Tokio Hotel

"UKL...A"

No i pojawiam sie po raz kolejny...

Nie sądziłam, że tak szybko,
ale part gotowy, więc po co dłużej czekać...

Mam nadzieje, że ten wstęp choć trochę was zaciekawi
i zachęci do czytania kolejnych,
bez wątpienia lepszych Wink

części...

Z niecierpliwoscią czekam na komentarze...

A teraz...

Miłego czytania...

> wstęp <

Powoli podniósł powieki czując przeszywający ból, który promieniował od skroni, na resztę ciała zanikając w okolicach podbrzusza. Przed oczami miał tylko czarne, migające plamy, które nie chciały zniknąć i pozwolić mu przejrzeć. Dobiegł go przytłumiony sygnał telefonu.
- Powinienem odebrać.- Niby oczywista myśl pojawiła się w jego głowie, prawie całkowicie zagłuszona przez kolejną falę silnego, otępiającego bólu.
Z całych sił starał się ruszyć ręką by, choć trochę, zbliżyć ją do wciąż dzwoniącego telefonu, który teraz widział jak przez mgłę, leżący między siedzeniami. Ruszył palcami, a potem cała dłoń przesunęła się kilka centymetrów w prawo. Czuł ogromne przerażenie, które jeszcze bardziej potęgowała panująca wokół niego cisza przerywana dziwnie brzmiącym sygnałem, który w jakiś sposób doprowadzał do obłędu.
- To moja jedyna nadzieja.- Dotarła do niego następna myśl sprawiając, że zdobył się na kolejny wysiłek i wreszcie dotknął zimnej obudowy telefonu. Nacisnął zieloną słuchawkę chcąc coś krzyknąć, jednak z jego ust wydobyło się tylko ciche charczenie, któremu towarzyszył, mimo iż silny, to jednak coraz słabiej odczuwalny ból.
- Umrę tu.- Kolejna myśl, która pojawiła się w jego głowie. Kolejna, którą przyjął z nienaturalnym i przerażającym spokojem.- Już umieram.- Dodał w myślach, a na jego twarzy pojawił się dziwny grymas, który dla niego był ironicznym uśmiechem.
Nagle poczuł to, czego tak bardzo mu brakowało. Przepełniony goryczą, nie fizyczny ból, który ścisnął jego serce i nie chciał ustąpić. Po chwili, po raz kolejny, wszystko zasłoniły czarne plamy, a jego powieki same opadły. Stracił przytomność wciąż czując, silny i tak bardzo realny ból serca, będący sprzeciwem wobec „chłodu” jego umysłu.

Wiem, że było krótkie, ale,
jak sama nazwa wskazuje,
to dopiero wstęp, wiec mam nadzieję,
że mi wybaczycie...

Jeśli były błedy, to bardzo za nie przepraszam...

Pozdrawiam gorąco Exclamation

Sweet

for all of you Exclamation

Ejkuś · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 20:29 Temat postu:

Pierwsza a jak Very Happy

EDIT:
No bez bicia się przyznam że czytałam już...
Ale i tak mi sie podobało Smile

Kłocham Cje Laughing

Myślę że to opo będzie takie fajne i jeszcze lepsze jak dwa wcześniejsze Wink

Ps. Ciii... jak coś to masz pampersy, tak?

Pożdrawiam Grey_Light_Colorz_PDT_07

EDIT2:
Pięknie to Ł Wyszło MuaH

Wiesz chyba o co chodzi Grey_Light_Colorz_PDT_42

EDIT3:
To jest wstęp Ludzie nie czepiać sie Uleczki ! Grey_Light_Colorz_PDT_31

Nicole_Tom · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 20:38 Temat postu:

ładniutko;) bardzo ładniutko;) Ale za kruciutko;P Czekam:P

Holly Blue · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 20:44 Temat postu:

Oprócz tego że nie wiem kompletnie nic po przeczytaniu tego 'wstępu' a właściwie gry kilku zdań to wszystko jest dobrze.
Snując moje kochane domysły to Bill miał wypadek. W avku masz niby Gustava i teges, ale mam przeczucie że to Bill.
Liczne powtórzenia słowa jego, mu... to mnie bardzo drażniło.
Może inne też były, ale nie tak razące jak te. Praktycznie każde zdanie.
To narazie mogę chyba powiedzieć tylko tyle...
Pozdrawiam.
Holly Blue.

Admin-*zakochana* · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 20:48 Temat postu:

Musze przyznać, że mnie zaciekawiło.
Czekam na kolejna część Very Happy

pozdrawiam i weny życze

After_Eight · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 21:21 Temat postu:

Krociotko, krociotko.
Narazie wiele nie moge stwierdzic, gdyz za malo napisalas. Jak dotad podoba mi sie.
Sadze ze to byl Tom, wnioskuje to po 'ironicznym usmiechu'
Iiiii... Musialam dwa razy czytac bo za pierwyszm zle mi sie czytalo przy 'frei im freien fall'. Nie polecam przy tym czytac xD
Pozdrawiam i czekam na nexta.

ps. wybacz ze nie ma pl. znakow ale z kom pisze.

