Tokio Hotel

apricot · Wysłany: Czwartek 10-08-2006, 11:08 Temat postu:

biorę się za czytanie Very Happy

O jejku! Notka była najlepsza ze wszystkich, które pojawiły sie do tej pory Smile

Ty mój mały kłamczuszku! Mówiłaś że trzeba będzie długo czekać a tymczasem części dodajesz jedna po drugiej Razz

ale to miło z Twojej strony że nie karzesz nam długo czekać Smile

Kocham Cię

czekam na kolejnego parta....oby przed moim wyjazdem Rolling Eyes

Ahinsa · Wysłany: Czwartek 10-08-2006, 12:10 Temat postu:

luska Reszta? Na panienki, rzecz jasna. Tylko Bidon wciąż marzy o swojej "CinqCianqCionq" Very Happy

~ddm A Tobie kotek jak zawsze się podoba! Byś skrytykowała trochę czasem, a nie tylko mi tu słodzisz. Razz

Ale i tak cię kocham

apricot Kłamczuszku? A skąd mogłam wiedzieć, ile mi zajmienapisanie kolejnej części, skoro to moja pierwsza wieloczęściówka? Wolałam was czasem pozytywnie zaskoczyć niż pisać pod presją. A tak poza tym to kiedy wyjeżdżasz? Może zdążę. Też cię kocham

Admin-*zakochana* · Wysłany: Czwartek 10-08-2006, 12:56 Temat postu:

Ja już chce kolejna cześć!
SUPER!
Po prostu rewelacja!
ja znalazłam takie....
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
poszukaj tutaj [link widoczny dla zalogowanych]
tu jest mnóstwo fotek może któres Ci się spodoba Very Happy

Ayane · Wysłany: Piątek 11-08-2006, 20:42 Temat postu:

Ekhym, ekhym...
Konkurs mi się podoba, ale wątpie, bo ja nie mam głowy do takich rzeczy Grey_Light_Colorz_PDT_26

'

Co do części...
Ha!
Nie zawiodłaś mnie.
Bardzo mi się podobało, a długość była akurat.
Nic dodać nic ująć Wink

Kiedy nowa część? *_*
Wiem, wiem głupie pytanie...

Pozdrawiam, życzę weny.
Coca-cola zbliża ludzi.
;*

Ahinsa · Wysłany: Sobota 12-08-2006, 21:21 Temat postu:

*zakochana* A znalazłam w tej galerii jedną taką, wypisz wymaluj taka, jak sobie Miyoko wyobrażałam przy pisaniu Very Happy

Ayane Nowa część będzie, jak się napisze. Też bym chciała wiedzieć kiedy. Na razie mam tylko "Rozdział 4" Wink

Faith88 · Wysłany: Sobota 12-08-2006, 21:47 Temat postu:

no no musze cie pochawlic opo sliczne próbowałam se to wypobrazić i troche smiesznie to wyszło wiec ja cie zabijac nie bede Wink

Ahinsa · Wysłany: Piątek 18-08-2006, 22:14 Temat postu:

Tadaam, nowy part wita Very Happy

Nie jestem pewna, czy wam się spodoba, bo mi się nie podoba. Znowu chyba nudno i tak dziwnie jakoś. No, ale to już wy ocenicie :wink"
Dedykacja specjalna dla *zakochanej*, bo jako jedyna poszukała fotek i w galerii przez nią podanej znalazłam odpowiednie zdjęcie. Dziękuję!

A reszta? Lenie! Razz

Poza tym deda dla mojej kochanej apricot, żebyś słońce nie była więcej smutna. Kocham cię, wiesz? Pewnie tak, ale nie zaszkodzi przypomnieć

A teraz część. Miłego czytania.

Rozdział 4 „Los czasem sprawia miłe niespodzianki”

„Życie ludzkie podlega prawom karmana – wszystko ma swoją przyczynę i skutki. Przestrzeganie zasad moralnych prowadzi do powstania w następnym życiu dobrego karmana. Ostatecznym celem każdego człowieka jest jednak dostąpienie nirwany i całkowitego uwolnienia się z prawa karmana.”

