Tokio Hotel

Black Rose · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 18:21 Temat postu:

zaraz się pochlastam, powieszę, podetnę sobie żyły, skoczę z dachu...
Ile można czekać??????????

Mod-channel · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 18:24 Temat postu:

i znowu sie rozczarowałam wchodząc tu... Dia kiedy cos wrzucisz??

Gość · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 18:31 Temat postu:

Ta część jest świetna Smile

Czekam na następną

Mod-DiaBollique · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:01 Temat postu:

Nie ma żadnych dedykacji, bo mnie świat wkurza.

Rozdział 15. "Ich bin nich' ich"

- Jak dla mnie, to wszystko jest jakieś mocno pokręcone, najpierw z Tomem, potem z Billem. - westchnął Nathan.
- Miło, że mnie rozumiesz. - uśmiechnęłam się ironicznie. - Dla ciebie to ciekawa historia, a dla mnie rzeczywistość...
- Przepraszam... Ale potrzebuję trochę czasu, żeby to wszystko ogarnąć myślami. - Więc co się stało, że zamiast siedzieć na kolankach u Billa, jesteś tutaj ze mną...? Słucham...
Skinęłam głową, okrywając się szczelniej kocem. Poczułam dziwny chłód.
- Widzisz... Wszystkim się wydaje, że życie u boku gwiazdy jest takie różowe, że nic, tylko pławić się w szczęściu i pieniądzach, a jest inaczej. Tokio Hotel - wpadłam w oficjalny ton - ma mnóstwo fanek. I dobrze, bo między innymi po to istnieją, żeby się sprzedawać... Chłopcy są bardzo mili dla nich, żadnej nie oleją, tylko poświecą swój czas. On... No, Bill tak samo i bardzo go za to cenię, choć jest to kosztem naszego wspólnego czasu. Jednak nie narzekam, bo pracując z nimi, naturalnie widzę ich przez większą część doby i zawsze znajdziemy nawet małą chwilę dla siebie...
- Ale...?
- Ale... jest też druga strona medalu. Oni lubią swoje fanki, lecz fanki czują coś więcej, niż tylko 'lubienie', choć właściwie sama świadomość tego by mi nie przeszkadzała. Co jednak, gdy jakaś dziewczyna rzuca się na niego i go obłapia, obcałowuje, a on się tylko śmieje ze szczęśliwą miną? Wiem, że to gra i udawanie i robi to tylko po to, żeby mieć jak najwięcej fanów, ja to naprawdę rozumiem, ale czasami już nie mogłam tego znieść, puszczały mi nerwy! - odłożyłam koc i wyprostowałam się. - Raz po koncercie...

*

Siedziałam za kulisami, bezmyślnie obracając w dłoniach podkładkę do notowania. Mikrofon wyjęty z ucha zwisał gdzieś w okolicach mojej talii, a identyfikator leżał parę kroków dalej, złamany na pół. "Bill! Bill!!! Aaaaa! Chodź tu!! Aaaa!!! Podpiszesz mi się?? Aaaa, Bill, proszę, podpisz mi się na koszulce! Bill, jesteś taki słodki!!! Kaulitz, chcę mieć z tobą dziecko!!! Aaa, Bill!!!" - piski dziewczyn stojących pod sceną po koncercie wciąż przebrzmiewały w moich uszach. Siedziałam, zaciskając zęby, żeby tam nie wrócić i nie wykrzyczeć: "On jest mój!!! Mój, słyszycie!!! Odwalcie się od mojego chłopaka, on nigdy z wami nie będzie!!! On jest mój i tylko mój!!!" W końcu poczułam, jak zapiekły mnie oczy. Zamrugałam gwałtownie, ale było za późno, obraz przed oczami widziałam jak przez mgłę. Obróciłam głowę i mój wzrok padł na różową naklejkę na drzwiach: "Osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony"

*

- Powinnam sobie takie coś na serce nakleić, może teraz nie musiałabym tego rozpamiętywać. - przerwałam opowieść, zwracając się do Nata.
- Zawsze mógłby znaleźć tylne wejście... - pokazał zęby. - Mów dalej...

