Tokio Hotel

Liebkosung

Ciemnowłosy siedział na łóżku, w sporym pokoju, któy dzielił z bratem bliźniakiem. Tonął w stosach wyznań, pieśni i wierszy pochwalnych oraz próźb o autograf. Wreszcie wziął do ręki liliową kopertę. Widniał na nim staranny napis "Bill Kaulitz". Te proste, okrągłe literki coś mu przypominały.

Pamiętasz naszą kryjówkę? Tę w korzeniu starego dębu? Tyle razy siedzieliśmy tam ściśnięci i rozmawialiśmy. Byliśmy tacy szęśliwi, dziecinna przyjaźń jest najpiękniejsza. Wiesz, do dziś tam chodzę i wspominam. Pamiętasz ten bal przebierańców na który pierwszy raz pomalowałeś oczy? Następnego dnia poszedłeś tak do szkoły. Śmiali się z Ciebie. Czasem jeszcze tłoczą mi się w głowie te obraźliwe słowa. Zdenerwowałeś się wtedy, prawda? Wybiegłeś z budynku...Pamiętasz kto pobiegł za Tobą? Nie, nie Twój brat, nie zakochana w Tobie Isabell. Ja, ja pobiegłam! Rozmawialiśmy wtedy bardzo długo... Pamiętasz ten występ w klubie? To był Wasz pierwszy występ muzyczny, Twój i Toma. Bardzo się tremowaliście. Ja stałałam przy Was, by dodać Wam otuchy, jak zawsze. Pamiętasz jak słuchaliśmy razem tych dwóch chłopaków? Tych, z którymi potem podszedł do Was ten ciemnowłosy mężczyzna. Porozmawiał z Wami, gdzieś poszliście. Wtedy pierwszy raz mnie zostawiłeś. Czekałam na Was bardzo długo, aż w końcu zrezygnowana wróciłam do domu. Sama. Pamiętasz imprezę u Andreasa? To była moja pierwsza prawdziwa impreza, z alkoholem, z głośną muzyką, z tłumem ludzi. Pamiętasz, ten nasz niewninny pocałunek na tej imprezie? Taki cmok w usta. A pamiętasz jak nam było głupio następnego dnia? Teraz wydaje się to takie komiczne i dziecinne. Mieliśmy wtedy chyba 12 lat. A pamiętasz tą piosenkę, którą nagraliście mi na 14-ste urodziny? Słucham jej codziennie od trzech lat. Właśnie, za tydzień moje urodziny. Już siedemnaste. Czas bardzo szybko leci, prawda? Pamiętasz jak pierwszy raz usłyszeliśmy Waszą piosenkę w radiu? Cieszyliśmy się jak małe dzieci...Ach, a pamiętasz jak wyjeżdżaliście na nagranie pierwszego teledysku. Obiecywałeś, że będziemy się często widywać. Kłamałeś, po to było nasze ostatnie spotkanie. Na próżno zadaje Ci te wszystkie pytania, zapomniałeś. Pewnego piątku, przyjechełeś do naszego małego miasteczka odwiedzić matkę. I los sprawił, że się spoktaliśmy. Szedłeś z przeciwnej strony. Po tylu latach nie usłyszałam nawet głupiego "cześć". Spojrzałam Ci wtedy w oczy. nie były już takie jak kiedyś. Płynęła z nich taka pogarda. Jeszcze nigdy tak na mnie nie patrzyłeś. Zmieniłeś się, Bill.

Kathleen · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:06 Temat postu:

Podoba mi się. Naprawdę mi się podoba. Krótkie, ale treściwe.
Przepraszam, że nic więcej nie napiszę, ale mój mózg chyba przestaje pracować.
Pozdrawiam.
Kathleen.

ona1666 · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:09 Temat postu:

Mnie też się podoba.
Troszkę krótkie.
Ale mam nadzieję, że nadrobisz w kolejnym parcie.
Liebkosung skondś znam Twój nick.
Czy nie przypadkiem z pewnego innego forum??

Liebkosung · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:11 Temat postu:

Owszem, z pewnego forum, też kojarze Twój. I pamiętam Twoje opowiadanie, takie o więzieniu...Dobrze kojarze?

