Tokio Hotel

Maniek

Nie wiem co we mnie wstąpiło... Ale napisałam... Jest... Troche dziwna... Nie wiem czy zdołałam wyrazić wszystkie uczucia słowami... Jakos tak pomysł na tą jednosczesciówke wpadła mi przy słuchaniu muzyki... w ucho wpadło mi zdanie " To historia, która nie znajdzie końca" ....
Mam nadzieje, że zrozumiecie to co chce wam tym przekazać....

Leżała na łóżku tępo wpatrując się w sufit. Po jej policzku spłynęło kilka łez. Niektórym ludziom pomagał płacz. Jednak nie jej. Z dnia na dzień pogrążała się w coraz większej rozpaczy. Bez niego czuła się taka mała, taka samotna. Te szczęśliwe chwile, które razem przeżyli niepowrotnie odeszły. Od dłuższego czasu zadawała sobie pytania: Dlaczego? Dlaczego cię nie ma? Dlaczego skazałeś mnie na nieszczęście?
Otarła twarz wierzchem rękawa flanelowej koszuli. Zamknęła oczy próbując zasnąć. Nadaremno. Wracała myślami do niego.
Przypomniała sobie ten dzień, gdy go rysowała. Byli wtedy razem nad jeziorem. Stał nieruchomo na małym pomoście, wpatrując się w gładką taflę wody. Wiatr leciutko kołysał jego czarną grzywką, tak że odsłaniała mu oczy. Po cichu wygrzebała z torby kartkę papieru i kilka ołówków. Spojrzała na niego i pewnym ruchem wykonała kilka długich pociągnięć. Powoli, nie spiesząc się stawiała nowe kreski. Po chwili rysunek był gotowy. Czarnowłosy wolnym krokiem podszedł do niej i położył się na kocu. Uśmiechnął się lekko i musnął wargami jej czoło.
- Co rysowałaś? - spytał.
- Ósmy cud świata - wyszeptała.
- Dziewiąty. Ósmym jesteś ty - złożył na jej ustach namiętny pocałunek.
Sięgnął po kartkę i przyjrzał się jej dziełu.
- W rzeczywistości nie jestem, aż taki piękny - w jego orzechowych oczach pojawiło się rozbawienie.
- No tak. Normalnie się garbisz, a tu jesteś idealnie prosty - zaśmiała się.
Chłopak lekko ją szturchnął.
- Ah tak chcesz się bawić?
- To zależy w co - powiedział z nutką ironi w głosie.
- Kto pierwszy w wodzie - krzyknęła zrywając się z koca.
Pospiesznie sciągnęła spodnie i bluzkę i już pędziła ku jeziorze. Wbiegła na pomos i wskoczyła do wody.
- Ha pierwsza!
Lecz jego nigdzie nie było. Ogarnęła wzorkiem wszystko wokół siebie.
- Ale mnie przestraszyłeś - wyszeptała, gdy objął ją od tyłu.
- Wiesz co podoba mi się ten rysunek. Dasz mi go?
Jednak nigdy go nie wziął. Wpatrywała się w owy rysunek. Od kilku lat wisiał na białej ścianie naprzeciw jej łóżka. Tak bardzo dobrze pamiętała tamten dzień. Leżeli razem wtuleni w siebie. Mówił, że będą na zawsze razem. A teraz?
Długo jeszcze myślała nad wspólnie spędzonymi chwilami. Było ich tak dużo...
Zasnęła....
Śnił jej się chłopak, którego tak bardzo kochała. Siedzieli na swojej ulubionej ławce w parku. Oboje milczeli. Patrzyła przed siebie, próbując się nie rozkleić. Łzy napływały jej do oczu. Wiedziała, że to koniec. Nagle czarnowłosy wstał i powolnym krokiem ruszył przed siebie. Chciała biec za nim. Spojrzeć ostatni raz w te orzechowe oczy. Wtulić się w niego i zatopić w jego ustach. Jednak nie mogła się ruszyć z miejsca. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Nie mogła nawet za nim krzyczeć. Nie powiedział jej dlaczego. Nic nie powiedział. Poprostu poszedł i zostawił ją samą. Poczuła się taka mała. Z jej ściśniętego gardła wydobył się niemy krzyk. Lecz jego już nie było, Odszedł na zawsze. Siedziała sama na tej przeklętej ławce, która jeszcze kilka minut temu była ich ławką. Gorzkie łzy spływały po jej zmarzniętych policzkach.
