Tokio Hotel

ko.mar

Pomysł w mojej głowie nie narodził się "niechcący". Coś w tym jest...
Ale i tak tylko ja wiem co...

*******************************************************
Było już strasznie ciemno. Zimno nie do zniesienia. I padało.
Potrafisz to sobie wyobrazić?
To pomyśl jeszcze, że dookoła nie było żywego ducha. I tylko długa droga, zupełnie prosta, znikajaca dopiero gdzieś za horyzontem. Z jednej strony tej drogi stały jakieś domki, a z drugiej strony rozciągało się wielkie pole. We wszystkich domkach światła były pogaszone, a nad polem unosiła się tajemnicza mgła, jak w filmach.
Potrafisz zobaczyć to oczyma wyobraźni?
W takim razie rozumiesz chyba, że bardzo się bałam. Ciemność potrafi być przyjemna, ale tylko wtedy, gdy kojarzy się z ciepłem, łóżkiem i z nim. Wtedy jednak ciemność była zupełnie inna. Zła. Nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać. No i było przeraźliwie zimno. Pozostało mi tylko czekać.

Tak-czekałam, bo obiecałam, że będę czekała. Nigdy nie łamię obietnic. Nawet jeśli straszliwie pada i jest okropnie zimno, a ja muszę tylko stać. Pewnie domyślasz się, że wtedy każda minuta dłuży się niesamowicie.
Tak? Więc wiesz, jak było mi źle.

W końcu zobaczyłam go. Mimo ciemności widziałam, że lśniły mu oczy. Wyglądał zupełnie jak ja. Skulony z zimna, z zaczerwienionymi policzkami i zupełnie przemoczony. Włosy przyklejały mu się do twarzy. Podszedł do mnie, objął i pocałował. Czułam, że trzęsie się z zimna. Ale usta miał ciepłe i przyjemne.
Pomyśl jakie to musi być uczucie. Po długim czekaniu dotknąć w końcu ust ukochanego. Wiesz?
Więc jestem pewna, że zrozumiesz ciepło, które wtedy mnie oblało jak kubeł wrzącej wody.

Staliśmy jak nienormalni i nie zwracaliśmy uwagi na to, że pogoda, miejsce i czas nie są nam pomocne przy tym spotkaniu.

Nie, nie było idealnie. Po kilku minutach powiedział, że się śpieszy i musi iść. Zapytałam co będzie z wigilią. Zawsze spędzalismy ją razem.
Obiecał, że przyjdzie.
A potem tylko pocałował i poszedł.
Prawie go rozumiałam, ale w tym momencie kochałam deszcz.
Nie było widać niczyich łez.
Rozumiesz?
Postaraj się...

Kilka dni później stałam przy oknie. Wszyscy czekali na pierwszą gwiazdkę, tylko ja czekałam na moją pierwszą miłość. Spóźniał się, ale robił to zawsze. Normalka.

Pamiętam, że padał wtedy śnieg. Ogromne płatki. Intensywnie. Pieknie.
Obiecał, że będzie, wiec spokojnie czekałam.

Pojawiła się pierwsza gwiazdka, a ja pomyslałam życzenie.
"Niech Bill już przyjdzie, niech dziś będzie ze mną"
Gwiazdka zamrugała i ktoś zapukał do drzwi. Ogarneło mnie ciepło, pobiegłam otworzyć drzwi.

Wysoki facet w starym mundurze, z brodą i siwymi wąsami. Gdyby nie jego mina, pomyslałabym, że to Mikołaj. Ale on nie miał dla mnie prezentu. On przyszedł mnie ostatecznie ograbić.

"Przykro mi, chłopak się śpieszył, w jego samochód wjechała cysterna"

Domyślasz się pewnie, że nic nie odpowiedziałam. Wybiegłam z domu i biegłam.
Zatrzymałam się dopiero przy naszej drodze.

Było ciemno. Zimno. I padał śnieg.
Patrzyłam w niebo. Zobaczyłam księżyc. Ogromny i święcacy strasznie jasno.
Miał twarz.
Oczy
nos
i usta...

Jego usta.

Straciłam go. Najcenniejszą osobę na świecie. Ból rozrywał mnie od środka.
I nawet moje motto "Ból jest tylko iluzją. Jak wszystko co nas otacza", nie pomogło mi żyć.
W tamtym momencie tylko byłam.

Krzyczałam ale nikt nie reagował. I cierpiałam jak nigdy przedtem, ani jak nigdy dotąd.

I o ile mogłaś sobie wyobrazić moje każde wcześniejsze doznania, tak tego bólu nigdy nie pojmiesz. NIGDY!!
nigdy...

I nienawidziłam padajacego śniegu.
Widać było każdą łzę.

A On nie lubił kiedy płakałam.

