Tokio Hotel

redrii · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 20:36 Temat postu: Prawdziwi przyjaciele.

Eh. Kolejna jednoczęściówka. Napisana pod wpływem chwili. Proszę o sprawiedliwe komentarze Wink

EDIT: pozwoliłam sobie poprawić jeden błąd. Zaznaczyłam go Wink

Muzyka - [link widoczny dla zalogowanych]

17 listopada.

-Wybacz, ale... w związku z twoją chorobą musisz odejść z zespołu – oświadczył menadżer, stojąc na środku pokoju. Za nim siedzieli trzej chłopcy, którzy rzucali brunetowi przepraszające uśmiechy.
-Rozumiem. To życzę szczęścia w dalszej karierze – uśmiechnął się blado brunet i ze spuszczoną głową wyszedł z pokoju.

18 listopada.

-Mam prośbę... moglibyście przyjechać na chwilę do mnie? Za studia macie blisko, a ja potrzebuję waszej pomocy. Nikogo przy mnie nie ma, a wiecie... bez rąk jest ciężko – powiedział brunet przez telefon.
-Wybacz ale nie mamy teraz czasu. Nagrywamy piosenki na płytę, bo znaleźliśmy już nowego basistę. Wiem że jest ci ciężko, ale przykro mi. Jutro też raczej nie wpadniemy, bo będziemy siedzieć w studiu. Muszę kończyć, cześć – rzucił pośpiesznie czarnowłosy, siedząc wygodnie na białej kanapie.

-

Nastolatek siedział na tapczanie w małym pokoju. Na szafkach piętrzyły się kolorowe zabawki, na biurku stał model samolotu, na zielonym dywanie rozrzucone były książki. Przez niebieskie rolety prześwitywała smuga jasnego światła, która padała na gęste i brązowe włosy chłopaka. Mimo że brunet oparł twarz o kolana, na jego twarzy można było dostrzec smutek i zawiedzenie. W pewnym momencie po jego policzku spłynęła łza.
Przypomniał sobie czasy, kiedy wraz z przyjaciółmi biegał bo Magdeburskich ulicach. Pamiętał przelotne kłótnie, wstydliwe wyciąganie ręki „na zgodę”. Pamiętał o tym, że nie był sam.

„Robiłem to dla nich, byli jedynymi osobami które zaakceptowały mnie takim, jakim jestem. Poświęciłem tyle czasu i wysiłku, by darzyli mnie sympatią... Tyle starań i pracy na marne. Ludzie nie potrafią być przyjaciółmi...”

Wstał i stanął nad rozrzuconymi na dywanie książkami. Otworzył stopą którąś z książek. Na stronie były zapisane melodie, słowa. Ukucnął nad książką i spojrzał na gitarę basową leżącą nieopodal. W jego oku po raz kolejny zakręciła się łza, która kapnęła na książkę. Rozprysnęła się na żółtej i zniszczonej stronie książki, po czym utonęła w gwałtownym deszczu słonych łez.

„Nie mogę uwierzyć, że nie jestem inną osobą niż byłem jeszcze tydzień temu. Kiedyś twardy, odważny facet, teraz wrażliwy i miękki chłopak. Kiedyś zakłamany, jakby odgrywający rolę w niemieckim serialu. Teraz prawdziwy i gorszy...”

Przysunął się do gitary i oparł na niej głowę. Przed oczami przeleciał mu obraz minionego życia. Pierwszy singiel, pierwsza trasa koncertowa, pisk fanek, imprezy z kolegami, wydanie płyty, zdobywane nagrody, wspólne pisanie piosenek.

„Nie wiedziałem, że kalectwo tak zmienia ludzi i ich przyjaciół. Odeszli w tym momencie, w którym naprawdę byli mi potrzebni. W momencie, w którym pomyślałem „jak dobrze, że nadal mam prawdziwych przyjaciół...” Szkoda, że się myliłem. Teraz została mi tylko moja gitara...”