Mod-Negai · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 21:23 Temat postu:

Hm...
Krótkie, aż za krótkie, nawet jak na wstęp.
Ale zaczyna się ciekawie - nie zaprzeczę.

Mam nadzieje, że dalej będziesz się już bardziej rozpisywać.
Czekam Wink

.
Pozdrawiam:
~ddm

Holloway · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 21:32 Temat postu:

Zaintrygowałaś mnie. Nawet bardzo. Mam tylko nadzieję, że części będą o wieele dłuższe. Wypadek? Zamach? Kolejne emocjonujące opowiadanie się szykuje Twisted Evil

Mod-Falka · Wysłany: Sobota 26-08-2006, 22:22 Temat postu:

Zbyt wiele nie jestem w stanie powiedzieć. Było zbyt krótko, no ale to tylko wstęp. Można wybaczyć Smile

Tekst mógłby być odrobinę lepiej napisany, chociaz ogólnie jest całkiem nieźle.

Zobaczymy, co pokazesz nam dalej.

Czekam i pozdrawiam

carsjana · Wysłany: Niedziela 27-08-2006, 13:00 Temat postu:

hmm, jak na początek to mi sie podoba xD szkoda tylko, że takie krótkie. Czekam na następną część. Życzę weny

Teallin · Wysłany: Niedziela 27-08-2006, 13:58 Temat postu:

Cóż...
I co ja mam powiedzieć?
Krótko. Fakt. Może trochę za krótko?
Zrozumiałam tyle, że ktoś miał wypadek. Jak któraś z moich poprzedniczek odnoszę wrażenie, że to był Bill. Ale nie mówię ,,hop", bo nie powiedziałaś kto to taki więc ja cierpliwie na to czekam.
Wypadek samochodowy...
Nie czytałam jeszcze żadnego opowiadania zaczynającego się w taki sposób.
Więcej niestety powiedzieć nie mogę, bo jak już wspominałam za krótki tekst. Mam nadzieję, że długość pierwszej części w pełni mnie zadowoli Wink

Całuję

Tea

"UKL...A" · Wysłany: Poniedziałek 28-08-2006, 0:00 Temat postu:

Ejkuś

Nicole_Tom

Holly Blue

*zakochana*

luska

Mod-~ddm

Holloway

Mod-Falka

carsjana

Teallin

Dziękuje wam za wasze komentarze

Wiem, że wstęp był bardzo krótki i niejasny,
ale na tej tajemniczości najbardziej mi zależało,
dlatego nie chciałam ujawnić żadnego imienia... Twisted Evil

Co do osoby Billa, to zaraz przekonacie się same,
a jeśli chodzi o kryminał, no cóż
w tym jestem raczej słaba
i stanowczo bardziej wole je czytać... Twisted Evil

A teraz koniec mojej paplaniny...

Miłego czytania...

> 1 <

Krajobraz za szybą samochodu zmieniał się jednostajnie sprawiając, że Gustava coraz bardziej ogarniała senność i, już po chwili, zwiedzał tajemnicze ogrody Morfeusza. Od czasu wypadku uwielbiał śnić. Bo w snach nadal był niezależny, a jego nogi wciąż były mu posłuszne. Do realnego świata przywrócił go czyjś dotyk i już po chwili, zanim otworzył oczy uświadomił sobie, że to ochroniarz bierze go na ręce, by pomóc mu wysiąść z samochodu. Nie chciał otwierać oczu, nie chciał czuć pod dłońmi chłodu stalowych kół. Jedyne, czego chciał to cofnąć się w czasie i odmienić swój los. Niestety to nie było możliwe, a on musiał się z tym pogodzić i stawić czoła „nowemu” życiu, które, jak na razie, przepełniały wszystkie odcienie czerni.
- Dziękuję.- Powiedział i zabrawszy niewielka torbę na swoje kolana zrobił zręczny nawrót i ruszył w kierunku drzwi.
Powinien czuć ekscytację, jak każdy człowiek, który ma poznać coś nowego, co w dodatku tak pilnie przed nim ukrywano. W końcu po raz pierwszy miał zobaczyć, od wewnątrz swój nowy dom i chociaż dlatego, powinien czuć ten dreszczyk podniecenia. On jednak nie czuł nic więcej poza zmęczeniem, a jedyne, co chciał zrobić, to ponownie zasnąć i nie musieć się już budzić. Nie musieć stawiać czoła wszystkim tym przeszkodą, jakie ześle mu los, by wzmocnić jego charakter.
Kiedy przejechał przez próg i drzwi powoli się za nim zamknęły poczuł się tak, jakby wszystko było w starym, jakże dobrym, porządku. Całe wnętrze wyglądało dokładnie tak samo jak dawniej, w ich „starym”, urządzonym według wspólnych pomysłów, domu. Jedyną różnicą było to, że nie miał on piętra, a ich pokoje znajdowały się w jego dalszej części. W jakiś sposób ucieszyło go ten fakt. W końcu, chociaż jedna rzecz nie uległa całkowitej zmianie, tylko dlatego, żeby on mógł sobie z nią lepiej radzić.
- Nareszcie jesteś.- Usłyszał radosny głos Toma, który pojawił się tak nagle, jakby wyłonił się spod ziemi.- Chodź do ogrodu, wszyscy czekają tam na ciebie.- Dodał i nagle poczuł się jak największy idiota świata. Jak mógł wypalić do Gustava z czymś takim jak „chodź”. Chociaż z drugiej strony to może lepiej, że traktuje go i mówi do niego tak, jakby ten wcale nie siedział na wózku.
- No to chodźmy.- Usłyszał głos Gustava i widząc na jego twarzy uśmiech odetchnął z ulgą, a w jego głowie pojawiła się jakże przyjemna myśl:„Nie jest z tobą aż tak źle”, która sprawiła, że jego twarz przybrała wyraz dumy i zadowolenia.
Kiedy tylko znaleźli się na zewnątrz Tom zagwizdał głośno i przeciągle, po czym radośnie zawołał:
- Zgadnijcie, kto wrócił!
- Gustav!- Wszyscy prawie równocześnie krzyknęli jego imię powodując tym, pojawienie się na jego twarzy szerokiego uśmiechu, który w całości ją rozjaśnił.
Już po chwili, najpierw David, Bill i Georg, a potem pozostali przyjaciele i bliscy znajomi, gratulowali mu powrotu do domu. A Gustav, cóż innego mógł robić, jak tylko uśmiechać się i dziękować, nawet wtedy, gdy miał ochotę krzyczeć na całe gardło: „Nie potrzebuje waszych litosnych spojrzeń”. Bo w oczach wielu osób widział właśnie to uczucie, które miało niesamowitą moc podcinania nawet tych, jeszcze nie do końca rozwiniętych skrzydeł. Litość była ostatnim, czego potrzebował od innych. Sprawiała bowiem, że jego nadzieja stawała się coraz słabsza, a on sam czuł się jak największy przegrany.

