Tokio Hotel

Cheza

Nie jestem dobra w jednoczęściówkach, jednak i tak coś mnie zmusza by je pisać. Tak coś mnie dziś tchnęło,żeby to napisać i wyszło to, co wyszło. Miłej lektury.

____________________

"Wspomnienia spod wiekowej wierzby"

Młody chłopak siedział na poobdzieranej, brązowej ławce. Delikatny podmuch wiatru rozwiewał jego związane w kitkę włosy. Wzrok miał nieobecny, jakby tylko ciało należało do tego świata, a dusza błądziła po jedynie jej znanych przestworzach. Chude nogi rozstawione były na boki, czubkami butów skierowane do środka. Białe, skórzane adidasy, oblepiała warstwa błota wraz z kilkoma źdźbłami trawy. Wsparł łokcie o kolana - dłońmi zakrywając młodą twarz.

- Dziś by były twoje urodziny - powiedział ledwo dosłyszalnym głosem - Wstałbyś z łóżka, jakby to był zwyczajny, kolejny dzień. Lecz wiedziałbyś, że taki by nie był, bo to twoje święto. Jak i dla nas pozostałych... - westchnął - A teraz, kto będzie szczerzył się jak głupi na widok prezentów? Kto... - wstał gwałtownie z ławki z której poodpryskiwała farba i kopnął z całej siły w wierzbę rosnącą przy marmurowym nagrobku - O kur... - złapał się za obolałą łydkę, masując ją ręką - Dlaczego... - spojrzał na napis widniejący na czarnej płycie. Niewidzialna pętla oplotła jego gardło, a do czekoladowych oczu napłynęły ciepłe łzy...

- Bill do cholery, wyjdziesz w końcu z tej łazienki?! - młody chłopak wydzierał się do białych drzwi, trzymając się jedną ręką za krocze, a drugą opierając o framugę - Daj ludziom opróżnić pęcherz!
- No już, zaraz!
- Zaraz, to ja słyszę od 15 minut! Wyłaź trepie, bo moja cierpliwość się kończy.
- Trepie? - do jego uszu doszedł oburzony głos brata - To idź do ogrodu się wysikać cwaniaczku.
- Bill! - uderzył z pięści w drzwi - Nie rób sobie jaj, wyłaź!
- Najpierw mnie przeproś.
- Że co? Śnisz chyba - prychnął.
- No to idź do ogrodu.
- Bill, no proszę cię!... Błagam! - żadnego odzewu z drugiej strony - Brat...no...no sorry, że nazwałem cię trepem. Nie myślę tak wcale... - odgłos przekręcanego klucza, lekkie skrzypnięcie drzwi, aż w końcu czarnowłosy nastolatek wyszedł z łazienki.
- Jakie to było piękne - wyszczerzył się chłopak, wymijając bliźniaka w drzwiach.
- Spadaj - syknął. Bill uśmiechnął się chytrze i nacisnął jeden z przycisków na klawiaturze telefonu.

" Bill, no proszę cię!... Błagam!..."

Tom odwrócił się gwałtownie w stronę brata - Zabiję cię, żmijo jedna - powiedział groźnie.
- Ustawię sobie jako dzwonek - poruszył kilka razy prawą brwią i biegiem puścił się w stronę swojego pokoju.

Wspomnienia... to wszystko, co mu pozostało. Pamięć o nim. Jedynej osobie, która rozumiała młodego chłopaka, jak nikt inny. Był jego częścią, drugą połówką. Razem tworzyli jedność. Łączyła ich i nadal wiąże ze sobą, silna więź, której nikt nie potrafi przerwać. Nawet śmierć nie rozdzieli bliźniaków. Jednak tęsknota wciąż rozdziera serce tego, który pozostał na ziemi. Radosne chwile, czasami nawet te smutne, powracają przed oczy wyobraźni, nie pozwalając zapomnieć…

