Tokio Hotel

Ashia · Wysłany: Wtorek 19-09-2006, 20:34 Temat postu: Azbest - /krytyka Nieba i Ziemi/

Jako że tamta jednoczęściówka niektórym przypadła do gustu, dodaję coś nowego.
Ciekawa jestem czy ktoś zrozumie na mój sposób.
Na swój wszystkie to zrobicie, jestem przekonana.

Moja pierwsza dedykacja... Tak więc:

Żyrafce – Za jej piękne dzieła, za opowiadanie przez które nie spalam dwie noce, i za to że wśród mód na forum, ona pozostaje taka sama.
Dziękuję

WiÓrA (Wiórce) – Za ciepłe słowa, za rozmowę na gg i za Shirogane. Jeszcze wzdycham na dzwięk tego imienia.

Siostrzyczce – Skończyła dzisiaj pięć lat. Rano dostała prawie wszystko o czym marzyła, wszystko prócz dwóch najważniejszych „rzeczy” – psa i siostry (które ma już dwie, ale widocznie jej nie wystarczają). Co do kolejnego rodzeństwa, mama jest w 2 miesiącu ciąży.
Gdy przy obiedzie jej to oznajmiła, mała wpadła w dziką euforię. Od razu powiedziała że „Mama ma w brzuszku Różę” Jak będzie chłopczyk to przeżyjemy dramat. Ostatnie jej marzenie miałam okazję spełnić sama. Wieczorem, będąc ciągnięta przez 3 psy (w inne strony) zauważyłam w trawie małego piszczącego kundelka. W domu mamy teraz małe zoo, ale ja to lubię. Tak więc Nadii, za najpiękniejszy dzień w jej pięcioletnim życiu.

Azbest - /krytyka Nieba i Ziemi/

Wszystkie dzieci Boga mają skrzydła i unoszą się nad ziemią. W przestworzach zatopione, pikują, wzlatują pod granicę atmosfery, wykonują majestatyczne pętle i znów z szumem w uszach opadają w niższe partie, tam gdzie można oddychać powietrzem. Na samej górze nie potrafią przebywać długo - jedynie przez kilka sekund obserwują chmurkową podłogę i mrok sufitu upstrzonego migającymi gwiazdkami. Potem znów wracają, by od razu tęsknić do niebiańskiej doskonałości i ciszy Wysokiego Świata.

Skrzydlate dzieci odwiedzają też ziemię, szybując nisko nad wierzchołkami drzew i gór, nad potokami i sadami, nad rozlewiskami i moczarami okalającymi betonowe skupiska miast, niegdyś zamieszkane przez ich samych, niegdyś łaskotane przez ich człowiecze stopy. Dziś, oderwani od ziemi, z której od zawsze chcieli uciec samolotami, statkami, kosmicznymi promami lub samą ideą sztuki, wznoszą się nad dawnym domem, nad dawnymi blokowiskami, jednorodzinnymi domkami, płotkami, ulicami i autostradami, teraz pozostawionymi w ciszy i samotności, kontemplujące jedynie delikatne trzepotanie dziwacznych istot nad nimi, które szklanymi wędkami próbują wyłowić niegdysiejsze ulubione przytulanki, wypolerowane stare popielniczki z kryształu i piloty telewizyjne. Zawieszeni między ziemią a niebem, na pół zbawieni, na pół nagrodzeni i obrabowani daremnie rzucają swe deszczowe przynęty, próbując złapać relikty wspomnień. Nie protestują wcale, jedynie potajemnie wędkują, w zupełnej ciszy upajają się nadzieją odzyskania szarości, zła i nienawiści, którą teraz nazywają rajem utraconym, albo kochaną piękną rzeczą. Wszystkie dzieci Boga mają skrzydła i unoszą się nad ziemią, lecz nie mają nóg i po niej nie stąpają. Zawieszeni między ziemią a niebem wisielcy dyndają na swych puchowych skrzydełkach ponad odrapanymi tynkami, dziś już tak nie kłującymi w oczy, dziś już nie splamionymi krwią przypadkowej ofiary, krzykiem pijanego kierowcy, nie ranione więcej uderzeniami skórzanej piłki.

