Tokio Hotel

Cheza · Wysłany: Środa 17-01-2007, 0:38 Temat postu: Duchowa artystka

Dedykacja: dla ciebie Troskliwa i dziękuję za wszystko misiu.

________________

"Duchowa artystka"

Jak co tydzień przychodził do znanej herbaciarni. Pił herbatę parzoną przez najpiękniejsze kobiety w mieście. Uwielbiał patrzeć, jak materiał subtelnie odsłaniał ich smukłe dłonie. Chód był płynny i pełen wdzięku, a jedno spojrzenie wystarczyło, by pozbawić mężczyznę władzy w nogach. Hipnotyzowały, wprowadzały do życia nutkę tajemniczości. Określało je tylko jedno słowo, a każdy wiedział o magii roztaczającej swoją aurę wokół nich. Były żywą sztuką. Pędzlem w smukłej dłoni malarza, upamiętniającego chwilę z teraźniejszości pewnymi pociągnięciami po płótnie.
Białą kartkę istnienia pokrywały farbami z palety barw ich duchowego świata. Były jak wachlarz wirujący w powietrzu przy zmysłowym tańcu, jak dźwięk wydobywający się podczas szarpania trzech strun shamisenu*.
Geysha. Artystka z Kioto.

Tańczyła na scenie. Szerokie rękawy kimona płynęły w powietrzu. Subtelne ruchy dłoni zniewalały i czarowały. Długie, krucze włosy okalały bladą twarz dodając zmysłowości. Brązowe tęczówki w otoczeniu mrocznego makijażu hipnotyzowały, zapierały dech w piersiach. Mężczyzna zamieniał się w kamienny posąg, był na każde skinienie jej palca.
Jedna z Geysh. Lecz wyróżniająca się. Konwersacja z nią była ponad wszystko.
Sumire...

Z tłumu innych, wybrał właśnie ją. Zauroczyła go słowami, trafnymi obserwacjami. Przychodził tu tylko dla niej. Kobiety doceniającej jego duszę. Cieszył się, jak poświęcała mu całą uwagę parząc dla niego herbatę, gdy niewinnie i przypadkowo ich dłonie się stykały. Czuł gładkość jej skóry, co powodowało, że wzdłuż kręgosłupa przechodziły go dreszcze. Ona uśmiechała się ciepło, przeszywając dodatkowo na wskroś swym tajemniczym wzrokiem. Miała duszę artystki. Pisała czasem przy nim słowa pełne uczucia i głębokiej tęsknoty za miłością. Dawała znaki, że choć cieszy ją duchowa spójność, to w sercu jednak czuła ogromną pustkę. Chciała pokochać, ale wiedziała, że wtedy musiałaby porzucić profesję Geyshy.
On sam nim się zorientował, przywiązał się do niej. Do tej młodej osóbki z bielą na twarzy, karmazynowymi ustami i czekoladowymi oczami wyzierającymi spomiędzy czarnego makijażu. Rozumiała go, jego duszę. Takie miał przynajmniej wrażenie. Chciał ją mieć blisko siebie. Słuchać, jak gra na koto* na środku pokoju, oświetlona wątłym światłem.
Został jej danna*, wziął do siebie do domu, by cieszyć się jej artystyczną duszą w zakątkach mieszkania. Śmiał się, gdy z dziecięcą radością na twarzy układała mu włosy. Jak delikatnie je czesała, dopieszczając do perfekcji położenie każdego pasma. Wtulała się z ufnością w klatkę piersiową mężczyzny niczym małe dziecko, stęsknione objęć ojca. Traktował ją jak najdroższy skarb zaraz po swojej żonie. Nie wiedział, że pod serdecznym uśmiechem kryło się wielkie cierpienie. Biała maska przysłaniała krzyk jej duszy, wołania o niego. Chciała, by to on ją pokochał jak swoją małżonkę, by nie była tylko Geyshą. Cierpiała, ale nie potrafiła go zostawić, odejść i żyć w domu z okāsan*, tak jak wcześniej. Wolała być u jego boku, płakać w blasku księżyca, byle by tylko być przy nim. Chciała trwać w nieskończoność...

- Panie Kaulitz, dlaczego? – zapytała z ogromnym smutkiem.
- Sumire… muszę wrócić do kraju – westchnął – Mojemu bratu urodziła się córeczka, a ja będę jej chrzestnym.
- Ale wróci pan? – złapała go za czarną, skórzaną kurtkę, ponaglając spojrzeniem prosto w jego tęczówki.