*

Wpatrywałam się w nią usilnie, zachodząc w głowę, skąd ja ją znam. Bingo, pomyślałam po chwili. Identycznego koloru miała bluzkę dzisiejsza Pani Nachalna. Zawsze, po każdym koncercie zbierały się te najbardziej wytrwałe i zdeterminowane, wśród nich były i te normalne, które po prostu bardzo lubiły chłopaków, ale i te gorsze... Obłapiające, piszczące, oddałyby życie za jeden dotyk Toma czy jego. I zawsze, ale to absolutnie zawsze była jedna, która najbardziej się narzucała, właśnie Pani Nachalna. Takie były najgorsze, a dzisiejsza to już zupełnie. Wyszłam, żeby jej nie przylać, gdy włożyła Billowi rękę pod koszulkę. Na myśl o tym uderzyłam podkładką o ziemię. Chciało mi się równocześnie krzyczeć i płakać. Przypominała mi się jedna z wielu rozmów na ten temat:
- Bill, wyjedźmy stąd gdzieś daleko, gdzie nie ma fanów, terminów, koncertów... Gdzieś, gdzie będziemy tylko my...
- Wiesz że nie mogę, my nie możemy... Zawsze o tym marzyłem i nie rzucę tego, gdy jestem na szczycie...
- Nawet dla mnie...?
- Ufam, że nigdy mnie o to nie poprosisz. Nie potrafiłbym. Nawet dla ciebie, bo sama wiesz, że to niemożliwe. - odparł zaniepokojony.
- Przepraszam, nie chcę cię unieszczęśliwiać. Ale ja już nie daję rady... - powiedziałam smutno, z wyrzutem.
- Będzie dobrze, nie martw się... - podszedł i objął mnie mocno. - Wszystko będzie dobrze, słońce.
Kopnęłam pustą puszkę po napoju, potoczyła się w stronę sterty pluszaków z najnowszego 'połowu'.
- Wytrzymam - powiedziałam do siebie. I wyszłam z uśmiechem na twarzy, gratulując udanego koncertu i rozmawiając z fankami. Powoli uczyłam się, jak sprawić, żeby na twarzy nie było śladów niedawnych łez...

*

- Kiedyś w to wierzyłam, bo niby dlaczego miałam nie wierzyć... - obserwowałam, jak chłopak podchodzi do regału i wstawia swoją książkę na miejsce.
- Nie znam cię zbyt długo... - uśmiechnął się lekko, przesuwając dłonią do grzbietach tomów zgromadzonych na półce - ale wydaje mi się, że powinnaś wytrzymać ataki fanek. Choć mogę nie mieć racji, nigdy nie byłem dziewczyną piosenkarza... - wzruszył ramionami. - A może było jeszcze coś...? - spojrzał na mnie przenikliwie.
- To dopiero początek...
- Mówiłem już, mamy całą noc, a jeśli będzie trzeba to i cały dzień. - odparł, nie przestając się uśmiechać. Złościła mnie ta jego wieczna wesołość, tak jakby bagatelizował moje problemy. No ale dzięki niemu wyrzucałam z siebie uczucia, zamiast siąść i zacząć płakać. Chciałam powiedzieć coś, co mu zetrze z twarzy uśmieszek, zmiecie błyski w tych błękitnych oczach!
- Aż tak długo nie zamierzam mówić... Chcesz scen? Voila... - kontynuowałam.