Niezmienny jest rytm, według którego dzień następuje po nocy, zawsze, cokolwiek działoby się wśród ludzi. Nie ma innej możliwości, prawa natury narzucają Ziemi godziny aktywności i spoczynku. Człowiek, jak to człowiek, dziwna istota, nie wiadomo po co oszukuje to i żyje po swojemu. Ale słońce i tak każdego ranka wynurza się zza horyzontu, by rozpocząć swą trwającą cały dzień wędrówkę po nieboskłonie i na koniec, wieczorem skryć się po przeciwnej stronie, by oświetlić przeciwną półkulę.
Tego dnia nie było inaczej. Okna pokoju Billa były zwrócone na północny wschód, toteż promienie słoneczne nie obudziły go z samego rana, a dopiero około jedenastej – w sumie dość wczesnej godzinie jak na kogoś, kto poprzedniej nocy upił się i położył spać dość późno.
Czarnowłosy powoli otworzył jedno oko, potem drugie. Ziewnął przeciągle, spojrzał na zegarek i podniósł się na łóżku do pozycji siedzącej i niemal od razu jęknął „Moja głowa!”, chwytając się za nią. Cóż, takie są skutki zakrapianych balang.
Po chwili wstał, rozejrzał się po pokoju i wziął stojącą na biurku butelkę wody mineralnej. Oczywiście wypił ją duszkiem, gdyż pragnienie bardzo mu dokuczało. Powoli zaczął przypominać sobie wydarzenia wczorajszego wieczoru: odłączenie się chłopaków, spotkanie dziewczyny, ucieczkę sprzed klubu... „Czemu to nie mogła być Ona?” – myślał z żalem, siedząc na łóżku i ukrywając twarz w dłoniach. „No czemu, do cholery?!”
Znów cierpiał, i to jeszcze bardziej niż zwykle. Jego trwające chwilę emocje, zanim domniemana Miyoko nie pokazała swojego prawdziwego oblicza, dobitnie przypomniały mu to, co przeżywał rok temu, każdego dnia z tą prawdziwą skośnooką – kołatanie serca, niepewność, ale i szczęście, niemal euforię. Przez chwilę czuł to, co wtedy. Tak wiele stracił, , co gorsza nie mogąc tego odzyskać. Wczoraj była rocznica dnia, w którym widział ją po raz ostatni. Dziś natomiast zaczynał się kolejny, drugi nieszczęśliwy rok Billa. Czy miał być taki od początku do końca, a może tylko w części, może coś miało się odmienić? To już było z góry przewidziane. I to nie przez żadne „przeznaczenie” czy coś takiego. On już sobie zasłużył na dobre lub złe życie, na szczęście lub cierpienie, i to jeszcze zanim się narodził. Tylko, że sam nawet o tym nie wiedział, bo nieliczne lekcje religioznawstwa w szkole przegadał z kumplami, a nikt inny, prócz nauczyciela tego przedmiotu nie powiedział mu ani słowa o buddyzmie. Nie wiedział więc, że kształt jego obecnego wcielenia ustalił się z chwilą śmierci w poprzednim i, że teraz jedyne co mógł zrobić, to próbować przezwyciężyć swoje żądze sławy i bogactwa, gdyż nie wynikało z nich nic dobrego. Ale on o tym nie wiedział, i nieprędko miał dowiedzieć – ani w tym, zaplanowanym na dość krótkie, wcieleniu, ani tym bardziej w następnym, które do obecnego nie miało być ani odrobinę podobne.
*