- Proszę. To, co zwykle.- Powiedział Bill i podał Gustavowi wódkę z cytryną, która sączona powoli w znakomity sposób rozluźniała „język”.
- Dzięki.- Odparł, już w tej chwili pewien, że jutro obudzi go ogromny ból głowy i Sahara, której piaski zasypia jego usta. Mimo to, miał niepohamowaną ochotę na szaleństwo i niezapomnianą zabawę, a jutro? No cóż...
- Jutro będzie kac!- Krzyknęli wznosząc toast, po czym wybuchli radosnym śmiechem.

- Co będzie z zespołem?- Bill usłyszawszy to pytanie wypuścił z dłoni swój, już chyba trzeci, kieliszek, który rozprysnął się w drobny mak.- Chyba nie ciężko zauważyć, że ja nie nadaje się już do gry na perkusji.- Stwierdził, a jego głos przeplatał się z uczuciem złości i, równie silnego, rozgoryczenia.- Nie jest możliwe, żebyście o tym nie rozmawiali, więc chce wiedzieć, co postanowiliście?- Ni to stwierdził, ni to zapytał.
Wszyscy milczeli spoglądając na niego, z głupimi wyrazami twarzy, które bardziej przerażały, niż rozśmieszały. Myśleli o tym wiele razy, rozmawiali ze sobą, ale nie podejmowali decyzji bez niego, bo uważali to za najgorszą rzecz, jaką mogliby zrobić.
- Nie podjęliśmy decyzji, chcieliśmy znać twoje zdanie.- Wreszcie odezwał się David, czując się tak, jakby właśnie kazano mu przerzucić tonę kamieni.- Wydawało nam się, że to ty powinieneś mieć najważniejsze zdanie w tej sprawie. Nie chcemy decydować sami, bo przecież, nie chodzi tu o nikogo innego jak o ciebie i...
- Ja już podjąłem decyzje.- Oświadczył starając się, ze wszystkich sił zachować spokój i nie uronić ani jednej łzy, z całego morza, które już teraz tworzyło się w kącikach jego oczu.- Odchodzę z zespołu.- Stwierdził już drżącym głosem.- Zaproponuję wam kogoś na moje miejsce, ale wybierzecie sami, z kim chcecie grać.- Dodał i wykonawszy zręczny obrót w miejscu ruszył w kierunku drzwi prowadzących do salonu.
Tom chciał iść za nim, zatrzymać go i zrobić cokolwiek, żeby ta rozmowa nie miała takiego zakończenia. Jednak, zanim w ogóle ruszył, na jego ramieniu spoczęła ręka Billa, a gdy spojrzał na brata ten przecząco pokręcił głową. Być może brunet miał racje i Gustav rzeczywiście powinien być teraz sam i ochłonąć po tej dziwnej i wręcz nierealnej rozmowie. Z drugiej jednak strony chciał być teraz przy nim i po prostu siedzieć z nim, milczeć, płakać, przeklinać, albo demolować pokój. Gustav był jednym, z niewielu jego najlepszych przyjaciół, dlatego nie mógł znieść tej sytuacji i po prostu starać się z tym wszystkim pogodzić. Nie mógł, nie umiał i przede wszystkim nie chciał tego robić. Wiedział, że Gustav bez gry na perkusji nie będzie już taki sam i, że oni również ulegną przez to zmianie, nie koniecznie na lepsze. Już przez te dwa miesiące, kiedy ten był w szpitalu i ośrodku rehabilitacyjnym, zachowywali się tak, jakby inni ludzie przestali istnieć. Cały czas byli markotni, znudzeni i rozdrażnieni. Jak wiec będą się zachowywać, kiedy ten rzeczywiście odejdzie z zespołu? Dla Toma byłby to bez wątpienia straszny koszmar, który skutecznie zepsuł mu dzisiejszy humor. Dlatego niedługo po tym jak Gustav zniknął za drzwiami on również wrócił do środka zapominając o „gościach”, którzy wciąż rozmawiali, żartowali i wlewali w siebie drogi alkohol, robiąc przy tym niemały bałagan.
- I pomyśleć, że chciałem zakończyć ten wieczór w łóżku, z kobietą i drinkiem.- Stwierdził sam do siebie i, zabrawszy z lodówki zimną colę, ruszył prosto do swojego pokoju, by zatopić się w „czarnych” rytmach i choć na chwilę wyłączyć z rzeczywistości.

