Tokio Hotel

Lib · Wysłany: Poniedziałek 24-04-2006, 18:26 Temat postu:

No może lepiej będzie jak mi na gg napiszesz... zresztą... jak wolisz... ale mam wielka nadzieje, ze zdazysz zanim rodzice zgonia mnie z kompa <wnerw>

Lanetti · Wysłany: Poniedziałek 24-04-2006, 19:49 Temat postu:

Napisz coś słonko, pisssssssssssssss!!!!!
Co kolwiek daj oznakę życia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

szmula · Wysłany: Poniedziałek 24-04-2006, 20:24 Temat postu:

Jak możesz mówić, że nie masz talentu. Przyjadę do Ciebie i ci tak skopie tyłek, że nie usiądziesz do końca życia i notki, będziesz pisać na stojąca(hehe). Może wtedy się nauczysz, że masz talent i jesteś mistrzynią.
Pozdro*

LnD · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 13:07 Temat postu:

Nie wiesz co zorbilas?
DDM- kochana to ja ci napisze.
Zaczelas pisac to opowiadanie.Dzieki nie mu wiele osob duzo zorzumiala,wile sie wzruszlo i poprostu wszystko naraz... :]

SimplePlanowa · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 13:22 Temat postu:

karolucha:) · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 13:53 Temat postu:

Kiedy next part??

Leonka... · Gość

ejku Durch_den_monsun...dlaczego Ciebie Bóg pokarał takim talentem:)
JA bardzo bym chciała pisać tak jak Ty... Smile

Jest cooll...

WaRiAtKa · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 14:23 Temat postu:

Ja tam mam nadzieję, że będzie jeszcze dzisiaj, może być nawet w nocy byle dzisiaj Wink

Będziemy cię błagać byś pisała dla nas dużo więcej ale NIGDY byś przestała, bo przecież jak można odbierać sobie przyjemność z czytania tego cuda, nazywanym opkiem Wink

Lanetti · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 15:42 Temat postu:

błagam, prosze co jeszcze nawet dziś w nocy śniła mi się nowa część

Tekla · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 17:10 Temat postu:

Dziękuję za pozdrowienia...ja nic podobnego nie powiedziałam, że mi się poprzednie opowiadanie nie podobało!!!! Chyba jakieś urojenie...podobało mi się i to bardzo!!!
Ale ja napiszę, że czekam na następną część!!!!
Pozdrawaim...

Ramcia · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 18:56 Temat postu:

oj kochana przepraszam ze odrazu nie przeczytalam.... to opo rozni sie diametralnie od poprzedniego.... ale i tak wierze ze bedzie swietne.... teraz narazie jest za malo zeby powiedziec... jednak znajac ciebie i twoj talent to bedzie nastepny hicior Very Happy

Mod-Ghost Ms. Sacrifice · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 19:00 Temat postu:

Oł gasz, ja dopiero parta wyczaiłam...
Wybacz ~ddm, wybacz <zanosi się płaczem>

Ach piekne; cudowne; genialne; niesamowite.
Właśnie takie jest Twoje dzieło...

Nie stać mnie na długi i konstruktywny komentarz,
ale podziwiam Cię.
Za wszystko, za pomysł, za wykonanie.
Cudne, cudne, cudne...

Ach mistrzu... Rolling Eyes

Piękne.

Mod-Ghost Ms. Sacrifice · Wysłany: Wtorek 25-04-2006, 21:11 Temat postu:

~ddm a nie wierzysz w to, że nalezysz do grona najlepszych?

Lanetti · Wysłany: Środa 26-04-2006, 6:09 Temat postu:

Czekam i czekam, jest 07.07 to powinna być szczęśliwa godzina!!!