- Cholera! - czarnowłosy rzucił z impetem mikrofonem o ziemię. Przedmiot uderzył bezlitośnie o drewnianą podłogę sunąc po niej, aż w końcu zatrzymał go biały adidas. Wysoki blondyn - o włosach splecionych w cienkie dredy - zdjął nogę z mikrofonu i podniósł go, wycierając rękawem bluzy ślady butów na uchwycie przedmiotu. Spojrzał na wokalistę opierającego się plecami o ścianę, który drżącą ręką starał się podpalić papierosa zapalniczką. Uśmiechnął się lekko, kręcąc głową na widok podenerwowanego Billa. Był wtedy taki niewinny i bezbronny wobec potęgi rzeczywistości, która go czasem przerastała.
Czarna bluzka z dużą, czerwoną czaszką na piersi, lekko opinała jego wątłe ciało. Opuszczone niżej spodnie - tak, że odsłaniały subtelnie ciemne bokserki - przytrzymywał skórzany pasek na chudych biodrach. Tom odłożył swoją gitarę elektryczną i wolnym krokiem podszedł do poruszonego bliźniaka.

- Daj to - zabrał zapalniczkę z rozdygotanej ręki czarnowłosego i spokojnie podpalił mu papierosa. Chłopak z ulgą zaciągnął się pożądanym dymem, przymykając zmęczone powieki. Zdenerwowanie powoli ustępowało z jego twarzy z kolejnymi zaciągnięciami. Tom nadal wpatrywał się w niego - nic nie mówiąc. To Bill zawsze nie mógł znieść głuchej ciszy, która trawiła mu umysł.
- Kurvva nic mi dziś nie wychodzi - wykrzywił usta, strzepując popiół z peta na podłogę.
- Musisz odpocząć, a ty wciąż katujesz swój głos. Więc nie dziw się, że w końcu ci padł.
- Ale my mamy koncert niedługo...
- Więc tym bardziej śpiewaku odpocznij - położył dłoń na jego ramieniu i dodał - I rzuć to w cholerę - kiwnął głową na papierosa w chudej dłoni wokalisty - To ci z pewnością nie pomoże - poklepał go kilkakrotnie ręką i odwrócił się w stronę swojej gitary.
- Odezwał się ten, co nie pali - powiedział zaczepnie czarnowłosy.
- Mi nie zaszkodzi, bo ja używam rąk, a nie głosu - puścił mu oczko i smukłymi palcami przeciągnął po cienkich strunach instrumentu, wprawiając je w drgania.

Jednak to ostatnie... pożegnalne wspomnienie. Na stałe zapisało się w pamięci gitarzysty. Podszedł bliżej grobu, przeciągając zgrabnymi palcami po gładkiej, zimnej płycie. To tu teraz spoczywał jego brat. Ziemski dom dla ciała, jednak nie dla duszy wokalisty. Ono miało swoje jedyne miejsce... W czułym sercu bliźniaka.