My zostaliśmy. W parę osób jedynie, garstka jakichś tam niezidentyfikowanych ludzi, parę wypalonych idei, stosik skrywanych odważnych marzeń. Żyjemy teraz w miejscu niepomiernie mniej zatłoczonym, lecz wciąż przytłaczającym. Potykamy się niedoskonałymi nogami o wytarte chodnikowe płyty, zerkając z zazdrością w górę na szumiące niebo. Czasami bijemy się o jakieś zgubione z anielskich skrzydeł piórko, które każdy potem ukrywa pod połami marynarek i swetrów, z lubością ssąc ich delikatne białe nitki, czasami wrastając przy tym w ziemię. I tak zostajemy w tych miejscach swoich, w azbestowych bunkrach, w szaroburych kamienicach i chatach wrastamy w ziemię, jakby parafrazując boskie słowa o prochu. Zapuszczamy korzenie, odcinamy się od nieba, wciąż jednak o nim marząc, wciąż obsesyjnie podniecając się i rozkoszując słowem "skrzydła". Rośniemy hodowani przez drewniane podłogi i kamienne chodniki, z każdą chwilą wpuszczając swoją grzybnię głęboko w ziemię, gdzie wszyscy pozostali łączymy się ze sobą w smutku i gardzimy jednocześnie, że nie byliśmy na tyle dobrzy, by posiąść skrzydła, że nie potrafiliśmy wznieść się ponad azbest.

W wyżłobionych skorupkowych aulach gromadzą się poeci, ssący znalezione piórka, zatknięte w butonierce lub w kapeluszach. Z ich krawatów biją słońca i księżyce – porażają pięknością, a gdy wskazują niebo, drżymy w przerażeniu, jakby miało się coś zacząć albo skończyć. Z uśmiechem nieco nazbyt opiekuńczym uspokajają nas, by się nie lękać, bo nie ma czego – z tamtego świata jedynie pióra nas dosięgną.

Poeci recytują wiersze. Poezja jednoczy nasze światy – nam daje skrzydła i pozwala uciec z auli, wystrzelić w górę; aniołom odbiera je i z hukiem wpadają przez sufit, uderzając głową o posadzkę. Zrzuceni z piedestałów mistrzowie dobra lgną do słów poety. Przylepiają się do jego języka, maltretują go: „Jeszcze, jeszcze!”. Nienasycone żądze, obsesyjne zboczenie i dewiacja seksualna. „Daj nam Słowo. Daj nam Słowo!”. Przewodnik pochodu, dawna gwiazda rocka, głaszcze każdego po złamanych skrzydłach, szepce kilka słów otuchy i wraca do recytacji. Roztacza nowe światy; mech porasta azbestowe ściany, woda zalewa ulice, lodowce zastępują wieżowce. Deszcz piór zasypuje ziemię; sezon odstrzału aniołów Słowem.

Na starej tarczy zegara wciąż wybija północ. Stoję. Czuję ból w sercu i złamane kości rąk. Nie krzyczę, nie jęczę. Wszystkie Słowa zostały już wypowiedziane. Niczego nie braknie; nie ma miejsca dla krytyka. Ani w Niebie, ani na Ziemi. Nie wypada komentować czyjegoś upadku, nie wypada rozprawiać o czyimś wzlocie. Nowy Bóg, stworzony przed chwilą, ustanawia nowe prawo.
Czekam na kolejną minutę, w której obali je ktoś inny.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Chwila trwogi.
Czy nikogo nie uraziłam ?

Żyrafa · Wysłany: Środa 20-09-2006, 15:19 Temat postu:

WiÓrA · Wysłany: Środa 20-09-2006, 20:16 Temat postu:

dobra zaklepuje miejscówkę, później edit ;D

EDIT:

Zakochałam się! W tym tekście, cóż z tego, że są błędy NOBODY IS PERFECT! (My name is NOBODY Laughing

)

Napradę pięke, czekam na więcej.
I dzięki za Dedykację. Jesteś boska.
Umiesz pisać i wiesz jak to wykorzystać.