*

- Bill, nie! Wystarczy już! Nie! Puść...! Wcale się nie boję, ale to bardzo wysoko! - huśtawka kołysała się już ponad koronami najniższych drzew. - Bill, nie!!!
- Chciałaś wysoko, to masz wysoko! - krzyknął, zadzierając głowę i obserwując, jak kurczowo ściskam łańcuchy huśtawki.
- Zostaw mnie! - krzyknęłam poważnie.
- Ostatni raz cię tylko popchnę...! - przytrzymał na sekundę opadającą huśtawkę i wyciągnął ręce.
- Cholera, PUŚĆ! Ja się boję, rozumiesz?! - wrzasnęłam, ile sił w płucach.
Spojrzał na mnie z niepokojem i gdy huśtawka opadła, mocno ją przytrzymał, ale i tak niewiele wyhamowałam.
"Ok, teraz!" - pomyślałam, gdy byłam dość nisko. I skoczyłam.
Wylądowałam na ugiętych nogach, nawet się nie brudząc.
- Zwariowałaś?! - Bill podbiegł i potrząsnął mną. Oczy miał rozszerzone ze strachu, usta otwarte, widziałam jak ciężko oddycha. - Mogłaś sobie nogi połamać idiotko!
- Może jestem idiotką, ale nie lubię, gdy ktoś nie przyjmuje do wiadomości, że się autentycznie boję! - krzyknęłam gorzko i zdjęłam jego ręce z moich ramion.
- Dobra, przepraszam za tą idiotkę, ale wiesz jak to wyglądało?! Ty tam na górze, a nagle się puszczasz i skaczesz!!! Rozumiesz, jak leciałaś, to ja już cię widziałem w karetce, szpitalu, na wózku do końca życia! Nigdy więcej tego nie rób! Słyszysz?!
Wzruszyłam bezmyślnie ramionami, jak dziecko, które wie, że źle zrobiło, ale wcale tego nie żałuje i czeka jedynie na koniec reprymendy, żeby móc znowu pójść się bawić.
- A co, gdyby coś ci się stało...?? Ja bym chyba tego nie przeżył...!!! - zacisnął pięści.
- Nic mi się nie stało, jestem tu cała i zdrowa! Zresztą nie musiałeś mnie tak wysoko huśtać. - czułam, że tu wcale nie o huśtawkę chodziło...
- Ale mogło! Jak możesz być taka...?!
- No jaka?? Powiedz to! Może coś mocniejszego od 'idiotki' ci przyjdzie do głowy! - oparłam ręce na biodrach, patrząc na niego wściekle.
- Taka... głupia! Mogłaś nawet umrzeć, rozumiesz?!
- Nie rozśmieszaj mnie. - powiedziałam, choć śmiech to była ostatnia rzecz, na jaką miałam w tej chwili ochotę. - Nie raz i nie dwa skakałam z huśtawek i żyję.
Bill zacisnął zęby, żeby mi nie powiedzieć czegoś co tylko pogorszy sytuację. Może rzeczywiście nie powinnam skakać...? Jeszcze nigdy nie próbowałam z takiej wysokości... Nie, próbujesz po raz kolejny go usprawiedliwiać, pomyślałam. A sam skok był wspaniały...
Kocham ten lot, strach przy oderwaniu się od bezpiecznej, w każdym razie dość bezpiecznej, huśtawki, moment odbicia się, gdy jeden błąd spowoduje, że zepsujesz skok albo ryzykujesz cios w głowę rozpędzonego kawałka drewna... A sam lot... Nie ma słów, by to opisać, każdy powinien tego spróbować choć raz w życiu... Odklejasz dłonie od zimnego łańcucha i przez kilka sekund jesteś ponad czasem, pojęcie 'świat' nie istnieje, tylko ty, gdy lecisz, wyłączona z rzeczywistości, nie czujesz grawitacji. Przyszłość i przeszłość nie istnieje, jest tylko tu i teraz. Powietrze przelatuje przez palce... A potem lądujesz, im dalej, tym lepiej. Nawet sam upadek nie jest bolesny, czasami tylko coś ci się stanie, ale to tylko dopinguje, by zrobić to jeszcze raz. I jeszcze! Ten lot wciąga jak narkotyk, nie czujesz niebezpieczeństwa, dopiero gdy wylądujesz, dziwisz się, że jeszcze żyjesz. Wtedy następuje chwila refleksji, że może już wystarczy, że i tak było już wystarczająco wysoko... Ale to tylko chwila, sekundy później odganiasz od siebie te myśli i ponownie jesteś w powietrzu. Ryzykujesz zdrowie dla tego lotu... Bo nie ma zabawy bez ryzyka, taka chyba jest domena człowieka...
Czarnowłosy zacisnął powieki, kostki u rąk mu zupełnie zbielały, usta tworzyły wąską linię. Był na granicy wybuchu.
- Po prostu obiecaj, że więcej tego nie zrobisz. - powiedział na wydechu, zaciskając pięści.
- Nie mogę... - zdawałam sobie sprawę, że dawno przegięłam, ale nie potrafiłam inaczej.
- Obiecaj! - zachowywał się, jakby nie słyszał mojej odpowiedzi.
- Nie umiem... - zadrżałam.
Bill otworzył oczy. Odsunęłam się z przerażeniem.
- Co to k**** znaczy 'nie mogę', 'nie umiem'...?!?! Powiedz: "Obiecuję" i wszystko będzie dobrze...! Obiecaj mi to, słyszysz?!?! Wtedy ja cię wezmę za rękę i razem wrócimy do tego pierdolonego domu, gdzie wszystko będzie dobrze!!! Tylko jedno słowo...!
- Nie umiem... - powtórzyłam tępo.
Czarnowłosy zaciągnął się mocno powietrzem.
- Nie kochasz mnie?? - wytoczył ciężką artylerię.
- To nie tak! - przeczesałam palcami włosy. Mało brakowało, a bym się roześmiała. - Sama nie wiem... - dodałam, mrugając zawzięcie.
- Wiedziałem! - opadł załamany na ziemię.
- Nie zostawiaj mnie... - wyszeptałam.
Lekceważąco wykrzywione wargi. Milczenie. Od tego, co zobaczyłam w oczach, które zwykle patrzyły na mnie z miłością, zakręciło mi się w głowie.
Pogarda...!
- Czego ty oczekiwałaś, wiążąc się ze mną?? Gwiazdki z nieba?? Że będę przy tobie aż do śmierci i cię nigdy nie opuszczę...? Że będę księciem na białym koniu?? Albo królewiczem dla Kopciuszka??
- A jeśli tak...?
- To przyjmij do wiadomości, że daleko mi do księcia. Zresztą uważaj, żeby nie zgubić pantofelka, bo północ nieuchronnie się zbliża, a ja z adidasem po mieście latać nie mam zamiaru... - spojrzał na mnie po raz ostatni i odszedł w kierunku domu.