Stał w drzwiach patrząc na blondyna, którego klatka piersiowa unosiła się jednostajnie. Uśmiechał się cały czas, dokładnie tak, jakby ta oznaka radości nie mogła opuścić jego twarzy.
–Co ci się śni, że jesteś aż tak szczęśliwy?- Zapytał w pełni świadomy tego, że nie uzyska odpowiedzi. –Chciałbym to wiedzieć i mieć taką moc, żeby ci to dać.- Mówił dalej do siebie.- Po prostu spełnić twoje życzenie, uszczęśliwić cię.
- Coś się stało?- Usłyszał za plecami głos zaspanego Billa, który zapewne wędrował do lodówki.
- Nic, tak tylko zajrzałem do niego, czy wszystko w porządku.- Odparł modląc się w myślach, by jego brat, jak najszybciej, znowu znalazł się w łóżku i nie zadawał już żadnych pytań.
- Chciałbym wiedzieć, co będzie dalej z nami, z nim, ze wszystkim.- Ni to stwierdził, ni to zapytał, stając w drzwiach i opierając swoją głowę, która dziwnie mu ciążyła, o przyjemnie zimną framugę drzwi.
- Ja też.- Powiedział również poszukując w swych myślach odpowiedzi na te pytania.
- Może go przewrócimy?- Zapytał nagle Bill sprawiając, że Tom o mało nie wybuchnął gromkim śmiechem, który zapewne postawiłby na nogi nawet Georga.- Chyba niewygodnie spać przez całą noc w jednej pozycji?- Zadał kolejne z serii pytań, na które nie trzeba odpowiadać.
- Chodź.- Powiedział Tom i już po chwili obaj przewrócili Gustava na lewy bok układając go w taki sposób, by ponownie, już bez ich pomocy, mógł się położyć na plecach.
Kiedy Tom przykrywał go kołdrą usta Gustava wykrzywił nieprzyjemny, wręcz przerażający grymas, po czym na nowo rozjaśnił je delikatny, radosny i jakże szczery uśmiech.
- Czyżby zły sen, jakaś przykrość, ból?- Kolejne pytanie pojawiło się w jego głowie.
- Dobranoc.- Pożegnał się, po chwili Bill, ziewając przy tym tak bardzo, że przez moment starszy bliźniak obawiał się o dalsze istnienie swojej głowy.
- Do jutra.- Odparł mu z lekkim uśmiechem na twarzy i ponownie spojrzał na Gustava, który, pod przymkniętymi powiekami, z zachwytem podziwiał świat Morfeusza. Świat, w którym największy nawet koszmar był dla niego radością. Dopóki tylko czuł, że porusza się na własnych nogach, że nie jest kaleką, był w stanie znieść wszystko.

Mam nadzieje, że się podobało
i, że długość jest w pełni zadowalająca... Wink

Jeśli były błędy, to przepraszam
i mam nadzieje, że mi je wybaczycie... Wink

Niecierpliwie czekam na wasze opinie...

Pozdrawiam gorąco Exclamation

Sweet

for all of you Exclamation

Mod-Negai · Wysłany: Poniedziałek 28-08-2006, 1:07 Temat postu:

1? zaklepuję, skomentuję rano Wink

EDIT

Oj, troszkę się zapomniałam. Przepraszam bardzo, że dopiero teraz edytuję, ale ze mnie mała zapominalska Wink

Więc tak.
Z pewnością teraz mogę powiedzieć dużo więcej.
Ciekawy wątek, naprawdę. Gustav na wózku - tego jeszcze nie czytałam.
Akcja ładnie się rozwija. Rozmowy między nim, a resztą sa wyjątkowo realistyczne.
Jedyne do czego mogę się przyczepić, to interpunkcja.
Niestety często stawiasz przecinki tam, gdzie ich nie potrzeba.
Ale przymykam oko.
Podoba mi się, czekam na więcej.
Pozdrawiam:
~ddm

Ejkuś · Wysłany: Poniedziałek 28-08-2006, 8:24 Temat postu:

2?