Ja chce next part!!!!!<łeeeeeeeeeeeee>

Reckless · Wysłany: Środa 26-04-2006, 8:15 Temat postu:

przperaszam, ze tak pozno...po prostu nie mogłam i jeszcze dlugo nie bede mogla czytac... ech.. nevermind..
czesc jest dobra.. ale taka tajemnciza.. ja musze wiedziec o co chodzi, a nie Nas trzymasz w niepewnosci :p mam andzieje, ze szybko to wyjasnisz :p pozdrawiam i wenki zycze

Mod-Negai · Wysłany: Środa 26-04-2006, 9:04 Temat postu:

Dedykacja:
laribett,
AfterAll, Lanetti, sacrifice, martoHa, ..::F@ith::.., Fistashek, lotte, jofasia_TH, sunia, ...Schwarz ist klasse..., Nemesis, WaRiAtKa, MagdalenQa, Cama, SimplePlanowa, LnD, ona1666, beaciaa, szmula, Agaciara, Pini, Daga_913, karolucha:), agnieszka, Tekla, Leonka, Ramcia, Monis!

~3~ "Der Besuch"

"Czasami zdarza się tak, ze pomoc jednej istocie zapoczątkowuje łancuch pomocnych serc, które osobno nie znaczą nic, lecz razem mogą wszystko"

Długi korytarz. Niby pusty, a jednak doszczętnie wypełniony strachem, wyczekiwaniem i ciszą. Nagie ściany, kilka drewnianych krzeseł i niechlujnie rzucone w kącie papiery... parę nic nie znaczących elementów materii. I cisza, ta okropna cisza, która wypala... Gdy potrzebujemy usłyszeć czyjś głos, ona zatyka nam uszy i odbiera nadzieję usłyszenia czegokolwiek. A gdy nadchodzi moment jej przerwania, zdajemy sobie sprawę, ile jest w niej krzyku...
Bliźniacy nieruchomo siedzieli na posterunku. Zmęczeni po długich zeznaniach dotyczących chłopca, z trudem podnosili powieki. Bill dokładnie wpatrywał się, w znajdujące się naprzeciwko niego, drzwi. Ciemne, błyszczące drewno pochłaniało jego myśli. To miejsce nie było dla niego, czuł się tu obco, nieswojo. Tak, jakby wkroczył na nieznany teren, którego nie chciał nigdy poznać z własnej woli. Ale był dumny z siebie, ze mimo swojego egoizmu, dla tego malucha zmusił się, by tu przyjechać.
Tom cichutko nucił coś pod nosem. Cisza ciążyła mu jeszcze bardziej, więc walczył z nią jak tylko mógł. Mijały sekundy, minuty i chwile, ale nic się nie działo. "Cisza przed burzą" - trafne określenie.

- Możecie jechać do domu, dziękujemy za pomoc - usłyszeli głos policjanta, który zajmował się tą sprawą.
- Jak to do domu? Czekalismy tyle, by usłyszeć dwa słowa? Co z nim teraz będzie? Ktoś go zna? - Bill wyraźnie się oburzył.
- Bardzo dobrze znamy tego chłopca. Muszę przyznać, ze gdyby nie wy, nie wiem gdzie by teraz był. Jest ciężko chory. Matka porzuciła go jakis miesiąc temu. Trafił do szpitala, potem do domu dziecka, ale zawsze udawało mu się uciec. Potrzebuje stałej opieki, dlatego bardzo ważne jest, by mieć go na oku. Teraz zostanie w szpitalu, póki nie wydobrzeje -wytłumaczył mężczyzna.
- A zobaczymy go jeszcze kiedyś? Będziemy mogli go odwiedzić? -tym razem pytał dredowaty.
- Jeżeli chcecie, to nie ma problemu... To adres szpitala - podał im kartkę.
- Dziękujemy - rzucił na pożegnanie czarnowłosy i wyszedł razem z bratem.

Bliźniacy zostali odwiezieni policyjnym radiowozem. Gdy dotarli do domu mieli w głowie niesamowity mętlik. Nie rozumieli tak wielu rzeczy... Zaczynając na chłopcu i na tym, co się wydarzyło, a kończąc na ich własnych odczuciach. Zagubieni w otchłani myśli, siedzieli w swoich pokojach. Byli tak zmęczeni, a jednak coś nie dawało im spokojnie zamknąć powiek. Choć bardzo starali się wsiąść do swojej łódki i odpłynąć do krainy snów, świadomość wciąż trzymała ich w szarej rzeczywistości.
Ciemny pokój został wypełniony księżycowym blaskiem. Bliźniacy leżeli na swych łózkach, patrząc się w różne punkty pokoju. I znów cisza, ta okropna cisza... Tylko niewyraźne tykanie zegara na ścianie przebijało się do ich uszu. A na stole biała kartka z adresem szpitala. Co takiego było w tym chłopcu? Dlaczego nie potrafili po prostu zapomnieć o nim? Przecież był już bezpieczny... A jednak coś w nim było, co nie dawało spokoju. Oczy, których koloru nigdy nie ujrzeli.

