Przed tobą, łamago! – Zanim Georg zdążył zareagować, Bill wpadł wprost na niego i się przewrócił.
Brunet zaśmiał się włączając latarkę, po chwili jednak uśmiech zniknął z jego twarzy.
– Kto miał naładować baterie?
- Tom. A co? – spytał Bill, otrzepując zakurzone spodnie.
- Widać wszyscy Kaulitz'owie to ofermy. - Przewrócił oczami - Bateria się wyczerpuje i… - Zamilkł, gdy blade światło urządzenia oświetliło lekko osobę stojącą na końcu korytarza, po czym zanikło.
– Gustav? – spytał cicho.
- Nie. Ale wiem gdzie jest wasz przyjaciel… - odpowiedział mu spokojny męski głos, a jaskrawe swiatło oślepiło ich swoim blaskiem.
- Nie mieliśmy tu być sami? – Szepnął Bill i momentalnie został skarcony kuksańcem w bok.
- Jestem Georg Listing, a to Bill i jego starszy brat – Wskazał na wiszącego mu na ramieniu Toma.
- Coś z nim nie tak?
- Nic mu nie będzie. Tylko skręcił nogę. No i… chyba zemdlał. – Delikatnie zsunął Toma z ramienia.
- Zaprowadzę was do waszego przyjaciela. Biedaczek przemarzł. Ogrzewa się teraz przed kominkiem. Myślę, że Tomowi tez przyda się chwila spokoju i kubek gorącej herbaty. A tak poza tym, mówicie mi Max.
- Bill Kaulitz, miło mi cię poznać – Chłopak wystąpił na przód by uścisnąć dłoń nieznajomemu.
- Ponoć Kaulitz’owie to ofermy… – odpowiedział tamten z humorem, co wykrzesało uśmiech na twarzy basisty. Tylko zniesmaczony Bill fuknął na kolegę i ruszył za nieznajomym.
- Pierwsze drzwi na lewo. Wejdźcie pierwsi i rozgośćcie się… A ja pójdę zaparzyć herbaty - Wskazał ręką na pokój, z którego biło jasne światło kominka. Georg posłusznie przeszedł obok nieznajomego, cały czas niosąc na rękach gitarzystę i pchnął lekko Billa by ten, już bez zbędnych pytań, wszedł do środka.
- To bardzo miłe z twojej strony Max, że pozwoliłeś nam tu zostać. Jesteśmy wdzięczni… Gustav! – Krzyknął na widok leżącego na ziemi, związanego perkusisty – Kto… Kto… Kto ci to zrobił?
- Naprawdę się nie domyślasz? – Ktoś szepnął mu do ucha.
- Co tu się… - Zdążył zauważyć tylko uniesioną rękę nieznajomego i upadł twarzą na drewnianą podłogę.

Mod-Lolly · Wysłany: Piątek 13-10-2006, 23:14 Temat postu:

1st
udalo sie.
miiile zaskoczona.
baardzo.
zwrot akcji.
malo bledow.
czysto, gladko, sama przyjemnosc

wybaczam uzycie starego nick'u, gdyz wiem, ze dedykacja jest dla mnie.
dziekuje.
milo mi.
;D

kiZz ;*

Dżampara · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 9:31 Temat postu:

Fajne a nawet bardzo fajne Wink

Przepraszam ale tylko na tyle mnie dzisiaj stać ....

Dżam

Courtney · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 12:58 Temat postu:

Przywrócony_id:(3971) · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 17:24 Temat postu:

Wow, fajniasta część Smile

Taka mrochnaaa... Cool

Hyhyh, a tak na serio to mi sie podbało. Serio. Jest takie... wciągające.

Baaaardzo dziekuję za dedykację

. Cieszę się, że moje wytykanie błędów się przydało. Teraz też się bez tego nie obejdzie Wink

:

Ambre feat. Pauline... · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 17:42 Temat postu:

Dziękuję bardzo, a raczej dziękujemy za wytknięcie tych błędów.
Jest to nam niezmiernie pomocne.
Nam i oczywiście wam - czytelnikom.
Ja także nie lubię czytać, gdy przerywają mi błędy.

Dziękuję jeszcze raz w imieniu swoim i Ambre.

Pauline...

Holloway · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 19:24 Temat postu:

Dziękuję za dedykację.
Przyznam, że takiego obrotu sytuacji się nie spodziewałam.
Lecz jestem pozytywnie zaskoczona.
Bardzo.
Zamieściłyście w tych kilkunastu linijkach wszytko to, co najbardziej lubię.
Posmak niepewności, zagadkę, strach.
Jestem jak mała dziewczynka, która stoi przed mahoniową, starą szafą i wyciąga dłoń aby otworzyć drzwiczki.
Chociaż wie, że w środku czeka na nią coś niesamowitego i złowieszczego zarazem.
Nie muszę chyba w jakiś specjalny sposób dowodzić dlaczego jestem i będę stałą czytelniczką tego opowiadania...

Pozdrawiam

czosneq_91 · Wysłany: Sobota 14-10-2006, 19:46 Temat postu:

Teraz nie mogę przeczytać, bo mój ojciec mi tu lata i głosniki naprawia. Oh i osada leci w TV to trzeba obejrzeć.
Ale rezerwuję miejsce. Mogę, hm? Very Happy

Także wróce tu niedługo, przeczytam i skomentuję.

Okla_xD · Wysłany: Niedziela 15-10-2006, 18:12 Temat postu:

hmmm... No więc tak:
Na początku pomyślałam sobie o filmie " Teksańska masakra piłą mechaniczną" Dosłownie tak! Tylko że on nie przyszywał sobie częśći ciała Grey_Light_Colorz_PDT_46

Ale potem mi się spodobało! Myślę że to bedzie fajne opowiadanie Smile

Bo jak narazie idzie ci świetnie. Błędów nie będę wytykać bo już były... hmm... no Bardzo fajne. Myślę że tu jeszcze zajrzę.
Pozdrawiam