EDIT:
Poczekaj... szukam błędów... Cool

EDIT2:
Ula, poczekaj tak z 5-6 Godzinek Smile

Bo jade do Małomic do Rafała Embarassed

Wiocha, wiem Grey_Light_Colorz_PDT_42

Ale cooo tam Grey_Light_Colorz_PDT_42

Będę o 19:00
I NAPEWNO skomentuję...
błędy już znalazłam ale po co pisać?

EDIT3:
No więc co.
Podobało mi się...
Hehe Grey_Light_Colorz_PDT_42

Teallin · Wysłany: Poniedziałek 28-08-2006, 8:56 Temat postu:

Cóż...
Leżę w łóżku w dodatku nie swoim więc trudno mi się jakoś tak piszę.
Póki co rezerwuję miejsce i pozwolisz, że skomentuję później, jak już sobie poprawię humor spotkaniem z moją N?
Wiedziałam Wink

EDIT:
No jestem skarbie tak jak obiecałam.
Podoba mi się. Mile mnie zaskoczyłaś postacią Gustava.
Wózek...
Nie czytałam takiego czegoś chyba jeszcze. I dlatego masz u mnie wielki plus za orginalność Wink

Styl mi się podoba. Gdybym drążyła tekst do upadłego może i znalazłabym jakieś błędy, ale zwyczajnie mam na to za dobry humor. Pierwszy raz od dobrych kilkunastu dni więc...

Całuję

Tea

Rosenrot · Wysłany: Poniedziałek 28-08-2006, 17:47 Temat postu:

O rany...

Miałam ciężki weekend Cool

i nie dałam rady skomentować.

Co do wstępu. No taaa, krótki, ale tajemniczy. Sądzę, że ujęłaś w nim wszystko, co chciałaś Wink

Część pierwsza jest rewelacyjna. Jak zwykle mega opisów emocji i uczuć.

Sama nie wiem co mam jeszcze napisać. Żal mi Gustava, ale reszty również. Dla każdego musi być to trudne.

Podobało mi się i czekam na kolejnego parcisława!

Buźka!

Mod-Falka · Wysłany: Wtorek 29-08-2006, 8:58 Temat postu:

Bardzo się cieszę, że to Gustav. I, że na wóżku. Może to trochę drastycznie zabrzmiało, ale przynajmneij opowiadanie zapowiada się oryginalnie.
Co do interpunkcji to zgadzam się z DDM, można by nad nią popracować.
Ale ogólnie bardzo ładna część, no i długość też dobra.

Zobaczymy co będzie dalej:)

Pozdrawiam i czekam na kolejną część Smile

Witja · Wysłany: Wtorek 29-08-2006, 11:31 Temat postu:

Podobało mi się.
Pomył jest powalajacy, czegoś takiego jeszcze nie było.
Skoda mi się chłopaka zrobiło, przez to że życie odebrało mu możliwość robienia tego co kochał. Opisane zostało to bardzo realistycznie, ale nie obejdzie się bez zastrzerzeń.
Pierwszą i najbrdziej denwrwującą rzeczą był brak opisów chłopaków, przez co pózniej przektycznie co zdanie powtarzają sie imiona. I jeszcze jedno co niepasowało mi do kontekstu, a mianowicie:
..."Nie potrzebuje waszych litosnych spojrzeń"... - myślę że powinno być litościwych, to odpowiednia odmiana.
Oprócz tego bardzo ciekawi mnie rozwój akcji... Zastanawiam się jak potoczą się ich dalsze losy?
Oczekując kolejnej części, już oddana czytelniczka...
Witja

After_Eight · Wysłany: Wtorek 29-08-2006, 11:53 Temat postu:

Oczywiście wiesz że jestem stałą czytelniczką, nie?
Baaaardzo, ale to baaaaaaaardzo mi się podobało.
Takiego tematu jeszcze nie było. No i widzicie, nie wszystko zostało wykorzystane trzeba tylko pomyśleć dłużej Wink

Oczywiście lubię twoje opisy, a rozmowy są naprawdę realistyczne.
No i nie wiem co jeszcze napisać...
Pozdrawiam i czekam z niecierpliwością na następną część.

Nicole_Tom · Wysłany: Środa 30-08-2006, 16:28 Temat postu:

Ulka jesteś booska:)
To było piękne i wzruszające.
Bardzo orginalnie!
Gustav na wózku, kończy z zespołem.
Czytałam tą część wczoraj, ale nie zdąrzyłam skomentować.
Przepraszam xD
Po co będę sie rozpisywać?
Poprostu boosko:)
Czekam na next
Buźaczki;*
Muaaa

"UKL...A" · Wysłany: Czwartek 31-08-2006, 21:11 Temat postu:

Mod-~ddm

Ejkuś

Teallin

Gaga

Mod-Falka

Witja

luska

Nicole_Tom

Dziękuję wam za wasze komentarze

Cieszę się, że temat wam się podoba
i, że udało mi się zachować,
jakże uwielbianą przeze mnie oryginalność... Twisted Evil

Cieszę się również,
że interesuje was co będzie dalej,
ale przyznam się wam szczerze,
że ja sama tego nie wiem... Twisted Evil

Mam dla was kolejną część
i mam nadzieję, że i ona
przypadnie wam do gustu... Twisted Evil

Miłego czytania...