- Bill kocham cię - wyszeptała w ciemność.
Obudziły ją jasne promienie słońca, które wpadały przez okno. Otworzyła oczy. Przy jej łóżku siedział on.
- To tylko zły sen - powtarzała w kółko.
Jednak on nie odezwał się ani słowem. Pogłaskał ją po głowie. Zatopił swoje palce w jej długich jasnych włosach.
- Bill? - spytała jakby chciała sprawdzic czy napradę tu jest.
- Tak?
- Obiecaj mi... Obiecaj, że mnie stąd zabierzesz... Obiecaj, że mnie już nigdy nie zostawisz... że... że już zawsze będziemy razem..
Nie odpowiedział.
- Bill!
- Obiecuję.
Przez chwilę milczeli. Jasnowłosa nagle odezwała się.
- Pamiętasz ten dzień nad jeziorem?
- Oczywiście, że pamiętam - mówiąc to schylił się ku jej twarzy by ją pocałować.
Rozległo się ciche pukanie do drzwi po czym do pokoju wszedł starszy mężczyzna w białym kitlu.
- Dzień dobry Claudio - lekarz usiadł na brzegu jej łóżka. - Jak się dziś czujesz? - kontynuował jakby wogóle nie zauważył chłopaka siedzącego na krześle.
- Dobrze.
- Mogę mieć do ciebie jedno pytanie?
Dziewczyna kiwnęła głową na znak, że się zgadza. Mężczyzna na chwilę zamilkł, tak jakby chciał starannie dobrać słowa.
- Kiedy ostatnio widziałaś się z Bill'em?
Zapadła głucha cisza.
- Myślę, że on już odszedł na zawsze - powiedziała spoglądając ukradkiem na ciemnowłosego chłopaka.
Lekarz wstał i odruchowo przygładził swój biały fartuch. Wychodząc rzekł:
- Masz gościa, ale najpierw leki.
Za drzwiami stał młody, dość wysoki chłopak.
- I jak? - spytał odrazu.
- Nadal to samo. Musimy zmienić leki. Te nie pomagają.
- Ale...
- Klaus.. Ja wiem, że bardzo kochasz swoją siostrę i chcesz dla niej jak najlepiej, ale schizofrenia to bardzo ciężka choroba...
Podbiegła do nich młoda pielegniarka.
- Przepraszam doktorze, że przeszkadzam, ale mamy problemy z pacjentem...
Chłopak pożegnał się z lekarzem i odprowadził go wzorkiem. do końca korytarza.
Przeczesał włosy ręką i nacisnął klamkę od pokoju Claudi. Zamknięte. Spojrzał w kartkę umieszczoną na drzwiach. Widok, który miał przed oczami sprawił iż po całym jego ciele przebiegł dreszcz przerażenia. Jego siostra podeszła do okna i wybiła własnymi rękami szybę. Chciał krzyczeć, lecz głos ugrzązł mu w gardle. Próbował otworzyć drzwi, jednak były zabarykadowane krzesłem. Patrzył jak Claudia podnosi małą szafkę nocną i próbuje wyłamać kraty. Udało jej się.
- Jezu ! To jest 9 piętro! - krzyczał przez łzy.
Kilka pielęgniarek wybiegło na korytarz nie wiedząc co się dzieje.
Klaus z całą siłą wpadł na drzwi. Ustąpiły. Jasnowłosa siedziała na parapecie. Tym razem z drugiej strony okna. Z rozpaczą rzucił się w jej stronę. W ostatniej chwili złapał ją za rękę. Teraz musiał już ją tylko wciągnąć.
- Claudia błagam! Nie puszczaj mnie! - krzyczał przez łzy. - Mam tylko ciebie!
Spojrzała na niego z nienaturalnym spokojem i wyszeptała:
- On na mnie czeka! Zrozum... Ja muszę.. Teraz będę z nim na zawsze...Puść mnie...
I w tej chwili zrozumiał coś czego nie chciał dopuścić do swojej myśli. Jego siostra wisząc za oknem cal od śmierci jest szczęsliwa... W kąciku jej ust chował się uśmiech, a w oczach nie było strachu. Czuł, że nie wytrzymuje. Jego serce było pełne żalu.
- Kocham Cię - szepnął puszczając jej dłoń.