Minęło sporo czasu, ale ból nie zniknął. Nie stał sie lżejszy.
Jestem na niego skazan do konca życia.
A on mściwie przybiera coraz to inną formę i postac...

helcia · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 12:46 Temat postu:

Jezu...
Znowu dzieło.
Znowu śliczne.
Niby fabuła oklepana- śmierć ukochanego.
Ale to było piękne.
I nie oklepane.
Śpieszył się.
Śpieszył się kochać.
I umarł za wcześnie.

Gratuluję.

Noire · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 13:53 Temat postu:

Ładnie.
Naprawę.
Dobrze się czytało.
Pomysł mi się podobał.

Na błędy nie zwróciłam większej uwagi -może ich poprostu nie było aż tak dużo.

rzuciły mi się te dwa.

yuna vel laya · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 13:55 Temat postu:

Ołłłł.... zamurowało mnie....
I oprócz tego, że radzę Ci przeczytać to jeszcze raz i poprawić wszystkie literówki (było ich sporo), nie powiem nic więcej.

Wydźwięk tego tekstu jest zbyt silny.
Takie dzieła nie potrzebują komentarza... jedynie UZNANIA i PODZIWU.
I właśnie to ode mnie masz: uznanie i podziw.

Pozdrawiam
yuna

Mod-Falka · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 13:59 Temat postu:

Pogubiłaś chyba wszystkie ogonki, jakie tylko można było zgubić Wink

Podobało mi się. ładnie to napisałaś i chociaż podobna fabuła występowała w wielu jednoczęściówkach, to jednak tu było coś, czego nie było w tamtych.
Ta jednopartówka miała jakiś urok w sobie. Przyjemnie sie czytało i po prostu... Ładnie było.
Może nie idealnie. Ale naprawdę mi się podobało.

Pozdrawiam

Leb die sekunde · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 16:53 Temat postu:

Ach pięknie...
Były błedy, szczególnie literówki, ale to nie zaniżało treści.
Bo było tak... cudownie.
Poczułam się częścią tego opowiadania. Niby często występował w opowiadaniach motyw śmierci ukochanego, ale ty napisałaś to tak... inaczej. Miało to "coś'.
Cudo.
Pozdrawiam.

PS: To może jednak pokuszę się na wytknięcie błędów Wink

charlotte_carrie · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 17:24 Temat postu:

Było cudowne!
Jeszcze żadne dzieło tak mi się nie spodobało, jak twoje...
Kilka literówek....
Tylko tego się doszukałam.
Cudowne!
Coś na wzór 'Młode Wilki 3', zgadłam? Wink

Ale i tak piękne....
Śmierć ukochanego, niby taki oklepany temat, ale nie u ciebie...
Tutaj każdy wers nabiera życia...
Każda linijka wieje uczuciami...
Czuję się, jakbym była tam z tą bohaterką...
Albo i nią....
Jestem na TAK!
Zdecydowanie...
Jesteś profesjonalistką...
Aż cieszę się, że tu trafiłam po tym wszystkich nieudanych...

Pozdrawiam, życzę weny i nowych dzieł (to sobie i innym czytelnikom XD)
Charlotte Carrie Razz

Żyrafa · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 17:59 Temat postu:

mroczny anioł · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 19:45 Temat postu:

wykonanie śłiczne i można się tylko przyczepic do literówek Little thongue man

fabuła niby oklepana ale slicznie opisana Smile

masz ładny styl i podobał mi sie styl Smile

brakowało mi tylko uczuć pod koniec już po śmierci billa Smile

Pozdrawiam Smile

Pauline... · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 22:00 Temat postu:

Nie podobał mi się sposób narracji, taki... powszedni.
Pozatym został i tak zmieniony w trakcie pisania - nie wiem czy było to celowe!?

A tak pozatym, to ciekawie.
Choć motyw śmierci...

Hmm... Z mojego punktu widzenia, dziewczyna powinna mieć teraz wyrzuty sumienia.
Wkońcu to On spieszył się do Niej.

Było minęło...

ko.mar · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 15:41 Temat postu:

Hej:)
Dzięki za szczere komentarze!
Literówki były, bo mam nowego kompa i jeszcze nie zainstalowwałam Worda. Naprawię to najszybciej jak się da!
Obiecuje!

Charlotte Carrie:
Prawdę mówiąc nie słyszałam o "Młodych wilkach3", wiec nie można powiedzieć, że jakoś się wzorowałam, albo cos.

Do większości:
Fragment po śmierci Billa pominęłam celowo, bo "mój" ból po stracie mógłby okazać się całkiem innym niż Wy sobie wyobrażacie.
Poza tym wydaje mi się, że poniekąd widać, że Ona cierpi.

Pauline:
Nie wiem skad pomysł, że bohaterka powinna mieć wyrzuty sumienia. Cierpiała.
Ja bym cierpiała, ale wyrzutów bym nie miała.
Przecież to nie ja go zabiłam... Chyba wiesz co mam na myśli.

Dziekuję za wybitnie szczegółowe wskazanie błędów! Lecę je poprawic.

BUŻKA!!
Kocham Was dziewczyny!