> 2 <

Nie miała najmniejszej nawet ochoty na to, żeby w tak paskudną pogodę ruszać się gdziekolwiek poza ciepły koc, który teraz spoczywał na jej kolanach.
- I pomyśleć, że wczoraj było tak ładnie.- Westchnęła sama do siebie podnosząc się z fotela.- A dziś szaro buro smutno i do dupy!- Wykrzyknęła ostatnie słowo zamykając drzwi niewielkiej łazienki.
Już po chwili zanurzyła się w gorącej wodzie i, opierając głowę o brzeg wanny, przymknęła powieki, noszące wyraźne ślady niewyspania. Leżąc tak coraz bardziej uświadamiała sobie jak wielką czuje obawę przed pierwszym spotkaniem. Mimo szczerych chęci nie umiała inaczej nazwać tego, co czuła. Po prostu czysty strach i nic więcej. Nie lubiła nie wiedzieć, a w tym wypadku nie miała zielonego pojęcia, czego ma się spodziewać po nim i po sobie.
- I pomyśleć, że to wszystko dla kilku głupich punktów, które pomogą w dostaniu się na studia.- Stwierdziła czując dziwnie ukłucie w sercu, a w jej głowie zrodziło się denerwujące pytanie:„Czy naprawdę jesteś aż tak interesowną i zimną cholerą?”

- Ale mnie łeb boli. Ja nie mogę.- Mruknął Georg i zniknął w lodówce, by już po chwili wyłonić się z butelką wody mineralnej, którą opróżniwszy do połowy przyłożył do czoła.
- Witaj w klubie.- Stwierdził Bill, który leżał z głową na stole, nie mogąc zrozumieć, po co znowu doprowadził się do takiego stanu.
- Zabawni jesteście.- Podsumował ich Tom i uśmiechnął się promiennie. Co prawda nie spał całą noc, ale przynajmniej nie miał w sobie lokatora pod jakże wspaniałą nazwą kac.
- Gdzie Gustav?- Zapytał Georg zawieszając swoje smętne spojrzenie na drzwiach jego pokoju.
- Albo śpi, albo po prostu nie chce nas oglądać.- Odparł Bill lekko unosząc głowę ku górze.- Zetnę dziś włosy.- Stwierdził z miną odkrywcy i podniósłszy się do końca poczłapał do swojego pokoju.
- Wariat.- Podsumował w myślach Tom i spojrzał na zielonookiego, którego powieki powoli opadały.
- Idę jeszcze spać.- Powiedział Georg ocknąwszy się na chwilę i również zniknął za drzwiami.
Tom nie wiedział, co ze sobą zrobić. Chciał widzieć, co robi Gustav, czy już wstał i rzeczywiście ich unika, czy może jeszcze śpi? Nagle w jego głowie pojawił się genialny pomysł, który zamierzał jak najszybciej zrealizować. Już po chwili z wyrazem dumy na ustach i puszką Red Bulla w dłoni znalazł się w jego pokoju. Blondyn bez wątpienia brał właśnie prysznic, gdyż z łazienki dobiegał szum płynącej wody. Tom nie miał najmniejszego nawet zamiaru gdziekolwiek się ruszać. Najpierw musi porozmawiać z Gustavem nawet, jeśli będzie miał łazić za nim cały dzień.
- Nie dam za wygrana.- Stwierdził w myślach, a na jego twarzy pojawił się jeden z uśmiechów wyrażających pewność.
Nagle dobiegł go dźwięk tłukącego się szkła, przekleństwo i kolejny odgłos, który brzmiał tak, jakby w kazience upadło coś ciężkiego.
- Coś a raczej ktoś.- Ta myśl natychmiast pojawiła się w jego głowie i, nie zastanawiając się ani przez moment, wpadł do łazienki nie myśląc już o niczym innym, jak tylko o tym by pomóc przyjacielowi.
Gustav siedział na podłodze opierając, odchyloną do tyłu głowę o wannę. Po jego policzkach spływały łzy, które łączyły się ze strużka krwi spływającej z rozbitej wargi. Widok ten sprawił, że serce Toma ścisnęła żelazna obręcz, która wydawał się je miażdżyć, a w oczach zaszkliły się łzy. Uklęknął przy przyjacielu i wziąwszy biały ręcznik przyłożył go do rozciętej wargi. Gustav skrzywił się lekko i spojrzał prosto w brązowe tęczówki Toma, w których igrały iskierki różnych uczuć, ale przede wszystkim smutku. Dredowłosy nie umiał oderwać swojego wzroku od oczu blondyna, które wydawały się w całości go pochłaniać. W tej chwili zrobił coś, co sprawiło, że pomiędzy nimi pojawiła się kolejna, jakże wspaniała, nić czułości.