djbabcia · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 13:34 Temat postu:

Hmm... jedno co mogę powiedziec, a raczej napisac to, że to jest piękne!! Mińka, słońce ty moje!! Ciekawa jestem czy pisałaś to pod wpływem chwili... . Do końca nie wiem czy zrozumiałam... ale. Teraz wiem teraz, że jak ktoś da jakiś chłam na to forum to wejdę na tą jednoczęściówke i zatopie się w słowach, które tutaj zamieściłaś i które tak słodko pieszczą moje zmysły. Ach... rozmarzyłam się... . No cóż teraz tylko mogę czekać na kolejne opowiadanie lub jednoczęściówk w twoim wykonaniu...!!

*.<---- dla ciebie ode mnie i Rocky' iego!! Wink

vaRiOoOtCa · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 13:41 Temat postu:

o gosz..
genialnie, Mińka - genialnie...
nie jestem pewna czy dobrze zrozumiałam tą jednoczęściówkę...
ale i tak jest boska...

odejdę w ciszy, jak zawsze gdy brakuje mi słów.

Maniek · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 13:41 Temat postu:

kurde thanx Smile

podniosłaś mnie na duchu Very Happy

Bo już myślałam że nikt nie odpisze Very Happy

Lepsza już krytyka niż zadna wypowiedź... Teraz mam przynajmniej ciebie Smile

Tak pisałam to pod wpływem chwili... Ehh.. Sama się potem dziwiłam Razz

Amore Pomidore · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 13:49 Temat postu:

Świetna jednoczęściówka... chociaż chyba nie zrozumiałam jej za bardzo Very Happy

Ale tak to już jest jak się jest CeKaeMem XD ;*

Mavis · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:06 Temat postu:

Mińka...
Mogę się troszkę poszczycić, gdyż wydaje mi się,
że trafnie ją zrozumiałam...

Sądzę, że jeśli pomiędzy niektórymi myślami (zdaniami) wcisnęłabyś ENTER to by wszystko było bardziej przejrzyste. A tym samem dla wielu osób łatwiejsze do przyswojenia...

Temat jak najbardziej cudny, ładnie zrealizowany...
Przeniosłaś mnie w ten świat...

Pozdrawiam

Maniek · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:13 Temat postu:

wiesz.... czekałam na ciebie Smile

naprawdę... przeczytałam kilka twoich opini w innych opowiadaniach i postanowiłam zamiescic tutaj tą jednoczęsciówkę byłam ciekawa co napiszesz... miałam nadzieje ze przeczytasz... przeczytałas Smile

dodam kilka Enterów Smile

Astriel · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:14 Temat postu:

Wow! Jestem pod wrażeniem! Ta jednoczęściówka jest niesamowita! Oryginalny pomysł, światne wykonanie- cudo. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak czekać na twoje kolejne opowiadanie Smile

.

Okla_xD · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:37 Temat postu:

Hmm...
Okla wkracza Smile

NIe no żartuję.
NO więc tak:

Opowiadanie jest niesamowite. Pod tym kątem że spoczątku <tak mi się wydawało> że siedzi w pokoju . Potem myślami zabłądziłam nad jezioro ... Aż nagle brutalnie sprowadzono mnie do Psychiatryka...Spodobało mi się to.

A ten Klaus...zrozumiał siostrę...chciał by była szczęśliwa...ale przeciesz można było temu zapobiec... NO ale to jednoczęściówka więc nie może się wlec...

Końcówka wlaśnie z tym Klausem jakoś mnie tak...no nie wiem...zniesmaczyła

Ale to moje zdanie Smile

Ogółem bardzo mi się podoba Smile

Nie musisz brać moich słów do serca, ja tylko wyraziłam to słowami jak najlepiej umiałam i jak myślę ...
Pozdrowienia i życzę weny

Volume · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:45 Temat postu:

Piękne, wzruszające, dotykające duszy...
I pozostawia wiele kwesti niewyjaśnionych... np: Czy oni naprawdę byli razem? I po ich rozstaniu zachorowała?

