Tokio Hotel

Cheza · Wysłany: Sobota 29-04-2006, 8:39 Temat postu: Rozpacz

Eh nie wiem, co mnie podkusiło do napisanie tej jednoczęściówki...

Dziecko…
Patrzysz w jej błękitne oczy, otoczone wachlarzem gęstych, czarnych rzęs. Te tęczówki… mają w sobie taką głębię, są niczym ocean w całej swej niepojętej otchłani. Ty… siedzisz na krześle. Obok ciebie, stoi nowoczesny stolik, o metalowych nogach i szklanym blacie. Na nim… puste puszki po Warsteiner'ze. Znów jesteś pijany? Panie Kaulitz? Czy Pan czasem nie przesadza? Spójrz w jej oczy. Co widzisz? …Po prostu oczy… Tylko tyle? A ból? Cierpienie?...

Ocean…
Masz racje… jej oczy są jak ocean… Tylko ocean Cierpienia, Rozpaczy. Możesz zatopić się w ich otchłani, jednak ty nic nie będziesz tam widział. Nie umiesz. Nie potrafisz. A może po prostu nie chcesz? Boisz się w nich zobaczyć prawdy? Niech cię diabli pochłoną Kaulitz!
Jedyne co potrafisz zauważyć to tylko kolejny kieliszek alkoholu i laskę płaszczącą się przed tobą.

Alkohol…
Codziennie zatapiasz wargi w jasnej substancji, uwielbiasz, gdy oblewa twoje gardło i spływa po nim zimnym strumieniem. Ono ci daje szczęście nie? Dobrze ci po nim. Po co masz się przejmować rodziną? Ty już zrobiłeś swoje. Jesteś sławny, masz kupę kasy. Żyć i nie umierać. Rodzina ustawiona na resztę życia.

Rodzina…
A ty? Od imprezy do imprezy. Beztroskie życie. Bawisz się na przyjęciach, każdej nocy podrywasz kolejną panienkę, całujesz ją namiętnie, dotykasz napalonego ciała... A w domu? Czeka na ciebie rodzina. A co cię to obchodzi. W końcu to matka wychowuje dzieci nie?

Żona…
Żona? Ona tylko załamuje ręce, gdy wracasz. Kolejny skandal. Paparazzi już cię nakryli? Nie omieszkają tego zamieścić w najbliższym wydaniu. Już widać te nagłówki „Tom Kaulitz - Kolejny skandal?!” A ty co robisz? Olewasz to. „Carpe diem” …O tak chwytasz dzień… robisz to wręcz po mistrzowsku. Głęboko masz wszystko. A co tam, zapomną… A dziecko? A żona? Oni nigdy. Pozostanie znamię… symbol cierpienia, smutku, rozpaczy. Ono nie zniknie. Nie ma na nie cudownego leku. Jedyne co możesz zrobić, to przestać. Jak długo zamierzasz to jeszcze ciągnąć? Ile jeszcze bólu zadasz swoim bliskim? Każdy twój występek, to następne ostrze wbijane bezlitośnie w ich serca… Powinni się ciebie brzydzić. Tego, kogo z siebie robisz. Za ostre słowa? Kto by pomyślał.

Szpital…
Jednak tu trafiłeś? Jakim cudem? Kaulitz, co jest? A może chcesz więcej wódki? Przezroczysty płyn, o specyficznym zapachu, uderzający w twoje zmysły. Nie? A piwa? Kufel z jasną substancją, po którego brzegach spływa biała piana, tylko prosząca, aby zatopić w niej wargi. Też nie? Co się stało? Przejrzałeś na oczy? Widzisz co narobiłeś? Trzeba było do tego doprowadzać? Ale nie, przecież TY nie umiałeś powiedzieć STOP. Mam przestać? Nie wydaje mi się. Spójrz w oczy dziecka… Co TERAZ widzisz?

Ból…
A jednak? Musiałeś do tego doprowadzić? Mało ci było? Spójrz! Zobacz co zrobiłeś! Zraniłeś najważniejsze istoty w twoim marnym żywocie. Czy taką radości ci to sprawia? Cierpienie dziecka… Wstydź się Kaulizt! W tych oczach powinien bić blask, energia, szczęście, radość z życia… A co w nich jest? Ból, rozpacz z TWOJEGO powodu. Cierpi, bardzo cierpi, widząc w jakim stanie wracasz do domu.
Na twarzy twojej córki maluje się smutek i jeszcze coś… troska… o CIEBIE…, pomimo bólu jaki jej zadałeś, ona wciąż cię kocha, wierzy, że znów ją przytulisz, poczuje twoje ramiona na swoim malutkim ciele i miłość bijącą od ciebie. Boi się, codziennie pyta, gdy ty leżysz w szpitalu „ Kiedy tatuś wyjdzie? Wyzdrowieje?” W jej oczach widać żal, smutek i zmartwienie… zaciska malutkie rączki na zwiewnej sukience mamy i patrzy… oczekuje odpowiedzi… Jej tęczówki, ból malujący się na delikatnej twarzy, sprawia, iż w oczach rodzicielki pojawiają się łzy, szkliste klejnoty najszczersze w tym realnym świecie… Matka nic nie odpowiada, przytula mocno jedyne dziecko, a po jej policzkach wąskim strumyczkiem spływają słone krople. Dziecko wtulone w piersi kobiety, patrzy swoimi dużymi błękitnymi tęczówkami, a nieujarzmione kosmyki blond włosów opadają na jej czoło… Czeka… aż ty wrócisz…

Mod-Negai · Wysłany: Sobota 29-04-2006, 8:47 Temat postu:

Hm...
Szczerze? Mam mieszane uczucia.
Z jednej strony jest ladnie, ostre slowa, ktore lubie, ale z drugiej...
Przypomina mi to inne jednopartowki. Ten temat juz sie pojawil.
Ogolnie moge powiedziec, ze jest dobre, ale niestety tylko tyle. Przepraszam, jesli cie urazilam, nie taki byl cel tego komentarza. Pozdrawiam i czekam na kolejne twoje dziela, zycze ci z calego serca sukcesu w pisaniu, zawsze pokorna i oddana:
~ddm

karolucha:) · Wysłany: Sobota 29-04-2006, 8:47 Temat postu:

Podoba mi się, fajna puenta. Ładne wykonanie.
Masz talent^^ pozdrawiam:*

Lanetti · Wysłany: Sobota 29-04-2006, 10:03 Temat postu:

A mnie się podoba;)
Wyraża wiele polesnych uczuć...
Masz u mnie plusa:)

Kiane · Wysłany: Sobota 29-04-2006, 10:14 Temat postu:

Podoba mi się...
I temat wcale nie jest oklepany.
Bo dobry autor nawet z oklepanego tematu może zrobić coś świetnego.
Gdzieś tam zauważyłam błędy, ale się nie czepiam Wink

I muszę Ci przyznać rację...dzieci kochają swoich rodziców mimo wszystko. Często jest to miłość nieodwzajemniona.

Pozdrawiam i życzę weny