Tokio Hotel

MakeMeHappy · Wysłany: Sobota 04-11-2006, 16:16 Temat postu: Part. 1 - Black rose story

Kiedyś pisałam to opowiadanie i było takie sobie. Postanowiłam je neico odnowić i poprawić, bo ma ono fajną fabułę. Tylko proszę... nie bijcie.

*

Kruczo-czarne włosy, ciemne podkrążone oczy, wypłowiała cera. Ta twarz straszy mnie codziennie gdy patrzę do lustra. Jeszcze nie tak dawno była roześmiana, wesoła i szczęśliwa, do czasu wypadku, wypadku który zmienił moje życie.

Jechaliśmy samochodem, ja, mama, tata i Alicja, moja młodsza siostra. Nagle uderzył w nas jakiś samochód, później fil mi się urwał. Pamiętam tylko płacz, płacz i płacz po tragedii. Miałam wtedy 6 lat. Rodzice zginęli. Ala i ja przeżyłyśmy. Na jakiś czas trafiłyśmy do domu dziecka, później Alę przygarnęła ciotka, mnie już nie chciała, bo byłam starsza. Po jakimś czasie trafiłam do rodziny zastępczej, ale szybko mnie oddali z powrotem. Tułałam się tak 4 lata, 4 lata wyjęte z życiorysu. Teraz adoptowała mnie niemiecka rodzina. Ana i Lukas. Rodzina słodkich, parszywych, udających szczęśliwych głupków, którzy cały czas się z czegoś śmieją. Mam ich dość. Jak tylko mogę ich nienawidzę, kompletnie do nich nie pasuję. Mieszkamy w małym domku w Hamburgu. Jak tu przyjechałam miałam 10 lat. Teraz niemieckim władam doskonale. Nie mam przyjaciół ponieważ wszyscy w szkole mają mnie za dziwaczkę, nawet wymyślili mi ksywę "wiedźmin", gdy przechodzę korytarzem niektórzy udają że odprawiają egzorcyzmy, a inni śmieją się i wytykają palcami. Już się przyzwyczaiłam i pogodziłam się z tym, że już nigdy nie będę postrzegana za normalną. Od wypadku zmieniłam się. Zamknęłam się w sobie, noszę czarny ciuchy, robię ciemny makijaż, słucham ciężkiej muzyki, nikogo nie lubię i nikomu nie ufam. Nawet nauczyciele patrzą na mnie jak na dziwaka, ale mi to zwisa. Jestem totalnym odludkiem, nie nadaje się do społeczeństwa. Niejednokrotnie próbowałam się zabić, ale zawsze mi się nie udawało, więc postanowiłam ciągnąć dalej to moje beznadziejne życie - skoro jest mi dane tak cierpieć, cierpieć będę. Teraz siedzę na parapecie okna i rysuję zachód słońca. Oczywiście w ręce mam tylko czarną i szarą kredkę, bo świat postrzegam tylko tymi kolorami. Nienawidzę świata, nienawidzę siebie, więc innych kolorów nie widzę.

Jest czerwiec 20:03. Nie mam co ze sobą robić więc maluję, zawsze to robię gdy jest mi źle. Na uszach słuchawki, a przez nie Apoptygma Berzerk. Na dole słyszę głosy Any, która jak zwykle cieszy ryja z byle czego. Dziś jest czwartek. Jak każdy dzień spędziłam go w szkole a potem na wydmach. To moje ulubione miejsce. Nikogo tam nie ma tylko rośliny i zwierzęta. Więc przychodzę tam codziennie i myślę. Wspominam roześmianą twarz mamy i wesołego tatę. Wspominam jak mała Ala skakała po mnie abym się z nią bawiła. Teraz miałaby 11 lat. Chodziłaby do szkoły, a ja pomagałabym jej w lekcjach. Nie widziałam jej już kupe lat. Nie wiem jak teraz wygląda gdzie jest i jak się czuje. Nie wiem nawet gdzie ją szukać. W głębi duszy mam nadzieję że to wszystko się kiedyś zmieni, że znajdę Ale i razem będziemy szczęśliwe... To tylko puste nadzieje, ale musze mieć jakiś chodźby najmniejszy cel, aby móc żyć chociażby aby go spełnić...