Podoba mi się, bardzo!

Gall Anonim · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 14:53 Temat postu:

Kilku przecinków zabrakło, ale to wszystko nie ma znaczenia wobec Twojego opowiadania.
Naprawdę jest bardzo ładne.

Dzisiaj czytam jednoczęściówki ;d.

Kamila · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 15:05 Temat postu:

Początek jest bardzo fajny, a im bliżej końca tym bardziej przechodziły mnie carki. Inne niż reszta. Jak dla mnie ok.

Mavis · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 15:27 Temat postu:

Mińka, aż mi się wierzyć nie chce, że czekałaś na mnie...
To miłe...

Dobrze zrobiłaś, że ją tutaj dodałaś...
Pomimo niektórych niejasności, które zdołałam
zrozumieć jest dobrze...
Po prostu w tej jednoczęściówce jest to niesamowite
uczucie na śmierć i życie...

Tylko co do tych Enterów to za bardzo nie widze tych przerw Cool

Ale to nic,
tak to pozostaw...
Te niejasności dają cudowny nastrój...

Pozdrawiam

pAuLa · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 15:29 Temat postu:

Piekne. Dlaczego ja tak nie umiem pisać?? Sad

Ani@ · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 15:35 Temat postu:

Świetne...
Tylko jak(bo z tego by wynikało) zginął Bill??
Bo ona chciała umrzeć i być na zawsze z nim...
Jeszcze raz bardzo dobre
Pozdro:*

Admin-Black Swan · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 18:07 Temat postu:

Świetne... Jestem pod wielkim wrażeniem...

werewolf · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 21:01 Temat postu:

To było po prostu piękne....Nie wiem co jeszcze napisać....PIĘKNE!!!

werewolf · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 21:07 Temat postu:

Pierwszy raz tak mocno płakałam, czytając jakieś opowiadanie....

czosneq_91 · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 21:12 Temat postu:

wspaniałe, po prostu nie można tego określić słowami, bo to i tak za mało.... ciekawi mnie w tym wszystkim tylko jedno...co się stało z Billem? I dlaczego umarł? Ale na te pytania każdy sam musi sobie odpowiedzieć...

Emily · Wysłany: Niedziela 12-03-2006, 21:21 Temat postu:

Brak mi słów.
A chciałabym Cię wychwalić, za to jak pięknie to opisałaś i ujęłaś.
Przykro mi, ale odebrałaś mi głos.
Nie potrafię.

Maniek · Wysłany: Wtorek 14-03-2006, 18:21 Temat postu:

cieszę się że kazdy odebrał to na inny sposób... Smile

ja pisząc to widziałam to trochę inaczej niż wy... może nie zdołałam umiejętnie ująć w słowa to co chciałam wam tym przekazać... nie będę tłumaczyć... ta nutka niepewności jest dobra...

martoHa · Wysłany: Wtorek 14-03-2006, 20:05 Temat postu:

ah jak dobrze że mi powiedziałaś o tym opowiadaniu...
ślicznie to opisałaś Smile

lubię opowiadania które zawierają w sobie tyle przeżyć i emocji
choć niewiele takich..

Maniek · Wysłany: Czwartek 16-03-2006, 17:59 Temat postu:

Dzięki jesteś kochana Smile

Cherry · Wysłany: Piątek 17-03-2006, 10:26 Temat postu:

Już wiem, co mnie tak nerwowo trącało. Wiem, czego mi brakowało.
Tej magi. Jednego drobnego zaklęcia, które przenosi w nowy świat...
Ale tym zaklęciem, może być każde słowo. Każde najkrótsze zdanie...

Pomysł bardzo, bardzo dobry. Wykonanie, trochę gorsze. Bo jest kilka drobnych błędów... Ale postęp ogromny.
Widać, że się starasz, widać, że poczułaś tą pisarską niteczkę...
Popracuj jeszcze troche, a może powalisz mnie na kolana...

Świstuś · Wysłany: Piątek 17-03-2006, 12:40 Temat postu:

Mińka... to... to.. to było niesamowite...