Nie miał serca jej zostawiać, ale nie miał też innego wyboru. Gdyby tylko mógł, zatrzymałby ją przy sobie. Musiał kłamać, prawda byłaby zbyt bolesna. Jakby to zrobił, wpuściłby truciznę do jej serca, która każdego dnia niszczyłaby od środka. Wolał... skłamać.

- Wrócę – uśmiechnął się, ale gest ten nie wyrażał radości, był pełen smutku, żalu i błagania o wybaczenie – Ale niestety nie szybko. Wybacz mi.
Nic nie odpowiedziała, tylko kiwnęła głową i wtuliła się mocno. W jej oczach pojawiły się łzy, wiedziała, że będzie tęsknić, to nieuniknione. A fakt, iż on szybko nie wróci, ranił niczym zabójca wbijający sztylet prosto w bezbronne serce. Ale wierzyła w niego, ufała jego słowom.

Wróciła do okiya* dalej żyjąc jako Geysha. Bywała na przyjęciach, brała udział w pokazach tańca, jednak myślami cały czas powracała do pana Kaulitza. Wierzyła, że wróci i znów będzie mogła u niego zamieszkać, tylko tam czuła się jak w domu, wszędzie indziej była obca. Nie umiała znaleźć swojego miejsca. Każdego ranka spisywała swoje piosenki, po to, by któregoś dnia on mógł je przeczytać... Tylko to dawało jej ukojenie...

Próbuję cię objąć
Lecz zawsze znikasz mi sprzed oczu
Jesteś iluzją
Gdy się budzę, nie ma już śladów po łzach, bo wyschły w piasku snu*

Czekała latami, jednak on nie wrócił. Zapomniał o swojej małej Sumire? Nie, nie chciała w to wierzyć. Gdyby tylko mógł, przyjechałby do niej. Jednak ona nigdy nie zapomni. Nikt nie wymaże z jej pamięci pana Kaulitza.
Zbłąkana łza spłynęła po białym policzku znacząc mokry ślad swojej wędrówki...

On stał przy oknie oparty plecami o róg ściany. Za oknem panowała ciemność, jedynie drobne gwiazdy rozświetlały śpiący nieboskłon. Dręczyło go poczucie winy i to, że tak brutalnie skłamał prosto w oczy. Tęsknił za tą młodą dziewczyną, artystką. To dzięki niej przetrwała jego wrażliwa dusza.

- Tęsknię za tobą moja mała Sumire – westchnął przykładając opuszki palców do zimnej szyby – Żyj szczęśliwie...
- Tata... – młody chłopiec poruszył jego nogawką spodni. Czarnowłosy mężczyzna uśmiechnął się biorąc dziecko na ręce.
- Co jest Alex, chcesz popatrzyć na gwiazdy? – pięciolatek pokiwał główką wpatrując się z niemałym zainteresowaniem w świecące punkty na niebie.
- Żegnaj Sumire... – dodał i przytulił czule czarnowłosego chłopca.

Wołam za tobą teraz ze łzami w oczach
Nie potrzebuję twoich przyrzeczeń
Wzrokiem sięgają po ciebie me dłonie
Nawet w tak chłodną noc**

_______________

shamisen - jest to trzy strunowy, szarpany instrument, wyglądem przypominający mandolinę.
koto -trzynastostrunowy instrument szarpany przypominający cytrę
danna - opiekun gejszy
okāsan - opiekunka z domu Geysh. Zwana "Matką"
okiya – dom w którym mieszkają Geyshe

* – piosenka "Endless Rain" z X-Japan
** – piosenka "Yakusoku wa Iranai" z Vision of Escaflowne

Tańka :) · Wysłany: Środa 17-01-2007, 8:50 Temat postu:

mimo iż sie nie wypowiadam to śledzę opowiadania od dłuższego czasu. i sporo ich już przeczytałam.
niestety [a może stety? Smile

] nie będe Ci wytykać błędów interpunkcyjnych bo kompletnie się na tym nie znam! x)
ale czytało sie miło. przede wszystkim CHCIAŁO sie czytać Smile

a temat moim zdaniem jest bardzo wdzięczny. i oryginalny.
pozdrawiam Smile

miausha · Wysłany: Środa 17-01-2007, 12:12 Temat postu:

Śliczne. Takie ciepłe, ale przejmujące. Smutno mi się zrobiło, jak pomyslałam o niej. O jej naiwności, niezmiennej wierze, że on wróci. Bardzo mi się podobało. Pozdrawiam,
msh