Zmęczone dniem i długimi rozmysleniami umysły bliźniaków, w końcu doczekały się odpoczynku. Ich powieki zamknęły się jednocześnie. Sen... niezwykły stan, w którym człowiek dowiaduje się wielu rzeczy o swoim usposobieniu. Odkrywają się przed nim jego wszystkie lęki, pragnienia, marzenia i potrzeby. Dowiaduje się, czego domaga się serce i dusza, czego obawia się umysł. Odkrywa na nowo swiat uczuć i doznań, przeżywając rózne, często nieprawdopodobne sytuacje. Dobry duszek delikatnie muska zamknięte powieki, ukazując róznorodne obrazy i sceny. Lecz nigdy nie da się go zatrzymać na dłużej. On znika, zostawiając niedosyt, zawód, a nawet rozczarowanie. Bo jak nazwać stan, gdy przeżylismy nieświadomie tak wiele, by się obudzić i nic nie pamiętać...?

"Wstawaj, już dzień... no wstawaj, nie widzisz, ze czekam? Ja już dawno nie śpię" - wydawało się szeptać słońce otulając policzki braci, swoimi ciepłymi promieniami. Słoneczny blask wyraźnie padł na wciąż pogrążone we śnie sylwetki Kaulitzów. Oni pomału wracali do rzeczywistości. Pierwszy podniósł powieki Tom. Przymrużył je delikatnie, oślepiony wyjątkowym blaskiem. "Nowy dzień" - pomyślał, a na jego ustach pojawił się niekontrolowany uśmiech. Coś tak prostego, nigdy wcześniej nie przykułoby jego uwagi, ale teraz zmieniło się zbyt wiele. Cały świat nabierał w tym miejscu nowego znaczenia, ukazując swe wady i zalety w innym świetle. Analogicznie człowiek również zostaje inaczej spostrzeżony. Ale czy lepiej? W końcu to tylko samotnie nic nie znacząca istota, niegodna by być częścią natury...
Po krótkiej chwili obudził się również i Bill. Usiadł na łóżku bezradnie spoglądając na zegarek. Spojrzał na brata, który odwrócił się plecami do słońca, dalej leżąc w łóżku. Młodszy Kaulitz postanowił wstać i zacząć dzież od małej schadzki. Ubrał pierwszy spotrzeżony podkoszulek i cichutko wyszedł z pokoju. Szybkim krokiem zszedł po schodach, czując przypływ sił witalnych. W jego nozdrza uderzył zapach swieżego, morskiego powietrza, które wpadło do mieszkania przez otwarte całą noc okno, wypełniając dom zbawczym dla płuc tlenem.
Otworzył drzwi, chcąc iść na plażę. Spojrzał przed siebie i zaniemówił. Przed domem na małym kocyku spał Daniel... Bill nie wiedział co myśleć. Widocznie chłopiec znów uciekł, ale w jaki sposób przebył tak długą drogę? Jak mu się to udało? Czarnowłosy podszedł do malucha i odgarnął jasne włosy swobodnie opadające mu na twarz. Miał nadzieję, ze dziecko wreszcie pokaże mu swoje oczy. Stało się, Daniel powoli podniósł powieki ukazując to, co tak ukrywał. Zatrzymał swój wzrok, z mieszaniną smutku i słodyczy w spojrzeniu, na młodszym Kaulitzu. Bill przyjaźnie podał mu rękę i pomógł wstać. Teraz był pewien, że na tym się nie skończy. Bez słowa zaprowadził go do domu.
W końcu słowa były zbędne, bo najwięcej wyraża, tak często nienawidzona przez nich, cisza...