Mod-Negai · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:11 Temat postu:

Hm...
Ogolnie? Nie wiem dlaczego i za co, ale podoba mi sie...
Chyba mam taki dzien, bo normalnie bym walnela krytyke.
Ale dzis jest inaczej. Zaintrygowalas mnie, choc do konca nie wiem co myslec, bo za krotkie.
Dodaj szybko nastepna czesc, a wypowiem sie jasniej.
Pozdrawiam, zycze z calego serca duzo czytelnikow, jak zawsze pokorna i oddana:
~ddm

ona1666 · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:15 Temat postu:

Liebkosung - tak dobrze kojażysz. Tutaj mam już nowe link jest pod spodem. Zapraszam...

Liebkosung · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:16 Temat postu:

~*Część Druga*~

Czekoladowe oczy zabłyszczały pod wpływem ostatnich wyrazów. Gdzieś pod powiekami tliła się mała łezka.
- Bill, wszystko w porządku? - szturchnął brata Tom.
- Nadine przysłała mi list. - westchnął.
Ciemnowłosy podał bliźniakowi kopertę. Ten szybko przeczytał zawartość, a kiedy skończył pokiwał głową.
- Nie wiem dlaczego oboje wmawiacie sobie, że to była tylko przyjaźń.
- Bo była! - zdenerował się młodszy Kaulitz - I jest. - dodał po chwili.
Dredziarz uśmiechnął się tylko pod nosem. Przecież widział te ukradkowe spojrzenia brata i czytywał jego teksty ukryte w trzeciej szufladzie biurka wokalisty. Oczywiście po kryjomu, gdyby Bill wiedział, że ktokolwiek je czytał z pewnością bardzo by się zdenerwował. I wiedział też do kogo adresowana była piosenka "Rette Mich". Brązowooki chwycił liliowy skrawek papieru i wyszedł na dwór. Chłód wieczoru delikatnie pieścił jego twarz, a wiatr buszował w czarnej czuprynie. Opatulony w kurtkę spacerował, zawzięcie rozmyślając. Ciągle nasuwał mu się obraz dawnej przyjaciółki. Te niezwykłe zielone oczy, przepełnione jakimś smutkiem, choć on sam nigdy nie dowiedział się dlaczego, te brązowe włosy spływająca w falach na ramiona, ten uśmiech taki serdeczny. Serce chłopaka zabiło mocniej. Kiedy trochę ochłonął wrócił do hotelowego pokoju, w którym nie było już Toma. Usiadł przy biurku, wyjął kartkę papieru i zaczął zawzięcie coś skrobać. Ale pod wpływem emocji nie umiał ułożyć słów w odpowiedni sposób. Piosenki piszę się inaczej, dużo wyobraźni, szczypta marzeń i trochę wspomnień. A tu? Czysta realność.
Zwinął kartkę w kulkę i z impetem rzucił w stronę kosza. Westchnął głęboko, po czym rozległo się pukanie do drzwi. "Może to ona?!" - pomyślał. Szybko podbiegł do drzwi i otworzył je. Skrzywił się na widok kuriera z dzisiejszą porcją listów. Mężczyzna postawił pudło na stole i wyszedł.
- Głupi, jak mogłeś pomyśleć, że ona tu przyjdzie, po tym jak ją potraktowałeś! - powiedział sam do siebie Bill.
Zaczął przeglądać wszystkie przesyłki i znów zobaczył liliową kopertę. Natychmiast ją otworzył. Wziął głęboki oddech i zaczął czytać.

Nie wiem dlaczego znów do Ciebie piszę. Pewnie i tak nie wiesz kim jestem. Chciałabym zobaczyć chociaż jeden, ostatni raz tego Billa, którego mam w sercu. Bez gwiazorskiego uśmiechu, ułożonej fryzury, bez ogromnej liczby drogich dodatków. Chciałabym znów zobaczyć tego zbuntowanego chłopca, mającego własne poglądy na życie, nie ulegającgo niczemu i nikomu. Ale on już chyba nie istnieje. Teraz jest tylko przebojowy wokalista zespołu Tokio Hotel, który może mjieć każdą dziewczynę, który mówi to, co fanki chciałby usłyszeć. Loitsche, ani ludzie z tąd się nie zminili, chociaż trochę dorośli. Jednak pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Pamiętasz Isabell tak bardzo zakochaną w Tobie? Teraz też jest tak bardzo zakochana, w Driku, tym klasowym mięśniaku, pamiętasz go? Ech, ależ ona Cię wtedy męczyła. Teraz Cię nienawidzi, wiesz? Wszyscy z naszej dawnej paczki strasznie się na Was zawiedli...
Obiecaliśmy sobie, że nigdy do żadnego z Was się nie odezwiemy. Ale...dla mnie przyjaźń jest ważniejsza od głupich obietnic. Pamiętasz ten dzień przed wyjazdem na kręcenie teledysku? Chciałam Ci powiedzieć coś bardzo ważnego, poprosić o radę. Ale Ty nie miałeś czasu. Szkoda, bo może coś by się zmieniło...

