Tokio Hotel

yuna vel laya

Wróciłam z nową jednopartówką.
Może i jest niedopracowana... może znajdziecie w niej blędy... może i wam się nie spodoba...
Ale jest czymś, co od dawna tłukło się w mojej głowie.
Jest pierwszą rzeczą od dawna, ktorą napisałam, przeczytalam i mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że o to właśnie mi chodziło.
Dlatego też odważę się ją zadedykować.

Dla koleżanek po fachu:
Mafii Princess - za tak wspaniałego bloga, jakiego prowadzisz
Karli89 - za całokształt twórczości. Bo ja tak po prsotu lubię sobie poczytać to, co piszesz.

ZASTANAWIAŁEŚ SIĘ KIEDYŚ, CZYM JEST ŻYCIE?

Zastanawiałeś się kiedyś, czym jest życie?

Tak, na pewno myślałeś o tym nie raz.

Znalazłeś odpowiedź?

Nie?

Nic dziwnego.

Nieprecyzyjne pytanie równa się brakowi odpowiedzi.

Nie pytaj, czym jest życie. Pytaj, czym nie jest.

Skrawkiem czasu? Ulotną chwilą?
Nic nieznaczącymi godzinami, dniami, latami…, które na przestrzeni wieków nie zostawiają śladu.
Czyż życie nie jest tylko przelotnym momentem, którego nikt później nie będzie pamiętać? W którym Georg Listing to nic nieznacząca postać, która przez kilka chwil myślała, że ma wszystko?

Czy nie żyjemy w jednym, wielkim programie, gdzie za każdy najmniejszy ruch odpowiedzialne są setki komputerów? Gdzie każdy człowiek jest odpowiednio zaprogramowany do pełnienia swojej roli?
Czy Georg Listing nie byłby tu jedynie programem pełniącym funkcję gwiazdy rocka? Młodego chłopaka, któremu udało się wybić? Programem innym niż wszystkie? Pełniącym niecodzienną funkcję bycia sławnym?

Czy świat nie jest jedynie ogrodem istot wyższych? Domkiem dla lalek? Klatką, w której przebywają tresowani, niczym zwierzęta, ludzie? Miejscem, które każdy z nas uważa za dom, choć nim nie jest?
Miejscem gdzie prowadzone są obserwacje, badania naszych zachowań, odruchów? Gdzie każdy najmniejszy gest jest rejestrowany przez czujne oko naszych pozaziemskich stwórców, którzy bawią się oglądając nasze usilne próby bycia niezależnymi?
Czy Georg Listing nie byłby tu tylko jedną z licznych zabawek? Maskotką umilającą czas spędzany na obserwowaniu „domowych zwierzątek”?
Czy każda jego fanka nie budziłaby uśmiechu na twarzy właściciela tego nietypowego ogrodu? Nie powodowałaby refleksji nad sensem trwania tej zabawy? Nad sensem istnienia rozrywki wśród wytresowanych pupilków?
Co z tego, że każdy posiada uczucia, myśli… Że każde dziwactwo i odmienność powinniśmy umieć zaakceptować, tolerować…
Nie liczy się to, że swoimi słowami, gestami, czynami zadajemy komuś ból… Bo liczy się to, czego chcemy.
Tylko my jesteśmy ważni.
Nie liczy się nic poza spełnieniem naszych pseudomarzeń, które przysłaniają nam cały świat.
Byle być bliżej…
Byle usłyszeć…
Zobaczyć…
Móc zamienić choćby zdanie…
Przez chwilę móc być blisko…

Tego chcemy?
Tego chce nasze ego!

Czy Georg Listing nie byłby tu jedynie obiektem masowego pożądania? Chłopakiem, którego kochają miliony? Nie za to, jaki jest tylko jak wygląda…
Czy nie byłby tylko jednostką, która zaznała smaku show biznesu? Jednostką, której uczucia się nie liczą? Bo ważne jest tylko to, czego chce manager pragnący wynieść zespół na szczyt…

A przecież nie o to tu chodzi…

Zastanawiałeś się nad tym kiedyś?

Czym jest życie?

Czyżby znów źle postawione pytanie?

Czym więc nie jest?

Nie jest tym, za co je uważasz...

Możecie bić, rzucać jajkami, pomidorami... co tylko chcecie...
Tylko proszę, bądźcie szczerzy.
Pozdrawiam
yuna

Natt · Wysłany: Niedziela 24-12-2006, 11:45 Temat postu:

Podobało mi się.
Lubię rozmyślania.
Życie to krótka chwila, aczkolwiek bardzo piękna.
Wesołej choinki,
Natt

furja · Wysłany: Niedziela 24-12-2006, 11:57 Temat postu:

czytam

EDIT:

Na początek dziękuję za dedykację, choć nie jestem przekonana czy na nią zasługuję...

Co do opowiadania.
Czytałam z zapartym tchem.
Każde słowo pochłaniałam jak gąbka wodę, tak, jak gąbka Wink

Widać, że włożyłaś w to serce, widać, że są tu opisane Twoje uczucia, odczucia, myśli, a ich nie można ocenać, nie można zamykać opowiadania w subiektywnych ramkach tylko dlatego, że... tak wypada..? Bo tak jest modnie, bo jest moda na krytyków od siedmiu boleści.
Ja taka nie będę i będę zawsze pisała to, co czuję, o czym myślę gdy skończę czytać opowiadanie.

Podaobało mi się.Bardzo mi się podobało.
Pobudziło i zmusiło do refleksji...
Ja też często zastanawiam się czym jest życie, a może naprawdę pomysleć nad tym czym ono nie jest?
Najwidoczniej...

Zauroczyłaś mnie i powaliłaś.
Pozdraiwam, koocham

PS. błędów nie było Wink

redrii · Wysłany: Niedziela 24-12-2006, 12:02 Temat postu:

Czytam.

Leb die sekunde · Wysłany: Niedziela 24-12-2006, 13:31 Temat postu:

Łał. Czytałam inne Twoje opowiadania, ale to było świetne.
Ja uwielbiam rozmyślanie. Zadawanie pytań, na które trudno jest znalesc odpowiedź. Dlatego tak urzekła mnie ta jednopartówka. Błędów nie widziałam, najwidoczniej ich nie było, i dobrze Wink

Strasznie mi się podobało.
Pozdrawiam i Wesołych Świąt Very Happy

yuna vel laya · Wysłany: Niedziela 24-12-2006, 15:32 Temat postu:

Dziękuję za słowa uznania.

Luthies- wiem, że temat nie każdemu może się podobać, mimo to dziękuję za komentarz

Natt - cieszę się, że przypadło Ci do gustu

Karla89 - na dedykacje zasłużyłaś Smile

Miło mi, że Ci się podobało. Cenię twoje słowa. Włożyłam w to sporo pracy, myśli i uczuć, więc dużo dla mnie znaczy to, że ktoś docenia tą jednopartówkę

Leb die sekunde - świetne? to chyba za duże słowo jeśli chodzi o to, co piszę...

Dziękuję wam za miłe komentarze i życzę wam pogdnych, rodzinnych i wesołych świąt, a w nowym roku samych sukcesów (zarówno w zyciu prywatnym jak i tym naszym "małym pisarskim światku").

Pozdrawiam
yuna

Immortelle · Gość

Błędów większych nie zauważyłam.
Całkiem miło się czytało, za co duży plus.
Fabuła... Hah, przypomina mi `Matrix'a` xDDD . Ale całkiem sympatyczna, nieczęsto spotykana.
Jestem pół na pół.

Życzę weny, czekam na Twoje kolejne dzieła,

Pozdrawiam.