Enough · Wysłany: Sobota 04-11-2006, 17:03 Temat postu:

Zastanawiam się jak zacząć.

Bardzo to krótkie, a może się tylko tak wydaje, bo nie robiłaś enterów?
Smutna, ciężka i czarna.
Tak można by określić treść.
Pomysł nie jest zły, ale ileż to już było pesymistów, którzy próbowali odebrać sobie życie?
Mam nadzieję, że nagle Bill NIE przyjedzie na białym rumaku i NIE zmieni jej życia.
Wtedy uznałabym to za blog.onet.pl.
Bohaterka ma bardzo depresyjne spojrzenie na świat.

„Oczywiście w ręce mam tylko czarną i szarą kredkę, bo świat postrzegam tylko tymi kolorami. Nienawidzę świata, nienawidzę siebie, więc innych kolorów nie widzę.”

Rozumiem pewne zdanie, ale brzmi ono dość dziwnie.

„Na uszach słuchawki, a przez nie Apoptygma Berzerk.”
Chyba lepiej by zabrzmiało. „Na uszach słuchawki, a z nich wypływa Apoptygma Berzerk.”
(tak na marginesie to świetny zespół )

Uważam, że COŚ się z tego rozwinie.
Na razie jestem na Tak/Nie. Wink

Czekam na dalszą część.

MakeMeHappy · Wysłany: Sobota 04-11-2006, 17:05 Temat postu:

kurczę. wiem, że są tam ze trzy błędy, ale word mi nawalił xD

Reena · Wysłany: Sobota 04-11-2006, 18:51 Temat postu:

Mod-Falka · Wysłany: Niedziela 05-11-2006, 7:26 Temat postu:

Właściwie post Reeny jest tym wszystkim co chcialam napisać.
Aż mi przyszedł na myśl Artur Schopenhauer i jego filozofia pesymizmu...
Wiesz, chyba trochę przesadziłaś z tą mrocznością postaci. Ona jest zupełnie nierealna, nie spotkasz nigdy kogoś takiego. Źle się czyta o takich osobach.
A poza ty trochę krótko było... Styl, no mógłby być lepszy. Określenie "cieszy ryja" jakoś się średnio nadaje do opowiadan. Wiem, że to pierwszosobowa narracja, ale mimo to...
I przeszkadzał mi bardzo brak akapitów, tekst był zlany i cięzko się czytało.

Jak na razie to nie podoba mi się. Zrób coś, zeby to było nieco jaśniejsze.

Pozdrawiam

CaroLLa xD · Wysłany: Niedziela 05-11-2006, 8:32 Temat postu:

Ehhh...dlaczego wszyscy piszą te opowiadania takie smutne?
Trochę życia!
Co to my jakieś ponuraki jestesmy? Grey_Light_Colorz_PDT_31

No może troszkę... Grey_Light_Colorz_PDT_37

Wiesz...takie krótkie i nie mam co oceniać.
Poprostu nie wiem...takie dwojakie.
Czekam na coś nowego to powiem Ci co o tym sądzę.
Pozdrawiam

Holly Blue · Wysłany: Poniedziałek 06-11-2006, 15:51 Temat postu:

Nie powiem, żeby mi się podobało, wręcz przeciwnie.
Kolejna pokrzywdzona przez los dziewczynka ubierająca się na czarno, nienawidząca opiekunów.
Trzy błędy?
Ja widziałam średnio jeden na dwa zdania.
Jak nie składnia to literówki...
No w każdym razie mi się nie podobało.

Pozdrawiam,
Holly Blue.