ona1666 · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:22 Temat postu:

Noo mogę spokojnie powiedzieć, że mi się podoba.
Tylko mam dla Ciebie kochana taką małą radę:
Nie syp tak częściami bo nas przyzwyczaisz i potem nie będziesz nadążała z pisaniem.
I jeszcze coś:
Zyskałaś stałą czytelniczkę.
Będę tu wpadać.

Karolcia ;) · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:35 Temat postu:

bardzo oryginalne i pomysłowe !! Nie wiem czego ale bardzo mi sie spodobało Wink

liducha · Wysłany: Środa 03-05-2006, 21:52 Temat postu:

jak na razie SEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEX:D

WaRiAtKa · Wysłany: Środa 03-05-2006, 22:01 Temat postu:

Uuu bardzo mi się spodobało. Jest poprostu idealne jak dla mnie. Kocham opka, gdzie bardzo duża mowa jest o przeszłości. Mam tylko małe "ale" do pierwszej części... W tym liście były suche fakty. Niczym nie ubrane. A może to tylko mój wymysł? Tak czy inaczej ja właśnie tak czułam. Czekam na nowego parcika bo bardzo mnie zaciekawiło to opko.
Pozdrawiam

Mada_116 · Wysłany: Czwartek 04-05-2006, 0:12 Temat postu:

Bardzo mi się podoba Smile

Kojarzy mi się to z opowiadaniem "Powrót do Loitsche"
nie mogę się doczekać następnej części ;D

Liebkosung · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 20:39 Temat postu:

A dziękuje, dziękuje. Niedługo pojawi się następny part ;D

ona1666 · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 20:43 Temat postu:

Liebkosung zapodaj go dzisiaj. Proszę.
Wiesz, że tamto forum już działa?

_katasza · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 20:46 Temat postu:

o.
zaciekawiło mnie.
tak.

__\m/(^_^)\m/__

Liebkosung · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:19 Temat postu:

Drżącymi dłońmy odłożył kopertę. Przed oczami stanął mu dom, brązowa droga i te drzewa, szumiące o czymś zupełnie nieodgadnionym. Przypomniał sobie ten ufny blask w zielonych oczach przyjciółki. Tak, ona wtedy chciała mu coś powiedzieć. Dlaczego jej nie wysłuchał? Był zbyt podekscytowany kręceniem teledysku, tym, że zaczęli pojawiać się pierwsi fani, że mieli wydać debiutancki singiel. A może, może ona chciała wyjawić mu swoją tajemnicę? Tę bolesną, którą tak skrzętnie ukrywała? Denerwowała go myśl, że nigdy się tego nie dowie. Przeczesał ręką czarne włosy i westchnął ciężko. Podszedł do lustra i zaczął usilnie przyglądać się swojemu odbiciu. Zaczął zauważać pewne zmiany, które inni dostrzegli już wcześniej, ale nie powiedzieli mu. Przecież miał prawo się zmienić. Był gwiazdą, niezależnął i całkowicie samodzielną. Blask kreatywności w jego oczach dawno zgasł, nutka buntu na twarzy przerodziła się w profesjonalny make-up. Przecież to nie był on! Te długie włosy, figlarnie spływające na ramiona, nie były w jego stylu. Stał się taki, jakiego inni chcieli go widzieć. Nie mógł taki być. Oto miały się obyć narodziny nowego, acz dawnego Billa.
***
Tom siedział w hotelowym barze, popijając Red Bulla, w towarzystwie basity zespołu. Oboje byli już znudzeni bezczynnością, wakacje nie były im potrzebne. Zdecydowanie, nie. Barowe drzwi się otowrzyły i wyłoniła się zza nich jakże znajoma postać, aczkolwiek odmieniona. Dredziarz wypuścił słomkę z ust na ten widok. Fryzura przypominająca lekko oklapłą mangę, lekko podkreślone czarną kredką oczy i rozciągnięta bluzka, zupełnia taka jak kiedyś.
- Bill...- jęknął Georg - Co ci?
- Nadine. - uśmiechnął się nieznacznie starszy bliźniak.
Tak, cieszył się. Miał dość tej małostkowej, marudnej i samolubnej osoby jaką stał się jego brat ostatnimi czasy.
- Muszę coś załatwić w Loitsche. - rzekł z powagą czarnowłosy.