Biało-niebieskie ściany. Oślepiające światło, sprawiające, że korytarz wygląda jak droga ku światłości. Jednak jęki i przeszywające ciało krzyki sprawiają, że na skórze pojawia się gęsia skórka, a nogi same chcą uciekać z tego miejsca jak najdalej. By nie słyszeć odwiecznego lamentu, szlochania cierpiących istnień - odbijających się echem od zimnych i nieprzyjaznych ścian starego szpitala. W jednym z pokoi budynku, leżał czarnowłosy chłopak. Gdy blondyn wszedł wolnym krokiem do pomieszczenia, przeraził się tym, co zobaczył. Stanął przed łóżkiem i nie wiedział, co robić. Jak się zachować. Czuł powiększającą się z każdą sekundą gulkę w gardle, oczy zaczynały go przeraźliwie szczypać. Był zły na cały świat, gdyby miał taką moc, strzelałby piorunami we wszystko, co się da. W myślach przeklinał stwórcę tego piekielnego padołu ziemskiego, na którym jest tyle bólu i cierpienia. Młodszy bliźniak leżał przykryty białym prześcieradłem, a czarne kosmyki porozrzucane były w nieładzie po poduszce, tworząc mroczny wachlarz okalający jego blade oblicze. Skóra chłopaka wybladła, straciła swój lekko brązowawy kolor, przykrycie łóżka nie kryło jego mizernego stanu. Wręcz przeciwnie, bezlitośnie rzeźbiło przed oczami Toma wychudzone ciało brata, wyniszczone przez chorobę. Blondyn usiadł na stołku postawionym przy łóżku. Pierwszy raz w życiu nie wiedział, jak się zachować, zawsze taki wygadany, a teraz nie potrafił nic powiedzieć. Każdy był świadomy tego, że dla Billa nie ma już ratunku. On jednak wciąż wierzył w niego. Że da radę i wywinie się śmierci.
Nagle ich spojrzenia się spotkały. I to było właśnie "to". Choć ciało było wyniszczone, to jednak oczy nie straciły swojego blasku. Wciąż tętniły pełnią życia. To jego dusza. Ona nigdy nie umrze, nie zaniknie jej potęga. Wciąż będzie trwała nieśmiertelna.
Obraz przed oczami Toma zaczął się zamazywać - to łzy przysłoniły mu ostrość widzenia. Jednak nie popłakał się, słone krople nie spłynęły po policzkach. Nie umiał, nie potrafił. Nie wierzył w to, że może któregoś dnia zabraknąć Billa. To nie mogło mieć miejsca. Nie tu. Nie teraz. Czarnowłosy wyciągnął do niego wątłą dłoń pozaklejaną plastrami i wychodzącą spod nich cienką rurką podłączoną do kroplówki.

- Podejdź bliżej - powiedział zmęczonym głosem. Blondyn wykonał posłusznie jego prośbę, nachylając się nad nim. Wokalista przymknął na chwilę powieki wciągając dużą porcję powietrza. Tom wsparł ręce na materacu łóżka, a Bill wyszeptał cicho, otwierając oczy - Lubię twój zapach - uśmiechnął się lekko - Chcę go zapamiętać na zawsze.
- Nie mów tak - oburzył się starszy bliźniak - Jeszcze nie raz go poczujesz, aż ci w końcu zbrzydnie i będziesz mi kazał wietrzyć cały dom - zaśmiał się.
- Tom... - starszy bliźniak spoważniał, gdy zauważył malujący się smutek na twarzy brata - Ja się boję - czarnowłosy chłopak przekręcił głowę w bok, a do oczu napłynęły mu łzy - Cholernie się boję, bo nie wiem, co mnie czeka... Poza tym, nie chce was zostawiać. Rodziny, chłopaków z zespołu, to całe moje życie, będę za tym tęsknić - spojrzał na brata wciąż tymi samymi, błyszczącymi oczami - Tom... obiecaj mi, że...
- Bill nie wygłupiaj się - przerwał mu gwałtownie.
- OBIECAJ mi! - oczy mu się zaszkliły - Obiecaj, że Tokio Hotel się nie rozpadnie - czarnowłosy zgromił wzrokiem gitarzystę, gdy ten chciał zaprotestować - Daj mi dokończyć. Żadnego ale, tyle włożyliśmy serca w ten zespół. Nie możemy tego zrujnować. Tokio Hotel to całe nasze życie. To nasi przyjaciele: Georg i Gustav. Zawsze o tym marzyliśmy, nie rujnujmy tego. Proszę cię, obiecaj mi, że Tokio Hotel się nie rozpadnie - Bill odetchnął z ulgą, gdy Tom pokiwał twierdząco głową - Odwiedzaj mój grób i... - w tym momencie oplótł dłońmi kark zdezorientowanego brata i pocałował go czule w malinowe usta - ... pamiętaj, że zawsze będę cię kochał braciszku.