Mod-Troskliwy Miś · Wysłany: Środa 17-01-2007, 15:13 Temat postu:

dziękuje

to było piekne
uzywałaś tak pieknych słów
szkoda ze tak smutno sie skonczyło
zal mi jej bardzo mocno zal
niestety nie zawsze jest szczesliwe zakonczenie
ciesze sie ze pisałaś tam oherbacie ktora uwielbiam i do ktorej przywiazuje tak ogromna wage
piekne

mroczny anioł · Wysłany: Środa 17-01-2007, 16:51 Temat postu:

no i kolejny raz cheza Smile

kobieto gdzie ty dostałaś ten talent Smile

ach ten twój styl Smile

chce się czytać
a kiedy się skończy żałuje się, że tak krótko Wink

ślicznie dobrane słowa Smile

poprawność językowa na 6 Smile

a błędy, nie ma takowych Wink

może nie powaliło ale na pewno urzekło Smile

ja chce więcej takich dzieł Wink

Pozdrawiam Smile

Me@n_G!rl · Wysłany: Środa 17-01-2007, 17:00 Temat postu:

Wow! Podobało mi się.
Widać zę przyłożyłaś się do tego opowiadania!
Wszystko dopracowane.
Gwiazdki, wytłumaczenia - super!
Pozdrawiam Wink

Mod-Falka · Wysłany: Czwartek 18-01-2007, 15:14 Temat postu:

Ładne opowiadanie... Bardzo dobrze napisane, błędów nie widziałam, w ogóle Twoje opowiadania przyjemnie się czyta. Fabuła mi trochę przeszkadzała, przypominała mi nieco "Wyznania Gejszy"... Ale w gruncie rzeczy naprawdę ładnie było. Ostatnio dużo jest w tym dziale Twoich opowiadań, co przyznam szczerze bardzo mnie cieszy, bo je lubię. Oby tak dalej.

Pozdrawiam

Cocco · Wysłany: Piątek 19-01-2007, 16:36 Temat postu:

ona istnieje tylko na piśmie, ale żal mi się jej zrobiło... Opisałaś to tak, że ja też czuję jej tęsknotę.

helcia · Wysłany: Wtorek 23-01-2007, 11:23 Temat postu:

Ah, śliczne.
Temat prosty ale potrafiłaś z niego zrobić to COŚ.
Ostatnio mam szczęście czytać tylko cudowne opowiadania...
Eh...

yuna vel laya · Wysłany: Środa 24-01-2007, 8:42 Temat postu:

No i nie wiem co powiedzieć...
Tak bardzo chciałam powiedzieć coś innego niż moje poprzedniczki, ale widocznie się nie da...
Masz coś w sobie... twój styl jest tak magnetyczny, że jak raz zaczniesz czytać, to nie możesz oderwać wzroku od tekstu dopóki nie skończysz.

Temat ładny (choć oryginałem nie jest, ale trudno teraz o coś oryginalnego)
Wykonanie świetne, aż miło się czytało, bo jak łatwo zauważyć masz pojęcie o czym piszesz (a to się chwali).

Co tu dużo mówić, nie zwaliło mnie z nóg, ale zachwyciło Very Happy

Pozdrawiam
yuna

Leb die sekunde · Wysłany: Środa 24-01-2007, 12:58 Temat postu:

Oh... mnie już brakuje słów.
Naprawdę.
To już któreś z kolei Twoje opowiadanie, które tu czytam i... każde wywiera na mnie ogromne wrażenie.
A przede wszystkim dlatego, że ty wspaniale opisujesz emocje, uczucia, sytuacje...
A ja to właśnie uwielbiam. Własnie dzięki temu opowiadanie żyje, ma w sobie tę niezwykła magię, tę iskierkę, ktora prowadzi przez tekst...
Naprawdę świetne.
Nie moge wyjść z podziwu.
Gratuluje talentu i życze weny na kolejne dzieła.

Mam nadzieję, ze niedługo znowu będe miała okazję przeczytać coś twojego.

Pozdrawiam.

Kai · Wysłany: Środa 24-01-2007, 16:07 Temat postu:

Interesująco, orientalnie, uczuciowo, ładnie.

Madziara. · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 22:41 Temat postu:

Chezol!
No!
No...!
Noo!
No Chez!