PS: Wiem, odcinek nie jest ciekawy. Ale niezbędny do rozwoju wydarzeń.

ona1666 · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:22 Temat postu:

Jest ciekawy.
Ma tylko jedną wadę.
Długość.
No ale ja jestem ostatnią osobą która powinna się jej czepiać.
Więc tylko szepnę:
Jeszcze...
Jeszcze...

Mod-Negai · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:25 Temat postu:

Nie zauwazylam nowej czesci...
Wybacz...
Ale juz nadrobilam.
I podoba mi sie niezmiernie.
Ciekawy watek.
Nieliczne bledy.
Jedynie troszke krotkie.
Pozdrawiam:)

Liebkosung · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:33 Temat postu:

Obiecuje, że następna część będzie wręcz wyczerpująco długa <i rozległ się diabelski śmiech>

Fistashek · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:34 Temat postu:

Wszystko było by zajebiście gdyby nie to, że te notki są mikroskopijnych rozmiarów. Wszystko za krótkie. Pomyśł ciekawy, wykonanie bardzo dobre. Nie wiem czemu, ale mi się podoba. Będe czytać dalej.

P.S. wszystkie notki mozesz pisać takie długie jak te trzy razem więte.

mystery89 · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:38 Temat postu:

cudne.. tylko szkoda, że takie krótkie .. a czemu on sie znowu zmienił ? Very Happy

podoba mi sie w nowej fryzurce Razz

hehe

Sandy Strix · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:41 Temat postu:

oł jaaa
ja oczywiście mam zapłon ślimaka w tempie zwolnionym Grey_Light_Colorz_PDT_46

taaaa ja to zawsze świetne opa omijam Grey_Light_Colorz_PDT_46

ech.... może ja jakaś jestem pechowa albo..... pomylona?
ech.... nie wiem

wiem jedno
buźka dla wspaniałej autorki i jej równie cudaśnego dzieła

Liebkosung · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 21:45 Temat postu:

mystery89 - Zmienił się bo...bo zobaczysz, jeśli będziesz czytać kolejny części!
Sandy Strix- Dziękuje

WaRiAtKa · Wysłany: Piątek 05-05-2006, 22:49 Temat postu:

I kto tu jest zawsze ostatni? Oczywiście ja Grey_Light_Colorz_PDT_46

Ech...
Całkiem fajnie piszesz i muszę przyznać, że m isię podoba Very Happy

mam tylko jedno "ale"- notki są potwornie krótkie Sad

Czekam na naprawdę dłuższą nocie...
Pozdrawiam

Liebkosung · Wysłany: Sobota 06-05-2006, 10:32 Temat postu:

Kolejna część. Starałam się, żeby była dłuższa! Dziękuje za wszystkie komentarze.
^_^_^