Pozdrawiam.

Peace.

Ashia · Wysłany: Środa 20-09-2006, 20:28 Temat postu:

Tak ...
Właśnie tego oczekiwałam.
Tego chciałam, i mam.
Fakt- była aluzja do forum.
Pozdrawiam i dziękuję, chociaż nie uważam że mogło się podobać.
Za bardzo pokręcone, nawet jak na mnie.
Dancing

Żyrafa · Wysłany: Środa 20-09-2006, 20:35 Temat postu:

Mogło się podobać, mogło...
A nawet się bardzo podobało.
Czego oczekiwałaś?

Ambre · Wysłany: Środa 20-09-2006, 21:16 Temat postu:

Wiesz, że ukryję, że mi się podoba.
A przekonał mnie sam koniec... Kilka ostatnich zdań.
Zwróciłam uwagę na kilka małych błędów, ale jak to ciągle powtarzam, nie będę ich wytykać.
Liczy się treść, a ta jest na prawdę bardzo dobra.
Nawet nie wiem, czy czekać z utęsknieniem na 'piórko' opadające z nieba, czy go unikać...

Twórcze.
Ciekawe.

Pozdrawiam.
Ambre

Wredna_$uka · Wysłany: Środa 20-09-2006, 22:55 Temat postu:

Cóż...
Nie ma to nie ma.

Jeśli tak.
Troszkę sie nudziłam.
Jednak że był jakiś cel.
Przeczytałam.

I co z tego wynikło.
Błędów nie widziałam.
Temat, nie wiem. Wytykasz błedy.

Pytasz czy rozumiem.
Tak rozumiem.

Uraziłaś?
Nie. Dlaczego?

Nie martw się silna już nie jestem, ja też odejdę, zostaną najśilniejsi...

Słaba ale Wredna

Teallin · Wysłany: Czwartek 21-09-2006, 11:14 Temat postu:

Yyy...
Niby ładne.
Niby głębokie.
Ma swój sens.
Podobało mi się. Jednakże nie powaliło...
Nie lubię aluzji rzucanych do forum pod względem krytyki. A, bo świat byłby bez niej lepszy? Przecież wtedy by się nie rozwijały prawdziwe talenty...
Ale to moje zdanie. Ja się nie zmienię i wiele osób nie oszukujmy się również pozostaną sobą. No i prawidłowo Wink

Mimo to czymś mnie zaczarowałaś w tym tekście. Nie wiem czym, ale...
Jestem pół na pół, chociaż bardziej na tak...
Pozdrawiam,

Reszta jest milczeniem...

Tea

Ashia · Wysłany: Wtorek 24-10-2006, 14:16 Temat postu:

Dziękuję za wszystkie komentarze !
Teallin ... aluzja nie jest rzucona pod względem krytyki.
W życiu robaczka!

yuna vel laya

Nie czytałam opinii innych, więc nie wiem, co mówili.
Sama powiem tylko tyle (a raczej zacytyję):

Ashia · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 17:17 Temat postu:

yuna - trafiony, zatopiony Embarassed

Mod-Falka · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 20:56 Temat postu:

Ojej, czytałam to tak dawno temu i jakoś nie skomentowałam.
Nadrabiam zaległości.

Po pierwsze piszesz bardzo ładnym stylem. Co prawda to nie jest mój ulubiony rodzaj stylu, ale naprawdę przyjemnie mi sie czytało. Masz bogate słownictwo, błędów nie widziałam, czasem te zdania były trochę... przekombinowane, ale w taki sposób po prostu piszesz. Takie mam przynajmniej wrażenie.

Było kilka zdań, które mi się bardzo spodobały.

Żyjemy teraz w miejscu niepomiernie mniej zatłoczonym, lecz wciąż przytłaczającym.

To powyższe chyba najbardziej przypadło mi do gustu.

Ogólnie bardzo ładna jednoczęściówka.

Pozdrawiam