Podeszła do bramy i drżącą dłonią nacisnęła niewielki przycisk. Już po chwili wyszedł do niej wysoki dobrze zbudowany mężczyzna i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Dzień dobry.- Przywitała się czując jak jej wargi drżą przy każdym wypowiadanym słowie.- Wyglądasz jak narkomanka.- Podsumowała się w myślach.
- Dzień dobry. W czym mogę pomóc?- Głos ochroniarza przywrócił ją do rzeczywistości.
- Przyjechałam z ośrodka pomocy osobom niepełnosprawnym. Tu jest moje zaświadczenie.- Stwierdziła podając mu przez bramę niewielką białą plakietkę.
- Mogę prosić jakiś dokument tożsamości, należący do pani.- Zapytał wciąż pochylony nad kawałkiem papieru.
- Oczywiście.- Odparła i już po chwili podała mu swój dowód osobisty.
- Proszę zaczekać już panią wpuszczę.- Powiedział oddając jej oba dokumenty, które ta natychmiast schował do plecaka i ponownie wsunęła ręce do kieszeni, co i tak nie uchroniło ich od zmarznięcia.
Brama odsunęła się i kiedy tylko brunetka znalazła się po drugiej stronie ten sam mężczyzna, używając niewielkiego wykrywacza metalu, sprawdził ją a także jej plecak.
- Przepraszam, za wszystkie niedogodności.- Stwierdził chowając przyrząd do tylnej kieszeni spodni i uśmiechnął się delikatnie.
- Rozumiem.- Odparła nie wiedząc zbytnio, co powiedzieć i, czując pierwsze krople spadające na jej twarz, ruszyła w stronę wejścia mając cichą nadzieję, że tam już nikt nie będzie jej sprawdzał.
Nacisnęła dzwonek po raz trzeci mając ogromną ochotę wrócić i już więcej się tu nie pojawiać. W tej samej chwili, kiedy ta „chęć” pojawiła się w jej myślach w drzwiach pojawił się wysoki i bardzo szczupły brunet, który wyglądał tak, jakby właśnie wstał z łoża śmierci.
- My się znamy?- Zapytał trochę zdziwiony, a na jego twarzy pojawił się bez wątpienia miły, a zarazem dziwny uśmiech.
- Nie.- Odparła również się uśmiechając i przedstawiła się pokazując mu to samo zaświadczenie, które przy bramie oglądał ochroniarz.
- Dobra już mu powiem, że przyszłaś.- Stwierdził.- Wchodź i rozgość się.- Dodał odchodząc od drzwi i już po chwili zostawiając ja samą.
Uschi czując nieprzyjemne skrępowanie weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi starając się zrobić to jak najciszej. Zdjęła buty i powoli, niepewnie ruszyła w kierunku dużych, obitych czarną skórą foteli. Usiadła na jednym z ich, kładąc plecak tuz obok i złożyła ręce na kolanach cały czas czując dziwną i doprowadzającą do złości niepewność i nieśmiałość. Wydawało jej się, że odkąd została sama minęła już cała wieczność, a chłopak, który jej otwierał po prostu sobie o niej zapomniał.
- Zaraz przyjdzie.- Powiedział Bill i uśmiechnął się delikatnie, na co odpowiedział mu taki sam wyraz na jej twarzy.- Napijesz się czegoś?- Zapytał w myślach oceniając ją w skali od jeden do dziesięciu na jakieś siedem, głównie ze względu na duże szare oczy i ładne usta.
- Głupie pytanie.- Stwierdził Tom i uśmiechnął się delikatnie, gdy nieznajoma brunetka, z wyrazem zaskoczenia i zdenerwowania na twarzy spojrzała na niego.- Herbata jak nic, bo na zewnątrz idzie zamarznąć.- Dodał i ruszył w kierunku, otwartej na pokój kuchni, z której już po chwili dobiegały dźwięki towarzyszące przygotowywaniu napoju.
- W takim razie wezmę grubszą bluzę.- Stwierdził brunet i odwróciwszy się na pięcie powędrował do swojego pokoju.
- Ten dziwak to Bill.- Odezwał się w stu procentach pewny, że młodszy bliźniak zapomniał się przedstawić.- Ja jestem Tom.- Dodał podchodząc do fotela i stawiając przed nią kubek z parującą cieczą o przyjemnym zapachu cytryny i malin.
- Uschi Krall.- Również się przedstawiła, a jej usta wygięły się w uroczym i bez wątpienie przyjaznym uśmiechu.
- Bardzo ładne imię.- Stwierdził już teraz pewny, że brunetce jak nic należy się dziewiątka. Niezła figura, ładne włosy, bez wątpienia słodkie usta, no i te oczy, duże o intrygującym szarym odcieniu.
- Dziękuję.- Odparła starając się ze wszystkich sil zrobić coś, aby rumieńce nie pojawiły się na jej policzkach.
- Pośpiesz tego Gustava, bo strasznie się grzebie.- Odezwał się Bill i rzuciwszy krótkie i bez osobowe cześć pomaszerował do wyjścia.
- Chyba rzeczywiście pójdę po niego.- Powiedział Tom podnosząc się z fotela.
Zanim jednak doszedł do drzwi pojawili się w nich chłopak na wózku.
- Sorry, że czekałaś.- Powiedział podjeżdżając bliżej niej.
- Uschi.- Przedstawiła się, już w tej chwili czując jak coś dziwnego ściska jej serce i nakazuje krzyczeć jakieś nic nieznaczące słowa.– Opanuj się.– Nakazała sobie w myślach.
- Zostawię was samych.- Stwierdził Tom przerywając milczenie, które stopniowo zaczynało zagęszczać atmosferę.
- To nie będzie konieczne.- Powiedział Gustav cały czas spoglądając na nią przepełnionymi goryczą i gniewem oczami.- Mówiłem, że nie chce nikogo z tego całego ośrodka pomocy, więc musiała zajść jakaś pomyłka, którą właśnie wyjaśniłem. Tak wiec nie pozostaje nam powiedzieć sobie nic więcej, jak tylko do widzenia, o ile kiedykolwiek się zobaczymy.- Dodał, a w jego głosie dało się usłyszeć wyraźną złość.
Słysząc te słowa uśmiech zniknął z ust Uschi zastąpiony przez smutek i zdziwienie, a ona sama całą swą uwagę poświeciła temu, by nie uronić żadnej łzy, która świadczyłaby o tym, że jego słowa ją zabolały.