„Prawdziwych przyjaciół masz dopiero wtedy, kiedy nie możesz im nic zaoferować...”

Zuzka_Kaulitz · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 20:45 Temat postu:

1?

Jestem pierwsza...
Podobalo mi sie
takie prawdziwe (chociaz niecodziennie traci sie reke)
Smutne 'przyjaciele' go zostawili, nawet na basie niemogl grac
Jestem na TAK

Pozdrawiam i weny zycze
Zuzka

Natt · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 20:51 Temat postu:

fajne
jedyne zastrzeżenie:
brunet ma czarne włosy
Georg ma brązowe
poza tym jednym mankamentem
było ok
dobrze przesłanie
oryginalne
dobrze napisane
jednym słowem jestem na tak

Sylwunnia · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 20:55 Temat postu:

Ja znowu płaczę. Dlaczego, ja jestem taka miękka? Przecież mówili w reklamie, że w życiu twardziochem trzeba być nie mięciochem! Może ktoś mi podać chusteczkę?

Jestem za wrażliwa. A na krzywdę innych to już w ogóle. Pokazałaś mi moją słabość. I jestem ci za to wdzięczna. To była pierwsza jednoczęściówka twojego autorstwa, którą przeczytałam. I jestem pod ogromnym wrażeniem. Jak dobrze, że są na tym forum osoby, które potrafią poruszyć mnie do głębi. Które potrafią tak fantastycznie opisać w kilkunastu zdaniach uczucia i krzywdę człowieka.
Całuje Cię caluśką

...Jak dobrze, że jestem zdrowa. Dziękuje o tobie na górze, że mam to wszystko co mam... Dlaczego ja tak późno doceniam moje życie? Ach, powinnam się za to skarcić.

Czekam na twoją kolejną jednopartówkę. Pozdrawiam

colds · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 22:03 Temat postu:

ładne, ale czegoś mi brakuje.
nie wiem czego.
ale ładne.
dlatego jestem na 'yes'.

jogobelinka · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 22:56 Temat postu: Re: Prawdziwi przyjaciele.

Netka · Wysłany: Sobota 25-11-2006, 23:26 Temat postu:

kurcze, smutne to było.
ale podobało mi sie. styl pisania - ok. fabuła - ok.
jest okay. ;]
a mówią, żem not okay.
przepraszam, ale późno już. dlatego takie głupoty piszę.
podobało mi się bardzo, bardzo.
dobranoc. ;]

mroczny anioł · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 9:44 Temat postu:

smutnawe to jakieś takie było Sad

oczka mi się zaszkliły
prawdziwe i szczere Smile

świetny temat troszke błędów
ale przymykam oczka i udaje że ich nie ma Smile

CUDNIE

Całuski

mua

Liebkosung · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 11:18 Temat postu:

Hm, tak bardzo życiowe.
Choć są pewne nieścisłość.

-Wybacz, ale... w związku z twoją chorobą musisz odejść z zespołu – oświadczył menadżer, stojąc na środku pokoju. Za nim siedzieli czterej chłopcy, którzy rzucali brunetowi przepraszające uśmiechy.

Czterej? Przecież odliczająć Georga, w zespole będzie trzech chłopaków.

Ale całkiem w porządku opowiadanie.
Nie powala na kolana, ale jest dobre.

Mod-Falka · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 12:27 Temat postu:

Ostatnie zdanie podobało mi się najbardziej. To smutne, ale prawdziwe. Ciężko jest dzisiaj o prawdziwych przyjaciół.
Pomysł był całkiem niezły, ale wykonanie mogłoby być lepsze... Po i przed myślnikami daje się spację.
Nie powaliło mnie co prawda na kolana, ale było ładnie.