Po wzięciu krótkiego prysznica zszedł na dół, spodziewając się spotkać tam chłopaków. Jednak w kuchni ich nie było, w salonie też. Pozaglądał więc po kolei do ich pokoi, okazało się, że wszyscy jeszcze spali. Zaparzył sobie więc mocną kawę, zjadł jakieś śniadanie i udał się do swojego ulubionego ostatnio miejsca – na taras.
Tam znów zaczął oddawać się rozmyślaniom i mógłby to robić bodajże cały dzień, gdyby nie nadejście Georga. W sumie nawet miał ochotę z kimś teraz pogadać, chociażby po to, by dowiedzieć się, jak kumple spędzili resztę wieczoru.
- Siema, Bill! – zawołał, biorąc sobie krzesło i siadając koło czarnowłosego.
- Siema. – odpowiedział chłopak. – Jak wam się wczoraj zabawa udała? - zapytał.
- Ee tam, do dupy było. Laski nas olały. Powiedziały, że idą do łazienki, ale nie wróciły, pewnie znalazły sobie lepsze towarzystwo. – opowiadał, nieco zdenerwowany. – A ty, gdzie się podziewałeś? Jak one poszły, to wróciliśmy do naszego stolika, a ciebie już nie było...
- Głowa mnie trochę bolała, to wcześniej wróciłem... – odpowiedział zmieszany.
- Sam? Bez ochroniarza? Bez samochodu? – nie dowierzał Georg.
- A co? Nie wolno? – Bill nieco podniósł głos.
- Spokojnie, stary, nie denerwuj się tak. Ja widzę, że coś się stało, ale jak nie chcesz gadać, to nie gadaj. – uspokajał go.
- Spoko, mogę ci powiedzieć. Wyszedłem przed klub, poszukać was i zobaczyłem... – głos ugrzązł mu w gardle.
- No, wyduś to z siebie! Kto to był? Miyoko?
- Prawie... – odpowiedział cichym głosem, jednak z wyraźną ulgą.
- Jak to „prawie”? – Georg wciąż nie rozumiał.
- No normalnie. Stała tyłem. Te same włosy, ta sama figura, nawet ciuchy podobne! Tylko twarz inna, jak się odwróciła...
- Cóż, yyy... Przykro mi, Bill. A ona w ogóle jeszcze jest w Niemczech? – wokalista pokręcił przecząco głową i dodał:
- Po tym, jak z nią zerwałem i pojechaliśmy w tą trasę do Stanów, wysłała mi jedną wiadomość, stąd wiem. Zaraz, jak to leciało... Zresztą sam przeczytaj! – stwierdził, wyciągając z kieszeni komórkę i naciskając kilka klawiszy. – Trzymaj. – podał telefon basiście.
- „Jestem w Japonii, do Niemiec, do ciebie, już nie wrócę. Chyba czuję się szczęśliwa. Dawniej twoja, dziś już nie – Miyoko.” – odczytał. – Pewnie starych firmy tam przeniosły, to się cała rodzinka przeprowadziła. – domyślał się.
- Pewnie tak. Ale wiesz co? Najbardziej mnie boli, że ona tak szybko zapomniała, że „chyba czuje się szczęśliwa.” Napisała tego smsa jakieś trzy miesiące po naszym wyjeździe, szybko stanęła na nogi... – powiedział z goryczą.
- Chłopie, sam tego chciałeś. Właściwie to czemu z nią zerwałeś? – spytał, nie rozumiejąc dziwnych motywów, które wtedy kierowały Billem.
- No wiesz, to było przed trasą. Doszedłem do wniosku, że tak będzie lepiej dla naszej kariery, że będziemy mieli więcej fanek. Poza tym, chciałem się poświęcić w całości muzyce, pisać teksty i chodzić na próby, a nie na randki... Tak, wiem, głupi byłem. – dodał szybko, widząc zaskoczone i niedowierzające spojrzenie Georga.