Tej nocy Bill Kaulitz odszedł. Jednak nie umarł w samotności, byli przy nim najbliższe i najważniejsze dla niego osoby: rodzice, brat bliźniak oraz Georg i Gustav z zespołu. Towarzyszyli mu przy starcie nowej wędrówki. Lecz na zawsze pozostał nieśmiertelny w ich sercach.
Blondyn przejechał palcem po wygrawerowanych literach w czarnym surowcu i zatrzymał się przy wyrytym obliczu roześmianej twarzy jego brata bliźniaka. Zbłąkana łza spłynęła po jego rozgrzanym policzku. Tęsknił za jego obecnością, odczuwał piekielny brak. Jednak wiedział, że jest przy nim cały czas. Nie opuścił go, bo mieszka w jego sercu.

Bill Kaulitz
Żył 01.09.1989 – 04.04.2014
"Leb' die Sekunde"

Fuken · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 17:08 Temat postu:

zaklepuję xD !

EDIT:

Ha pierwsza! Dancing

boskie. śliczne. cudne. rewelacyjne...
Ładnie napisałaś, ładny masz styl xD
Popłakałam się przez Ciebie.

Jestem ciekawa na co Bill umarł...

Pozdrawiam i weny życzę.

Buźka

jogobelinka · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 17:10 Temat postu:

Moje miejsce.

Po.

Ja... Nie mogę nic powiedzieć. Popłakałam się, przy samej końcówce. Jestem na to za wrażliwa.
Podobało mi się. Cholernie mi się podobało.
Raz zamiast 'że' było 'ze'. Więcej nie widziałam.
Już nie mogę się doczekać kolejnego Twojego opowiadania.
Bo Ty zawsze piszesz równie pięknie.

furja · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 17:14 Temat postu:

czytam.

Błędów większych nie było, poza tym, że nie dawałaś wielkiej litery po myślnikach.

Hmm.. To opowiadanie było jak jedno z wielu.
Czytając je wiedziałam jaki jest morał, sens, wiedziałam o nim wszystko, bo ma ten sam sens co cała reszta innych. Ty je po porstu ubrałaś w inne słowa.

Jednak plus za ładne opisy, pomyśl nad nowym pomysłem i opisz tak dobrze jak tu, a będzie to strzał w 10! Wink

Poza tym bardzo fajny tytuł Wink

Pozdraiwam.

Incia · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 17:46 Temat postu:

Boże!!!! Płaczę... Płaczę!!!! Właśnie skończyłam czytać...

Immortelle · Gość

Zajmuję.
Czytam.

EDIT:

Panna P. · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 18:25 Temat postu:

Kochana.
To było naprawdę cudowne.
Nie popłakałam się, ale wstrząsnęło to mną bardzo.
BIDON
nie bądź prorokiem.
Chylę czółko. Heart

Madziara. · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 23:11 Temat postu:

Chez, kurde no.
Nie wiem. Po prostu nie wiem.
Z jednej strony - o Boże, znowu uśmiercają Kaulitza. Wszyscy w żałobie i wspomnienia któregoś brata "jak to się stało".
Ale z drugiej... Tak inaczej, wiesz? Realnie. Nie zaćpał się, nie pociał, nie zginął w wypaadku. Po prostu był chory. Jak każdy z nas moze zachorować na śmiertelną chorobę.
CHyba... Gratuluję Chezula. Scena w szpitalu wyszła perfekcyjnie.
Tylko jak wyglądałoby TH bez Billa???
A nie wiem, czy daty 04.04.2014 nie będę się teraz bała Wink

Przyznaję ładną, czyściutką, piękniutką, okrąglutką... piąteczkę xD
Smile

Beata · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 23:20 Temat postu:

Jakieś tam małe błędziki nie przeszkodziły mi w lekturze, a kiedy płynęłam w dół, żeby napisać tu te parę słów, po drodze mignął mi komentarz, gdzie czytając pewne zdanie, aż otworzyłam usta ze zdziwienia :

Cheza · Wysłany: Poniedziałek 08-01-2007, 23:30 Temat postu:

Fuken – cieszę się, że ci się podobało. Co do choroby Billa, pozostawiłam wam wolną rękę, każdy dopowie sobie sam, nie chciałam niczego narzucać.