*

- U-u, ostro.
- Coraz mniej mam ochotę z tobą gadać...
- Tak? To jestem ciekawy, gdzie w takim razie pójdziesz...?
- Coś wymyślę.
- W to nie wątpię.
Ta zniewalająca pewność siebie. Denerwowała mnie, była zbyt znajoma. Dlaczego ja nadal nie mogę być taka...? Nieugięta? Niewrażliwa? Twarda? A może samotna... Pośród tłumu sama ze sobą!
Nathan przypatrywał mi się z ciekawością. Sięgnął do okrągłego pudełeczka i rzucił mi... cytrynową landrynkę, która upadła na łóżko. Obejrzałam ją z każdej strony, po czym z błogą miną włożyłam do ust.
- No co się tak gapisz??
- Zaraz zobaczysz... - usiadł z powrotem na fotelu, nie spuszczając ze mnie wzroku. Gdy ktoś się na ciebie patrzy, to znaczy, że interesuje go to, co mówisz. Jednak ten wzrok budził we mnie niepokój, przytłumiony lekko pięknem lazurowych oczu, ale nadal wyczuwalny. Po jakichś dwóch minutach zerwałam się i pobiegłam do kuchni.
- Co to do cholery było??
- Landrynka. Z małą ilością chili.
Ochlapałam go wodą, za karę.
- Tylko uważaj na książki!
- Wypadki chodzą po ludziach. Po książkach też...
Przewrócił oczami i zadał pytanie, które gnębiło mnie od dłuższego czasu, ale nie chciałam się do tego przyznać:
- Nie jesteś ciekawa, co on o tym wszystkim myśli...?

avi · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:16 Temat postu:

łoo robi sie maly dramacik Twisted Evil

ale mi sie to podoba, jak to mowi jeden znany tytul filmu: "Czasem słońce, czasem deszcz" ;]

czekam na next

Black Rose · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:25 Temat postu:

SUPER, EXTRA, CZADOWA, ZAJEBISTA, FAJOWA, ZAJEFAJNA, COOLERSKA...
BRAK MI SŁÓW, ŻEBY OPISAĆ ŚWIETNOŚĆ TEJ CZĘŚCI!!!!!!!!!!!!
Dawaj szybko NEXT PART!!!!!!!!!!!!!!!!!!

malineczka · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:40 Temat postu:

łe!!!! za krótkie..... ale fajne jak zwykle!! omg!! fajne to zamało!!
daj wiecej Very Happy

szybciutko Very Happy

Reckless · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:47 Temat postu:

jak zwykle świetnie Dia Very Happy

Boze..stesknilam sie normalnie za twoim opkiem jak mnie tu nie bylo przez tych kilka dni Very Happy

świetne

*:M!s!a:* · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:47 Temat postu:

miodzio

Nie mogę się doczekac dalszej części. A nawiasem mówiąc to opko podoba mi się najbardziej Wink

Jest gitnes! Very Happy

AfterAll · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 19:50 Temat postu:

Tekst z kopciuszkiem i adidasem mnie rozwalił
:d

panna krytyk · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 20:21 Temat postu:

Może to ze względu na moje dziwniaste humory, ale wbrew wszelkim i niezmiennym opiniom, których autorzy mnie zamordują za to co napiszę, muszę szczerze powiedzieć, że ta część była nudna. Oczywiście nie taka strasznieeeeee nudna, ale po prostu nudniejsza.
Już sobie ciebie wyobrażam jak świrujesz ,,Co było nie tak..?”, itp. Pewnie będziesz siedzieć dwie noce nad następną częścią. I dobrze, bo pewnie następna będzie super.