Życzę weny i pozdrawiam Wink

Dżampara · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 12:33 Temat postu:

Tak Redrii podobało mi się
Rzadko wchodzę w jednoczęściówki ale dla Ciebie zrobiłam wyjatek Laughing

Takie to prawdziwe
Tylko jedno mnie dziwi...oco w tym chodzi
Wywnioskowałam po basiście ze to Georg nie był już w zespole
Ale dlaczego Confused

Tego nie rozumiem....

marta~~miki · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 16:50 Temat postu:

Bardzo ładnie napisane. Gdyby nie uwagi osób komentujących przede mną nie zauważyłabym błędów. Aż tak w oczy się nie rzucają.
Ciekawy temat... Choć może nie temat przyjaźni jest tak poruszający, jak jego przedstawienie w tej sytuacji.
Przedstawienie uczuć za pomocą tak znanych nam osób.
Ogólnie jestem na tak.
Pozdrawiam i życzę weny na kolejne opowiadania Smile

Leb die sekunde · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 17:09 Temat postu:

Jej.
Podobało mi się.
Bardzo.
Wzruszyłam się.
To takie... smutne.
Fajny pomysł.
Ale...
Własnie, zawsze jest jakies ale...
Wykonanie.
Brakowało przecinków, zdarzaly się literówki.
Jogobelinka wytknęła Ci większośc błędów, nie będe sie powtarzać.
Mimo to jestem na TAK, bo podobało mi się, mimo błędów.

Świstuś · Wysłany: Niedziela 26-11-2006, 17:10 Temat postu:

Fajne. piosenka dopasowana, a dodatkowo ją lubię.

Jestem na tak.

Coś jeszcze 'studio' nieodmienny rzeczownik. Tak jak 'kakao' albo 'wideo'.

BlackAngel · Wysłany: Poniedziałek 27-11-2006, 19:45 Temat postu:

Podobało mi się.
Cholernie prawdziwe.
Zastanowiłam się nad tym, czy ja mam prawdziwych przyjaicół.
Przed momentem przeciełam tą powierzchownie niezniszczalną nić.
Zniszczyłam ją, by się uwolnić.
Bo ona traktowała mnie jak śmiecia.

Ale na szczęście mam jeszcze kilka zaufanych osób, którzy są moimi najlepszymi przyjaciółmi.

Twoje dzieło jest piękne.
Podziwiam.

B.

Pyskata · Wysłany: Poniedziałek 27-11-2006, 20:33 Temat postu:

Podpis pod Blak.
Rękami i nogami.
Nic dodać nic ująć.

Przepraszam ale nie napiszę nic więcej.
Ne mam siły.

`P.

Sun · Wysłany: Wtorek 28-11-2006, 15:48 Temat postu:

Ślicznie opisane...
A cytat na końcu mówi sam za siebie
Ta jednopartówka najtrafniej to określiła.
Trochę błędów znalazłam, ale przymykam oko ze względu na fabułę Wink

Zdecydowanie mówię "duże TAK"

Paula105 · Wysłany: Wtorek 28-11-2006, 15:59 Temat postu:

Bardzo ładna jednoczęściówka.
Fajnie opisane oraz świetny pomysł.
Jestem zdecydowanie na TAK.
Życzę weny i czekam na następną jednoczęściówkę. Wink

Nayhde · Wysłany: Poniedziałek 04-12-2006, 21:00 Temat postu:

Może było kilka jakichś błędów, ale mi się bardzo podobało. Wzruszyło mnie dogłębnie i jestem w rozsypce. Czytając to zastanawiałam się nad tym co by było gdybym ja była kaleką. Czy wszyscy również odwróciliby się ode mnie?

Prześliczne. Pozdrawiam. Szkoda, że takie...krótkie. Krótkie, ale dające wiele do myślenia.

Immortelle · Gość

Hm...
Ładne. Ale nie powaliło mnie.
Całkiem sympatyczny pomysł.
Jestem pół na pół, błędy zostały już wytknięte.

Życzę weny,

Pozdrawiam.