Fistashek · Wysłany: Środa 26-04-2006, 9:13 Temat postu:

pierwsza?

EDIT:

CHłam, beznadzieja, bezsensownie złozone zdania, nie trzyma sie kupy ani dupy. Co to w ogóle ma być. Chyba sobie żarty stroisz. Nie podobało mi się, to było tragiczne, nie zrozumiane, nie przemyslane...
No dobra koniec tych żartów. Teraz coś na poważnie.
Spodobało mi się jak niewiem co, i znowu nie wiem co mam powiedziec. Kurde, dlaczego ty tak na mnie działasz. No powiedz? Napiszesz kilka zdań, a ja degustuję się nimi przez cały czas. Dziękuję za dedykacje, ale przeciez mi się ona nie należy, w końcu ja piszę tylko komentarze z kilku bezsensownych wyrazów. Ale i tak dziękuję. Oczywiscie czekam na next part.

Daga_913 · Wysłany: Środa 26-04-2006, 9:14 Temat postu:

Pierwsza hehe:D Świetna część jak zawsze zresztą Very Happy

Biedny mały, aż mi go żal .... CZekam już na next parta:) Piszz szybciutko DDM bo ja już umieram z ciekawości:D Pozdro:*

SimplePlanowa · Wysłany: Środa 26-04-2006, 9:30 Temat postu:

oh nie DDM xD
boskoo

ah ten dzieciak ..
tak mnie on... zachwyca Cool

ja juz czekam na njuu Bussiaki

dzieki za dedyczke

Reckless · Wysłany: Środa 26-04-2006, 10:00 Temat postu:

brak mi slow... 0_o...
i Blizniacy sie teraz tym chlopcem zaopiekuja, tak ?

Cama · Wysłany: Środa 26-04-2006, 10:07 Temat postu:

Nieoczekiwane zwroty akcji.. Wspaniałe, wyczerpujące opisy.. Tak artystyczne może pisać tylko DDM..
A jeszcze do tego słuchałam Evanescence - Lies...
PeEs. A może mój scenaruisz sprzed kilku postów się sprawdzi Laughing

Ayane · Wysłany: Środa 26-04-2006, 10:09 Temat postu:

Podoba mi się Wink

Tylko czy ten Daniel ich przypadkiem nie prześladuje?! Coś za dużo go tutaj! Ogólnie jest schon Smile

karolucha:) · Wysłany: Środa 26-04-2006, 10:40 Temat postu:

.... Nie mogę oddychać... Ten part zapierał dech w piersi.. Taki pełen porównań.. ahh Boska do tej pory nie mogę się obudzic z pięknego snu.. zaraz to nie sen... to nowy parcik DDM
Wiesz ze wielbie Cię za twoją osobowosc i za to ze umiesz wprowadzic
mnie w stan ktorego w stanie nie jestem opisac
stan uniesienia... tak to mozna nazwac...
Dziekuje

lotte · Wysłany: Środa 26-04-2006, 10:49 Temat postu:

Co to dużo pisać...
świetne jak zwykle Very Happy

Nie mam czasu za bardzo się rozpisywać, więc tylko podpisuje się pod wypowiedziami poprzedniczek Very Happy

pozdrawiam i oczywiście czekam na nastepną częsc Very Happy

Mod-Negai · Wysłany: Środa 26-04-2006, 11:02 Temat postu:

Daga_913 -no szkoda troche malucha, ale w koncu spotkal blizniakow... Ja mu zazdroszcze!

SimplePlanowa -zachwyca? Hm... to chyba dobrze? Pozdrawiam i dziekuje:)

Monis -nie da sie przewidziec co bedzie dalej... na tym polega moja tworczosc... Dzieki wielkie:)

Cama -zawstydzasz mnie... prosze nie mow takich komplementow...

Ayane -przyczepil sie, co? No, ale blizniacy sie chyba nie gniewaja...

karolucha:) -aj co za komentarz... uwielbiam takie... Dzieki!

lotte -bardzo dziekuje... Ciesze sie, ze to moje "cos" przykuwa twoja uwage, choc tego nie rozumiem... Pzodrowionka:)