Jogobelinka – ja byłam kiedyś wrażliwa (teraz, co prawda też, ale już nie tak jak kiedyś, co nie znaczy, że serce mi się zamknęło w sobie i stało się zimne, nie, nie. Po prostu stałam się bardziej odporna). Jeżeli coś uda mi się z sensem napisać, to czemu nie. Może zamieszczę.

Furja – co do tych myślników. Ja zawsze byłam tak uczona przez nauczycielki i w książkach też się spotykałam z takim zapisem, więc wg mnie jest dobrze. Ale kłócić się nie zamierzam. I znów, co do tematu. Wiedziałam, że temat został przerobiony od deski do deski, ale ja lubię takie tematy, niby zużyte, ale każdy przedstawi je w swój indywidualny sposób i właśnie takie jedno opowiadanie mnie zauroczyło dawno temu, bo było wykonane w mistrzowskim stylu i nie liczyło się dla mnie czy był to oklepany temat czy nie. Ale każdy lubi, co innego.

Luthies – dzięki za wytknięcie błędów, już je poprawiłam. Word czasem mi zmienia słowa, a ja mając to do siebie, że leń potrafię być czasem nieziemski, to nie czytam tego drugi raz xD I cieszę się, że ci się podobało.

Incia – i kurna nie wiem, co odpisać. Wybacz, że tak to przeżyłaś.

Immortelle – dzięki za wyłapanie wpadek. Dozgonna wdzięczność Wink

Co do tych jednoczęściówek to prawda, jakoś nigdy się do nich nie nadawałam . Ale jakaś siła mnie ciągnie by je pisać, to podbijam dalej świat xD

Pogardliwa – nie, nie, prorokiem nie byłam, nie jestem i nie będę Wink

Miło, że przeczytałaś.

Madziara. – starałam się, żeby było realnie, bo czasem mam takie odchyły, że opowiadanie wydaje się zupełnie nierealne. Ale widzę, że osiągnęłam zamierzony efekt i cieszę się bardzo. jak już pisałam odpowiedź powyżej, prorokiem nie jestem, nie bać się kochane Wink

Beata – jak już mówiłam ci na gg, ale co tam powtórzę się jeszcze raz. Zawsze czekam na komentarz od ciebie, bo zwracasz uwagę na to, na czym najbardziej mi zależy w opowiadaniach. Na opisach i zawartych uczuciach. A tu umiesz bardzo ładnie je wyłapać w opowiadaniu i stwierdzić czy pasują czy nie, lub, czego brakuje. Dziękuję i pozdrawiam.

Pozdrawiam,
Chez.

*AnIoŁeK* · Wysłany: Wtorek 09-01-2007, 9:10 Temat postu:

Ty zołzo jedna i ty mi piszesz ze jestes kiepska w jednoczęściówkach? Nie no po maturze kupuje bilet do Wawy nocuje u Elli a tobie tyłek skopie Wink

Swoją drogą jestem dziś cała z zakwasów nie pytaj czemu Wink

Przeczytałam za jednym zamachem i jestem pod wielkim wrażeniem, sa zawarte emocje, wspomnienia, o tak nawet te bolesne i przyjemne. Jest parę dialogów, nie za dużo ani nie za mało zeby nie zbrzydzić czytelnikowi zycie.
P.s Usmierciłas go?? A on cie tak lubi, wiesz co na to powie jak to przeczyta?? Laughing

Incia · Wysłany: Wtorek 09-01-2007, 20:53 Temat postu:

Nie no spox. Życzę Ci weny wielkiej jak dom. Ja sie lubie wzruszać... A przy Twoim opowiadaniu to była wręcz konieczne...