~*Część Czwarta*~
Bill szedł ciemnym korytarzem ozdobionym licznymi dziełami sztuki. Powoli zmierzał do celu, czując lekką tremę, jednak zupełnie inną niż przed koncertami. Oto stanął przed drzwiami do pokoju numer 27. Odgarnął włosy i energicznie zapukał. Nie wiedział, jak menager zareaguje na jego kolejną zmianę, albo raczej powrót do poprzedniego wyglądu. Ale nie obchodziło go to. Przecież to było jego ciało i miał prawo wyglądać tak, jak chciał.
- Proszę! - rozległ się zgłuszony krzyk.
Ciemnowłosy powoli nacisnął klamkę i wszedł do pokoju. Mężczyzna który w nim się znajdował zdziwił się jego widokiem. Czy cofnął się w czasie? Nie, wokalista wyglądał trochę inaczej niż za czasów Devilish. Był wyższy, lepiej zbudowany, miał inny głos. A pomimio to był z powrotemtamtym Billem, który cieszył się z przezwiska jakie nadała mu babcia. Przynajmniej z zewnątrz. Czy zmienił się w środku? W tak krótkim czasie?
Po pewnym czasie David uśmiechnął się życzliwie. Również miał nadzieję, na zmianę Billa, bo był kolejną osobą która miała dosyć kapryśnego zachowania młodszego bliźniaka. To nie odgadnionem dlaczego wszyscy przewidywali jego zmianę psychiczną. Może jego wyraz twarzy się zmienił? Może oczy zabłyszczały dawnym blaskiem?
- Zawsze uważałem, że lepiej ci w mandze. - mruknął menager.
- Chciałbym pojechać do Loitsche. - powiedział spokojnie Czarnowłosy.
- Kiedy? - David zmarszczył brwi.
- Jak najszybciej. - wstchnął chłopak.
- Przez najbliższe trzy dni macie promocje, potem możesz jechać. - oznajmił menager.
Wokalista skinął tylko głową, na znak, że zrozumiał i udał się w stronę swojego pokoju.
***
Od zmiany minęły trzy dni. A on czuł się lepiej, był sobą w 100 procentach i wreszcie poczuł się szczęśliwy. Rzeczywiście zmiana wyglądu, zapoczątkowała zmiany psychiczne. Przez trzy ostatnie dni pracował nad czymś każdego wieczoru, coś pisał, kobinował i wychodził wieczorem przed hotel, by zaczerpnąć świerzego powietrza i poszukać inspiracji. Teraz jechał białym samochodem, siedząc na tylnym siedzeniu i przyglądając się widokom zza okna. Wreszcie zaczęły się pojawiać ogromne drzewa, które teraz swoim majestatem bardziej straszyły, niż jak niegdyś rozweselały. Szumiały o czymś nie pojętym, jedynie sobie znanym. Ciemnowłosy je poznawał, a jego serce mocniej zabiło na widok tabliczki z napisem "Loitsche". Wreszcie wysiadł w pobliżu swojego domu.
- Przyjedź wieczorem. - nakazał kierowcy.
Ten w mgnieniu oka zniknął za ogromem zieleni drzew. Bill cieszył się, że nie został zauważony. Pod domem nie było fanek, to zrozumiałe, oficjalnie byli w Berlinie. Podszedł do cerwonej furtki i mocno pociągnął za klamkę. Była zamknięta, matka zamykała się w obawie przed męczącymi fankami. Chłopak podszedł do pobliskiego krzaka i ukucnął przy nim. Zaczął coś liczyć i gorączkowo obrzucać wzrokiem gałęzie owej rośliny. Wreszcie dotknął jednej z nich i wyciągnął mały, srebrny kluczyk. Uśmiechnął się do siebie i pośpiesznie dostał się na podwórko. Wiedział też, że dzwi będą zamknięte, dlatego postanowił oznajmić swoje przybycie mamie przez okno. Podszedł więc do jednego z kuchennych i posmutniał widząc zapłakaną rodzicielkę w towarzystwie koleżanki, którą z wyglądu kojarzył, jednak nie mógł przypomnieć sobie jej imienia.
- Czuję się taka somotna, Liv. - powiedziała przez łzy Simone. - Tęsknie za moimi synami, tęsknie za spokojem. - kontynuowała.
- Ach, musisz być silna. Pomyśl, że twoi bliźniacy są szczęśliwi. - rzekła rudowłosa kobieta.
- Tylko dlatego znoszę to wszystko. - mruknęła matka Billa.
Chłopak zsnuną się po ścianie domu i usiadł obejmując swoje kolana. Kolejna osoba, która przez niego jest smutna, nie tylko, ale w dużej mierze. I to ta najbliższa. Ranił wszystkich, których kochał. Matkę, brata, przyjaciółkę i pewnie jeszcze wiele innych osób. Stał się potworem. Podniósł się i ruszył w dobrze znanym kierunku.