Divalecorvo · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 23:59 Temat postu:

Dziołcho xD
Co by tu napisac.
Dobra tam odslyam do poprzedniczek xD
W sumie nie powalilo na kolana,
ale ja bym to opowiadanie dala do takich, ktore wcale nie maja tego w zamiarze,
Jak Kai napisala oryginalnie, ladnie, interesujaco i uczuciowo.
Podobal mi sie moment jak synek podszedl do Billa.

p.s. Jak on mogl?;[

Ellen Angel · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 0:58 Temat postu:

Przyznam ci się, że pare łez wypłynęło mi z oczu. Podobało mi się tak bardzo, że nawet nie wiem czy były jakieś błędy. Treść mnie powaliła...

Cheza · Wysłany: Czwartek 01-02-2007, 23:52 Temat postu:

Luthies - miło mi, że ci się podoba. A co w sobie mam? Duszę xD

Tańka:) - uff ulżyło mi, że nie zanudziłam.

Miausha - masz racje. Ona była naiwna, tak bardzo wierzyła w ludzi. W to, że każdy dotrzymuje danego słowa, a tym bardziej on.

Troskliwy Misiu - cieszę się niezmiernie, że ci się podobało. Wiem jak bardzo lubujesz się w herbacie, a w tym opowiadaniu aż się prosiło, żeby o tym wspomnieć. Dziękuję za wszystko.

Mroczny anioł - tak... kolejny raz ja xD Jeszcze mnie pogonicie z kijami baseballowymi Laughing

Ale jakoś to wytrzymam. Miło mi czytać, że choć nie powaliło na kolana, to jednak cos ci się w tej jednoczęściówce spodobało.

Me@n_G!rl - miło mi.

Falka - ja to jestem przesiąknięta klimatami japońskimi, więc nie dziwę się, że mogłaś to tak odebrać. Co do moich opowiadań, właśnie się tak zdziwiłam, skąd tu tyle tego xD Äh... mnie jak coś najdzie z pisaniem, to nie oderwałabym się od komputera, tylko pisała, pisała i jeszcze raz pisała. Czasem nachodzi mnie tyle myśli, że ulgą jest dla mnie jak to wyleje z siebie. Może nie powalają, ale z każdym napisanym kolejnym opowiadaniem oddaję cząstkę siebie. Swoje uczucia, emocje. Są jakby ulgą dla mojej duszy. I tak na zakończenie, cieszę się, że ci się podobało.

Cocco - to prawda. Oprócz jej naiwności, zbyt dużej wiary w samych ludzi, chciałam też ukazać tęsknotę. Za bliską osoba, ważną w naszym życiu. Taką, która nadawała sens naszemu istnieniu.

Helcia - cieszę się, że ci się podobało.

Yuna vel laya - miło mi.

Leb die sekunde - cieszę się, że ci się podoba - rany, ale ja się powtarzam Laughing

Co do uczuć... staram się ich zawrzeć jak najwięcej w tekście, bo przyznam się, bardzo lubię gdy występują w opowiadaniu. Pozwalają nam wczuć się w atmosferę, zrozumieć stan emocjonalny bohaterów. Co ich trapi, a co wywołuje w nich chwile radości.
Co do kolejnej jednoczęściówki... pracuję nad nią. A czas pokaże, co z tego wyniknie.

Kai - dziękuję.

Madziara. - no... no... no... no, co Madziu xD

Divalecorvo - cieszę się, że ci się podobało.

Ellen Angel - miło mi.

Pozdrawiam,
Chez.

doustna · Wysłany: Piątek 02-02-2007, 0:13 Temat postu:

Podoba mi się.
Tylko pozazdrościć.
Weny życzę

edit:
przeczytałam po raz drugi.
wiesz, smutno mi się zrobiło.
Bo... bo ona żyła nadzieją.
To całkiem tak jak ja.

czosneq_91 · Wysłany: Piątek 02-02-2007, 21:06 Temat postu:

Ładne.
Podobało mi się.
Szczególnie zaimponowała mi twoje słownictwo związane z tematem, który wybrałaś.
Widać, że coś wiesz o tym, że sprawdziłaś przed napisaniem.
Lubię, kiedy ktoś wie, o czym pisze.

Wyjątek · Wysłany: Sobota 10-02-2007, 12:23 Temat postu:

Cheza, jak ty to robisz, że wszystkie twoje opowiadania mnie wzruszają??
Jak zawsze piekne, bo Twoje:)
Napisz coś nowego, plosiem Smile