Nemi · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 20:33 Temat postu:

herbatka · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 20:37 Temat postu:

mało! mało! Very Happy

i tak najlepsze było to w wannie Very Happy

lol

Admin-Elli :) · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 21:50 Temat postu:

Widzę Diuś, że masz już dosyć poważną grupę fanów (wśród nich mnie Wink

). Hmmm, co do opka to jak zwykle świetna i rzeczywiście robisz z tego mały dramacik Very Happy

. Ale odrobina dramatu jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Powtórzę to nie wiem sama który raz z kolei, że ty naprawdę piszesz świetnie (tylko w samouwielbienie mi nie popadnij, bo znowu będę wysłuchiwać o twoich planach wieszania się na sznurówce Laughing

), ale serio, z notki na notkę jest coraz lepiej (chociaż zgodzę się że ta akcja z wanną i pokemonami to była the beściarska Very Happy

). Czekam na kolejny part, który mam nadzieję się ukaże i nie będiesz nam kazała długo czekać Very Happy

.

Roxy · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 22:28 Temat postu:

Mod-DiaBollique · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 22:33 Temat postu:

To jest pedał. O rany, ja go zabiję w tym opie. A najgorsze, że mój mąż i ojciec moich dzieci. Rany.

vaRiOoOtCa · Wysłany: Czwartek 16-02-2006, 23:36 Temat postu:

o ja!
o ja!
o ja!
mało!
ja chce więcej!
a tak swoją drogą, to czemu ona ma ciągle problemy?
może jakieś szczęśliwe chwile, czy coś zapodaj Razz

hehe.
nie no jest super.
pozdrawiam.

Crispi_Jones · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 0:41 Temat postu:

Wiesz co myślę o tym.

Burżuazja i tyle Razz

Pisz pani i rób co chcesz twemu burżuazyjnemu mężowi jedzacemu gofry widelcem w płaszczyku rodem z matrixa xD Very Happy

bubbles · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 1:10 Temat postu:

kocham twoje opowiadanie.
jest takie zimienne..
i chociaz nie ma tutaj jakis opisów, wielce ukazanego talentu literackiego..
to uwielbiam poczytac zeby sie rozchmurzyc..
chociaz widze, ze ostatnio troche dramatycznie..

Label · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 13:25 Temat postu:

A ja obstawiam że później będą jaja bo ona sobie pojedzie jakoś do tego domu, wszystko będzie pięknie aż tu NAGLE w gazecie pojawią się "zwierzenia dziewczyny Billa" czyli ten Nathan oszuka pannę i da jej zwierzenia xD do gazety bo w końcu jest dziennikarzem. xD ghaa ja wszędzie czuję podstęp xD

Mod-DiaBollique · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 13:42 Temat postu:

Dobrze kminisz Very Happy

Ale ja Dia jestem, a Dia mówi jedno, myśli drugie, czuję trzecie, a robi czwarte.

A napisze piąte.

Myslę, że part dzisiaj będzie. Narazie to ryję ze śmiechu z Avi na gg Very Happy

stove · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 14:14 Temat postu:

DiaBollique... to jest GENIALNE....

ale co było dalej?!

Label · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 14:49 Temat postu:

Ma się ten łeb na karku xD Czekam na nju część, czekam też w tym momencie na new teledysk TH xD

Nemi. · Gość

Bedzie offtop jak się patrzy.
Czemu Ty do cholery nie odpisujesz na smsy?
I jak sprawdzian z biologii?
Słuchaj, a tego buraka wyrzuciłam za drzwi tak jak kazałaś< facet od infy się na mnie popatrzył jak na wariatkę, gdy powiedziałam: Dia powiedziała, że masz się wynosić(ja to powiedziałam do monitora)>, to wrócił i stwierdził, że on nie może bez Ciebie żyć<loL>
Buziaki, pisz nową część

~Princess~ · Wysłany: Piątek 17-02-2006, 16:14 Temat postu:

Dia! cudownie, pieknie, bosko!! Ahhh kocham to opowiadanie i Ciebie za to, że je piszesz!! Czekam na new!!;D

Szkoła mnie zabija.... aaaa ratunku!!