- Człowieku, ty dobrze w głowie miałeś? A myślałem, że cię znam! W wywiadach zawsze mówiłeś co innego, że miłość jest najważniejsza, zresztą prywatnie też! Przecież mogłeś pogodzić jedno z drugim! – potok słów wylewał się z ust wzburzonego basisty.
- Masz rację. Byłem skończonym idiotą, pieprzonym egoistą, który wolał sławę i kasę od drugiego człowieka. Teraz postąpiłbym inaczej... Ale szansy więcej nie będzie, tego się nie da naprawić. – wyrzucał sobie.
- Co za problem, weź telefon i zadzwoń, przeproś, dogadajcie się jakoś... – próbował za wszelką cenę znaleźć rozwiązanie.
- I co? Spotkalibyśmy się, pojechałbym do niej na dwa tygodnie, albo ona do mnie, a potem? Związek na odległość i to jeszcze przez pół świata? Żartujesz sobie?
- No racja, ciężko by było. Zresztą to twoje życie, rób co chcesz, ja się nie będę wtrącać.
- Nie, ty się nie wtrącasz, tylko to po prostu nie ma sensu. – zaprzeczył Bill.
Ich rozmowę przerwało nadejście Toma. Gitarzysta nie wyglądał najlepiej, najwyraźniej jeszcze nie doszedł do siebie po poprzedniej nocy. Tylko jakaś naprawdę ważna sprawa mogła go do ruszenia się z łóżka.
- Ej, chłopaki, Peter przyjechał. – oznajmił dredowłosy.
- Peter? A co on tu robi? – zdziwił się Georg.
- Chce nam coś powiedzieć, kazał was zawołać.
- Nie chce mi się.. – jęknął Bill.
- To niech ci się zachce, brat! Ruszaj tyłek i do salonu, bo tatuśkowi podobno się spieszy. – popędzał ich, żartując.
- No już dobra, dobra! – poddali się, wstając z krzeseł i wchodząc do domu.
Rzeczywiście, czekał tam na nich menadżer. Gustav już siedział obok niego. Reszta chłopaków także zajęła miejsca na kremowej, skórzanej kanapie. Przywitali się, po czym Georg nieco zniecierpliwiony zapytał:
- No, to co chciałeś nam powiedzieć? Nie musiałeś przyjeżdżać aż tu, mogłeś zadzwonić.
- Nie mogłem. To zbyt ważna sprawa, nie na telefon. – wyjaśniał.
- No to powiedz wreszcie, o co chodzi! – niecierpliwił się Tom.
- Słuchajcie, wiem, że to zawsze było wasze marzenie i myślałem, że dopiero po wydaniu następnej płyty da się to załatwić... No, ale ma się te znajomości i udało się teraz! No, chłopaki! Za dwa tygodnie jedziecie w trasę do Japonii! – oznajmił dumnie, a jednocześnie z radością.
Wszyscy zaczęli się dopytywać o szczegóły, śmiać się, dziękować Peterowi, planować swój pobyt w egzotycznym kraju. W końcu niemal od zawsze tego pragnęli, a teraz, tak nagle, ich marzenie miało się spełnić! Byli naprawdę szczęśliwi – cała czwórka, łącznie z Billem. Tyle, że on miał gdzieś te koncerty i wywiady, morze fanek i fotografów. W myślach przypominał sobie treść tamtego starego smsa. „Jestem w Japoniii, jestem w Japonii...” – zajmowało jego umysł. „I ja tam będę. I ja. Nie tylko dla koncertów...”
Cóż, chyba jednak nie był takim draniem w poprzednim wcieleniu. A może jednak?