Dlaczego tak ją potraktowałeś?- Zapytał Tom stając w drzwiach pokoju Gustava.
- Nikt nie nauczył cię pukać?- Odpowiedział pytaniem na pytanie, zły na samego siebie, że przy wypowiadaniu ostatniego słowa jego głos wyraźnie zadrżał.
Tom nic nie powiedział, tylko ze stanowczą i poważną miną spojrzał blondynowi prosto w oczy.
- Ja nie potrzebuję litości.- Stwierdził po, jakby się wydawało ciągnącej się przez wieczność, chwili milczenia.
- Ona się nad tobą nie litowała. Oferowała ci swoją pomoc, a ty odepchnąłeś ją jakby na nic nie była ci potrzebna i tylko ci przeszkadzała.
- Bo nie jest potrzebna. Radzę sobie.- Odparł czując, jak wzbiera w nim, wywołana stałą bezsilnością, złość i tak znienawidzone łzy drażnią jego oczy.
- To, czemu cały dzień spędziłeś w tym pokoju zamknięty przed resztą świata?- Zapytał Tom.
Gustav nic nie odpowiedział, tylko pochylił głowę chcąc ukryć przed nim gorzkie łzy spływające mu po policzkach. Czując jak blondyn czule go obejmuje coś w nim pękło. Wtulił swoją twarz w jego ramie i głośno zapłakał, nie mogąc już dłużej skrywać przed nim wszystkich, jakże bolesnych uczuć.

Za wszystkie błędy, bardzo was przepraszam...

Z niecierpliwością czekam na komentarze...

Pozdrawiam gorąco Exclamation

Sweet

for all of you Exclamation

koudi · Wysłany: Czwartek 31-08-2006, 21:32 Temat postu:

Jak zwykle, podobało mi się Very Happy

Jest ciekawie. Bardzo spodobała mi się ta więź między chłopakami. Aż się ciepło na serduszku zrobiło. No...i małe ukłucie żalu, bo póki co, nie mam takich przyjaciół Very Happy

Ale gustav mnie zdenerwował, jak mógł ją tak potraktować (swoja drogą, dziewczyna ma bardzo niezwykłe imię Very Happy

). Czekam, na kolejną częśc z zaciekawieniem, jak się to wszystko potoczy:D Pozdrawiam

After_Eight · Wysłany: Czwartek 31-08-2006, 22:17 Temat postu:

Kocham:
-twoje opisy
-twoje wypowiedzi
-twoje opowiadanie
-i ciebie bo zaszczycasz nas swoją twórczością. xD
No to chyba wszystko wymieniłam xP Ogólnie to naprawdę mi się podoba i znowu mogę czekać na następną część twojego, jakże uwielbianego przeze mnie, opowiadania.

Ejkuś · Wysłany: Piątek 01-09-2006, 10:47 Temat postu:

Uleczko przyznam się że czytałam juz Grey_Light_Colorz_PDT_07

Piękne.
Koocham Cie Very Happy

Teallin · Wysłany: Piątek 01-09-2006, 11:08 Temat postu:

Podobało się.
Jak poprzednie.
Ładnie imię wybrałaś bohaterce Wink

Z każdą kolejną częścią intrygujesz i tym samym wzmagasz apetyt oczekiwania. Tak się nie robi kotek, jeszcze w roku szkolnym Wink

Bezbłędne opisy. Naprawdę są niezłe. Ośrodek pomocy...
Gustav potrzebuje pomocy. Nawet nie zdaje sobie sprawy jak bardzo. Zamknął się na cały świat. A przecież oni chcą mu tylko pomóc. Chociaż sama nie wiem czy gdybym nie była chora albo kaleka to chciałabym jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi. Miałabym głupie wrażenie, że każdy się nademną lituje. A litość jest najgorsza w takich przypadkach.
Moim skromnym zdaniem najlepiej takie osoby traktować jak innych. Mieć świadomość o ich niepełnosprawnych kończynach ale rozmawiać i w ogóle jak dawniej. Wtedy tak nie boli...
Przynajmniej wiele osób tak mówi. Ja sama nie wiem już.
Eh rozgadałam się. Niepotrzebnie zresztą...
Całuję

Tea