Pozdrawiam
Innen (znana bliżej jako Incia)

fumiko · Wysłany: Środa 10-01-2007, 3:00 Temat postu:

Nie wiem, co powiedzieć... Motyw śmierci Billa i tęsknoty Toma skądinąd mi znany... niezmiennie goszczący w mym sercu i umyśle... Poprowadziłaś rewelacyjnie to opowiadanie... Na długo zapadnie w mojej pamięci... Było pięknie, Cheza... Cóż mogę powiedzieć... Dbasz o szczegóły, o opisy uczuć... A moment w którym Bill mówi, że się boi, że nie wie, co z nim będzie był niesamowity...

mroczny anioł · Wysłany: Środa 10-01-2007, 10:34 Temat postu:

brak czasu Smile

sory ale wpadnę po sql Smile

moje miejsce Smile

EDIT :
jestem ale dzięki tobie smutna Sad

masz rękę do pisania Smile

to było tak śliczne Smile

niby już pojawiał się motyw śmierci ale nigdy jeszcze nie była tak opisany
cudnie, pięknie, prześlicznie, zapierając dech w piersiach
i co najważniejsze wywołujące wzruszenie Smile

płakałam jak bóbr

nie wiem czemu ale nie dopuszczam do myśli śmierci kogoś z th
ani nikogo mi bliskiego Sad

wiele takich fabuła ale jeszcze żadna mnie tak nie urzekła
Smutne ale piękne Smile

Pozdrawiam Smile

Cheza · Wysłany: Czwartek 11-01-2007, 18:30 Temat postu:

*AnIoŁkU* - a serdecznie zapraszam do mnie -tylko od razu mówię to wieś, gdzie psy tyłkami szczekają i będziesz musiała znieść chrapanie mojego potężnego psa xD Cool

Swoją drogą, zawsze chciałam, żeby ktoś mi tyłek skopał Laughing

Ale btw. cieszę się, że się podobało. Ja to mam jakiegoś fioła na punkcie uczuć i opisów, ale to już tylko i wyłącznie moja ułomność, którą zostawmy bez komentarza.
PS. To, żeś kozo zmieniła nick, jak to pisać xD nie no żartuję, ale i tak będziesz zawsze dla mnie - Fall.

Incia - dziękuję, ta wena gabarytów domu piętrowego mi się na pewno przyda.

Fumiko - a ja nie wiem, co ci odpisać. Po prostu dziękuję, że tu weszłaś i wyraziłaś swoje zdanie.

Mroczny aniele - cieszę się, że moje opowiadanie nie jest suche i drętwe, skoro pobudza w czytelnikach uczucia i emocje. Jest mi miło z tego powodu, że ktoś potrafi sobie wszytko wyobrazić.

Dziękuję i pozdrawiam,
Chez.

Leb die sekunde · Wysłany: Czwartek 11-01-2007, 18:49 Temat postu:

Bardzo wzruszające opowiadanie.
Ciekawy tytuł, który przyciąga.
Co do treści, to naprawde piękne wykonanie.
I jakos fakt, że śmierć nieco mnie zniechęca, bo nie lubię tego tematu, to ty cudownie to opisałaś.
I wspaniale ukazałaś miłośc bliźniaków.
I te wspomnienia... prawie płakałam.
Wspomnienia zawsze bolą.
Piękne.
Pozdrawiam.

Cheza · Wysłany: Niedziela 14-01-2007, 10:09 Temat postu:

Leb die sekunde - to prawda, wspomnienia, o bliskiej osobie, która odeszła bardzo ranią i bolą. Wszystkie radosne, jak zarazem smutne chwile powracają. Nie jesteśmy wstanie nad tym zapanować. Razem chciałoby się powspominać dawne czasy, ale tej osoby już nie ma. Już nigdy nie usłyszymy jej słów, serdecznego śmiechu. Pozostały wspomnienia, które musimy przeżywać sami.
Pozdrawiam,
Chez.