CDN

A teraz możecie mi wymyślać.

Admin-*zakochana* · Wysłany: Piątek 18-08-2006, 22:19 Temat postu:

czytam!
W pewnej chwili przypomniały mi się własne przezycia...
Związek na odległość... Grey_Light_Colorz_PDT_46

Aż mi się łezka w oczku zakręciła Sad

Ciekawa jestem co wymyslisz w następnej części Very Happy

Dziękuje za specialną dedykacje Very Happy

fajnie, że Ci się fotki spodobały,
mam tylko jedno pytanko...
po co Ci one były potrzebne??
Prowadzisz jakiś blog z tym opowiadaniem??

Mod-Negai · Wysłany: Piątek 18-08-2006, 22:19 Temat postu:

1?

EDIT

Zalosne jest myslenie Billa.
Zerwal z Myioko, bo chcial miec wiecej fanek. Wiecej slawy.
Zachlanny do bolu.
Teraz ma kare.

Szkoda mi go bylo i jest.
Ale sam sobie na to zasluzyl niestety. Sam, wybral sobie samotnosc.
Widze, ze mu sie chierachia wartosci zmienila.

Part bardzo ladny. Podobal mi sie. A szczegolnie ten poczatkowy opis z sloncem w roli glownej.
Znalazlam jakies powtorzenie, ale przymkne oko.
Ogolnie bez zazutu.
I wiesz, co sadze o buddyzmie. Jednak jego aura pasuje do tego opowiadania. I to sprawia, ze chwale.
Pozdrawiam:
~ddm

Wredna_$uka · Wysłany: Piątek 18-08-2006, 22:20 Temat postu:

3?

EDIT:

Musiałam nadrobić dwa odcinki.
Ale wczoraj niezdążyłam bo mama mnie wywaliła z komputera.
Mwahah...
Sorry.

Dobra liczy się że dziś jestem.
Ale Bill jest... głupi?
To nie jest do końca egoizm.
Przynajmniej wg mnie.

A co dalej?
Czyżby się spotkają?

apricot · Wysłany: Sobota 19-08-2006, 10:59 Temat postu:

KOCHANE SŁONECZKO!! Ślicznie Ci ta część wyszła.
Rzeczywiście Bill postąpił egoistycznie i podle. Podoba mi się taka niewyidealizowana strona jego charakteru, aczkolewiek ( wiem wiem, na pralke sobie przyklej Laughing

) żal mi tego chłopca. Miyoko też z pewnością było przykro z powodu zachowania Billa i nie dziwie sie jej że nie chce utrzymywac z nim kontaktu... Ale miejmy nadzieje że los się odmieni...
Może ten wyjazd do Japonii coś da Very Happy

nie wierze że piszesz to bez celu. Może lepiej by było nas zaskoczyć ( bo tak to jest przewidywalnie... Rolling Eyes

) ale ja nie lubie smutnych opowiadań Wink

Dziękuje za dedykacje

To miło z Twojej strony że o mnie pamiętasz i rzeczywiście - poprawiłaś mi tym humor Very Happy

czuje się o wiele lepiej...

JA TEŻ CIĘ KOCHAM SIOSTRZYCZKO!!

P.S <--- przepraszam, ale ja leniem nie jestem Razz

szukałam zdjęcia ale nie znalazłam Razz

( nie znalazłam ładniejszego )

Ayane · Wysłany: Sobota 19-08-2006, 20:17 Temat postu:

Zgadzam się z ~ddm.
Jego sposób myślenia jest karygodny i strasznie prostacki.

Ahinsa · Wysłany: Wtorek 22-08-2006, 22:02 Temat postu:

*zakochana* Nie prowadzę żadnego bloga, tylko łatwiej mi pisać, jeśli mogę zobaczyć bohaterkę nie tylko we własnej wyobraźni Wink

~ddm Gdzie to powtórzenie? Powiedz mi, to poprawię. Cieszę, że ci się podobało

Wredna_$uka Oj głupi, głupi jak mój but z lewej nogi. Może i sie spotkają, ale co z tego wyniknie? Chciałabym wiedzieć Wink

apricot A ty kotek mogłabyś czasem skrytykować, a nie tylko chwalisz i chwalisz! Grey_Light_Colorz_PDT_31

Ayane Jak widzisz nie zdążyłam, przepraszam Sad

Ale nowa część i tak będzie twoim prezentem urodzinowym, tylko że troszkę spóźnionym Razz

Reckless · Wysłany: Czwartek 31-08-2006, 14:01 Temat postu:

zabij mnie Słońce, ale dopiero teraz znalazłam czas, pomimo tego, że już dawno prosiłaś mnie o przeczytanie.
Ale obiecałam i właśnie dotrzymuję słowa.

Zaskoczył mnie pomysł. Pierwsze opoiwdanie a już jest rewelacyjnie. Bill - wrażliwy i zagubiony. Świetnie go przedstawiłaś.
Całość wydaje się bardzo realistyczna. Mogła byś jeszcze napisać coś w stylu wspomnień Billa. np. Jak się poznali, opisy ich spotkań, rozmów.
To było by bardzo ciekawe, a My - czytelnicy moglibysmy dowiedzieć się znacznei więcej o miłości Bill i Miyoko.

Bardzo mi się podoba, zaskoczyłaś mnie pozytywnie.

Czekam na następną część i życze dużo weny Wink