Astray DemoniC · Wysłany: Niedziela 14-01-2007, 12:04 Temat postu:

helcia · Wysłany: Piątek 19-01-2007, 14:57 Temat postu:

Szczerze się poryczałam.
Poprostu boskie...
Tyle uczuć...
I tyle serca w to włożone- to widać.
Nie mogę nic więcej powiedzieć.
To było idealne.

Cheza · Wysłany: Piątek 19-01-2007, 16:50 Temat postu:

Astray DemoniC - dzięki za wytknięcie błędów. Jednak, co do tego "czarnowłosego", wydaje mi się, że jest dobrze. Ale upierać się, co do tego nie będę, bo nie mam stu procentowej pewności Wink

Oraz cieszę się, że ci się podobało.

Helcia - dziękuję bardzo za tak miłe słowa, nawet nie wiesz jak ciepło mi się na sercu zrobiło. Dziękuję.

Pozdrawiam,
Chez.

PATREJSZEN15 · Wysłany: Sobota 20-01-2007, 15:57 Temat postu:

to było piekne popłakałam sie ja małe dziecko boskie!!!

_Nelly_ · Wysłany: Sobota 20-01-2007, 19:44 Temat postu:

Cheza chcialam Ci powiedziec że uwielbiam Twoje opowiadania.
Te wszystkie twoje jednoczęściówki są piękne.
Masz wielki talent.
Świetnie opisujesz uczucia i sytuacje.
Nie brak ci pomysłów.
Jestem... zachwycona.
nie często czytam tak wspaniałe dzieła.
nie czesto wzruszam się przy jednopartówkach.
uśmiechalam się gdy czytałam sytuację w łazience.
ale na końcu po policzku splynęła łza.
bo TO jedna z najpiękniejszych jednoczęściówek jakie przeczytałam.
i nie pisz nigdy że nie jesteś dobra w jednoczęściówkach, bo się baaardzo mylisz.

pozdrawiam

miausha · Wysłany: Sobota 20-01-2007, 21:27 Temat postu:

To było piękne... Choć gdy zaczęłam fragment ze szpitala, byłam przekonana, że coś ci sie pomyliło. Bo sobie ubzdurałam, że to Bill wspomina Toma Shocked

Ale potem się popłakałam. Nie wiem, czy dlatego, że mi źle ostatnio, czy przez Mazocha, a może zwyczajnie mnie wzruszyło. Temat niby oklepany, ale napisane ładnie, bez żadnych udziwnień. Podobała mi się ta szczera braterska miłość. Pozdrawiam i weny życzę Smile

msh

Cheza · Wysłany: Niedziela 21-01-2007, 11:33 Temat postu:

Patrejszen15 - miło mi.

_Nelly_ - dziękuję ci bardzo za ciepłe słowa, niezmiernie miło mi się zrobiło. I cieszę się, że komuś podoba się to, co tworzę.

miausha - starałam się, żeby wyszło realistycznie. Bez żadnych udziwnień, jak to określiłaś. Ja np. bardzo lubię motyw miłości pomiędzy rodzeństwem, to taka piękna więź. Niestety ja mogę ją sobie tylko wyobrażać, bo los tak chciał, że zostałam jedynaczką.

Pozdrawiam i dziękuję,
Chez.

wolna91 · Wysłany: Niedziela 21-01-2007, 16:42 Temat postu:

Cudne, rewelacyjne... przepiękne. Popłakałam się przy tym... Do tej chwili łkam jak małe dziecko, które zostało zabrane od matki. To opowaidanie jest piękne! Cudowne...
Nie mam słów... Talent, po prostu talent.